Φόρουμ
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
smart-attack- Αριθμός μηνυμάτων : 2838
Ημερομηνία εγγραφής : 03/05/2019
Countdown to UK
Σαβ Σεπ 17, 2022 8:11 pm
Αρέσει στον χρήστη impressedguy
impressedguy- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο :
Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Κυρ Σεπ 25, 2022 3:25 pm
Sweden 2012 - Loreen - Euphoria
Χρειάστηκα μόλις 40 δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι αυτό το κομμάτι όχι απλά θα κερδίσει το Melodifestivalen, όχι ότι απλά ότι θα κερδίσει τη Eurovision, αλλά ότι θα αφήσει ιστορία και θα γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έχει βγάλει ποτέ ο διαγωνισμός.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 2011 ήταν μια πολύ κακή και σκοτεινή χρονιά για μένα. Ήταν η πρώτη χρονιά που δεν είχα διάθεση να παρακολουθήσω πολύ στενά τα τεκτενόμενα του Melodifestivalen - αλλά ούτε και της Eurovision - περιορίστηκα στο να παρακολουθήσω την τελική βραδιά, γνωρίζοντας βέβαια ότι το Popular ήταν το φαβορί, μου άρεσε ιδιαίτερα και μάλιστα συμπαθούσα πολύ τον Eric Saade ήδη από την περσινή του συμμετοχή στο Melodifestivalen, το Manboy.
Έχοντας χάσει λοιπόν τα προκριματικά και τη δεύτερη ευκαιρία, ο φίλος μου ο Γιάννης - βαθιά χωμένος στο Melodifestivalen - μου επισήμανε μια άγνωστη καλλιτέχνη που του είχε αρέσει πολύ - και στον Kristen Bjorkman επίσης - που συμμετείχε για πρώτη φορά στο Melodifestivalen και είχε αποκλειστεί στη δεύτερη ευκαιρία. Ήταν η Loreen με το My Heart Is Refusing Me.
(ακολουθεί η εμφάνιση της Loreen στο Melodifestivalen του 2011)
Θυμάμαι που είδα την εμφάνιση της στο YouTube και πόσο πολύ μου άρεσε και το κομμάτι και η φωνή της και η παρουσία της. Ήμουν πραγματικά έξαλλος που δεν είχε περάσει το κομμάτι αυτό στο τελικό - δεν πίστευα βέβαια ότι απέναντι σε Eric Saade και Danny Saucedo θα είχε πιθανότητες να κερδίσει - αλλά το ήθελα στον τελικό.
Χωρίς πολύ σκέψη εκείνο το καλοκαίρι απέκτησα το single (το οποίο η Warner Sweden θα εξαφάνιζε από παντού όταν το My Heart Is Refusing Me θα κυκλοφορούσε ξανά ως δεύτερο single της Loreen μετά το Euphoria) και κυριολεκτικά έλιωσα το My Heart Is Refusing Me στο replay, είχα ταυτιστεί και με τους στίχους, είχε και ένα καταπληκτικό remix στο single - Light Acoustic Version - που κυριολεκτικά το απογείωνε και η ερμηνεία της Loreen ήταν εξαιρετική.
(ακολουθεί το Light Acoustic Version)
Θα ξαφνιαζόμουν ευχάριστα λοιπόν όταν θα μάθαινα ότι η Loreen θα συμμετείχε ξανά στο Melodifestvalen του 2012 με το κομμάτι Euphoria, στον πρώτο ημιτελικό και μάλιστα εμφανιζόμενη τελευταία.
Ο Krister Bjorkman πάντα είχε την τάση να βάζει τα φαβορί και αγαπημένα του να κλείνουν τους ημιτελικούς και μου είχε κάνει θυμάμαι πολύ εντύπωση να δω τη Loreen στη συγκεκριμένη θέση. Φυσικά εκείνη τη χρονιά το απόλυτο φαβορί ήταν ο Danny Saucedo με το Amazing που είχε βγει δεύτερος την προηγούμενη χρονιά με το In The Club, που είχε γίνει τεράστια επιτυχία στη Σουηδία. Για το Amazing μάλιστα ο Eric είχε δηλώσει ότι δούλευε την εμφάνιση και την ερμηνία του ήδη από τον Αύγουστο (!) του 2011 και ότι ήθελε όσο τίποτα να εκπροσωπήσει τη Σουηδία στο Μπακού.
Την εβδομάδα πριν τον ημιτελικό το SVT έδινε στην δημοσιότητα μικρά clip από τις πρόβες. Θυμάμαι ότι περίμενα με αγωνία να δω το κλιπάκι της Loreen, σχεδόν το είχα σκάσει από ραντεβού της δουλειάς για να το δω. Θυμάμαι ότι είχα μείνει αρκετά απογοητευμένος και μπερδεμένος. Έχοντας επίτηδες διαλέξει ένα κακό σημείο της πρόβας το SVT είχε δώσει στον αέρα το σημείο της γέφυρας με ένα ξερό beat και την Loreen να μισοτραγουδά κάτι λέξεις, με μια άθλια πουκαμίσα, πάνω σε ένα κρύο δάπεδο. Θυμάμαι που είχα στείλει αμέσως μήνυμα στο φίλο μου το Γιάννη “ρε σύ δεν ξέρω αν μου άρεσε αυτό που είδα, λίγο μ@λ@κί@ μου φάνηκε” για να μου απαντήσει “μην βιάζεσαι” με μια φατσούλα να μου κλείνει το μάτι.
(ακολουθεί το επίμαχο κλιπάκι)
Σε μια συνέντευξη της Loreen διαβάζω μερικές μέρες μετά ότι θέλει να κάνει κάτι αντισυμβατικό, πως η εμφάνιση της έχει ως έμπνευση την συνύπαρξη των πολιτισμών και ότι υπάρχει έμπνευση από το βιβλίο και ταινία “Οι αναμνήσεις μιας Γκέισας”. Αποσυντονίζομαι και μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ. Το πρώτο κομμάτι που στο music video του είχε αντλήσει έμπνευση από το βιβλίο “Αναμνήσεις μιας Γκέισας” ήταν το Nothing Really Matters της Madonna που λάτρευα, με το iconic κιμονό του Jean Paul Gaultier ενώ η ταινία είχε συζητηθεί για την αισθητική της - και δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα από όλα αυτά στη πρόβα που έχω δει και φοβάμαι μήπως η Loreen οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε σφαγή.
Κάπως έτσι μουδιασμένος συντονίστηκα λοιπόν να δω τον πρώτο ημιτελικό του Melodifestivalen στις 4 Φεβρουαρίου του 2012- ήδη όλοι θεωρούσαν πως το παιχνίδι έτσι και αλλιώς ήταν ήδη τελειωμένο και ο Danny Saucedo στη τελευταία θέση του τελευταίου ημιτελικού - την πλέον αβανταδόρικη - με μια εμφάνιση που όλη η Σουηδία περίμενε να δει και σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρεαν δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στο διαγωνισμό, θα έκανε περίπατο και θα εκπροσωπούσε τη Σουηδία στο Μπακού. Ευσεβείς πόθοι!
O ημιτελικός είχε ξεκινήσει με τον Sean Banan που είχε πάντα πολύ χιουμοριστικές συμμετοχές, λίγο αργότερα είχαν βγει οι νικήτριες του Melodifestvalen 2002 Afro-dite που πάντα με άφηναν αδιάφορο, και μέχρι και λίγο πριν τη Loreen ο ημιτελικός είχε κυλήσει γενικά αδιάφορα. Θυμάμαι μάλιστα λίγο πριν βγει η Loreen - και πιστεύοντας ότι έχει ένα μάλλον αδύναμο κομμάτι - σκεφτόμουν πως έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει τουλάχιστον στη δεύτερη ευκαιρία. Το Melodifestivalen όμως όπως και η Eurovision όμως έχει αυτή τη τρομερή ικανότητα και γοητεία να σε διαψεύδει - και αυτό θα έκανε και εκείνη τη βραδιά.
Το εισαγωγικό κομμάτι ξεκινά, μου αρέσει αυτό που βλέπω να φορά - η άσπρη πουκαμίσα έχει πάει περίπατο - η Loreen ξεκινά να λέει κάποια λόγια στο βίντεο - πέφτει η κάρτα με τον τίτλο του τραγουδιού, ο εκφωνητής την ανακοινώνει, τα φώτα αναβοσβήνουν και το κομμάτι ξεκινά…
(η εμφάνιση της Loreen στον ημιτελικό)
Ήδη από το κουπλέ διακρίνω μια δυναμική και διαπιστώνω ότι αυτό που βλέπω δεν έχει σχέση με τη πρόβα. Πέφτει το πρώτο ρεφρέν - ήδη το κοινό που μαζί με μένα το ακούει το κομμάτι για πρώτη φορά έχει αρχίσει να χειροκροτά ρυθμικά - και κάπου εκεί στα 40 δευτερόλεπτα από την έναρξη έχω σηκωθεί όρθιος και κυριολεκτικά ουρλιάζω. Η τηλεόραση είναι στο τέρμα, δεν πιστεύω στα μάτια μου - ούτε και στα αυτιά μου. Και η αναφορά στο "Αναμνήσεις μιας Γκέισας" σαφώς και υπάρχει, είναι ο χορός της Sayuri με το χιόνι!
(ακολουθεί η έμπνευση από την ταινία, δυστυχώς για λόγους πνευματικής ιδιοκτησίας το video μπορεί να αναπαραχθεί μόνο στο YouTube)
Η εμφάνιση τελειώνει, παίρνω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στον φίλο μου “game over, το Euphoria θα κερδίσει τη Eurovision, έχεις 24 ώρες να μου στείλεις το studio version σε mp3!”. Για την ιστορία σε λιγότερο από μία ώρα είχα όλο το single στον σκληρό μου δίσκο με την studio, backing vocals only και instrumental version του κομματιού.
Θα χαιρόμουν τόσο πολύ όταν θα έβλεπα ότι η Loreen όντως θα κέρδιζε τον ημιτελικό της - αργότερα θα μάθαινα μάλιστα ότι είχε σαρώσει με 160,351 τηλεφωνήματα και sms, με το δεύτερο να έχει μόλις 98,519. H Loreen ανεβαίνει στη σκηνή για το encore, μου κάνει πριν το intro έναν συγκλονιστικό μελωδικό γέμισμα acapella, λέει το κομμάτι λίγο πιο ελεύθερα και χωρίς άγχος και με τρελαίνει κυριολεκτικά, μοιάζει σαν να μην το πιστεύει ούτε η ίδια ότι κέρδισε.
Την επόμενη μέρα έχει ξεκινήσει ήδη ο χαμός. Πολλοί μιλούν ότι η Loreen βάζει πλώρη για νίκη στο Melodifestivalen αλλά όλοι περιμένουν να δουν τι θα παρουσιάσει ο Danny.
Μπαίνω στην ραδιοφωνική εκπομπή που έκανα τότε, την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου και κάπου στη μέση της πρώτης ώρας παίζω - παρανόμως μιας και επισήμως το single δεν έχει κυκλοφορήσει και υπάρχει απαγόρευση μετάδοσης πριν τον τελικό - το Euphoria. Έχω μάλιστα φιξάρει λίγο την έναρξη, μεγαλώνοντας το intro για να προλάβω να πω όσα θέλω πριν αρχίσει να τραγουδά η Loreen. ¨Θα πάμε κάπου βόρεια τώρα και συγκεκριμένα στη Σουηδία” ξεκινάω να λέω. “Αυτή είναι η Loreen και αυτό είναι το κομμάτι που θα κερδίσει φέτος το διαγωνισμό της Eurovision… Euphoria… προσέξτε το!” λέω και το κομμάτι ξεκινά. Η εκπομπή τελειώνει, περιμένω ότι θα φάω ξύλο από τον διευθυντή αλλά αντί για ξύλο μου λέει “ρε τι ωραίο κομμάτι αυτό που έπαιξες και είπες ότι θα κερδίσει τη Eurovision” μου λέει - ομολογώ πως στο πρόσωπο μου ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο θριάμβου!
Ήμουν απόλυτα σίγουρος για το θρίαμβο της Loreen. Φοβόμουν όμως και λίγο τον αψυχολόγητο τρόπο που καμιά φορά ψηφίζει η Σουηδία και τη δυναμική του Saucedo. Στα στοιχήματα Loreen και Saucedo κονταροχτυπιούνται ανελέητα και είναι πλέον σαφές ότι πρόκειται για μια μονομαχία για δύο και δεν χωράει τίποτε άλλο ανάμεσά τους. Όλοι φυσικά περιμένουμε να ακούσουμε και να δούμε το Amazing του Danny.
Στον τέταρτο ημιτελικό έχει συντονιστεί όλη η Σουηδία - για να μην πω όλη η Ευρώπη. H σειρά του έρχεται και το κομμάτι ξεκινά. Είναι εμφανές ότι έχει πολύ τρακ και ξεκινά πολύ χαμηλά. Το κομμάτι είναι ένα dance feel good track, η εμφάνιση είναι αρκετά διαστημική, το τραγούδι είναι σαφώς πιασιάρικο - κατά την γνώμη μου κατώτερο από το In The Club, πόσο μάλλον από το Euphoria - σκηνικά είναι όμορφο, το θέμα μου είναι όμως η ερμηνία του Danny που μου ακούγεται σαφώς ασταθής. Ο Danny σαρώνει και κερδίζει τον ημιτελικό του και εδώ θέλω να είμαι ειλικρινής: οποιαδήποτε άλλη χρονιά ο Danny όντως θα είχε κερδίσει το Melodifestivalen. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρος ότι θα κέρδιζε τη Eurovision. Μπορεί και να τα κατάφερνε, αλλά όπως έχει πει και ο αγαπημένος μου Woody Allen όταν τον είχαν ρωτήσει αν ο Ronan είναι βιολογικό του παιδί “I wouldn’t bet my life on it”!
(ακολουθεί η εμφάνιση του Danny στον ημιτελικό)
Τα κομμάτια του Melodifestivalen κυκλοφορούν την επόμενη ελεύθερα, στα στοιχήματα η Loreen είναι το απόλυτο φαβορί. Η σειρά εμφάνισης του τελικού ανακοινώνεται, η Loreen εμφανίζεται 6η και ο Danny τελευταίος. Νιώθω ότι ο Κristen κλείνει ολίγον το μάτι προς στον Danny με την 10η και τελευταία θέση εμφάνισης αλλά νομίζω πως τα πράγματα πλέον είναι αργά για να ανατραπούν. Και όντως είναι!
Ο Danny στη βραδιά του τελικού πραγματικά κάνει την ερμηνεία της ζωής του. Εξαιρετικός φωνητικά και σκηνικά, η εμφάνιση ξεχυλίζει από επαγγελματισμό, αλλά ήδη είναι αργά. Η δυναμική της Loreen είναι οδοστρωτήρας, η εμφάνιση της από την 6η θέση εμφατική. Στο televonting και τα δυο κομμάτια σπάνε όλα τα ρεκόρ με 670,551 ψήφους (sms και τηλεφωνήματα) για το Euphoria και 458,388 για το Amazing (οι περισσότεροι που είχαν δωθεί ποτέ σε κομμάτια) - για να δώσω μέτρο σύγκρισης την προηγούμενη χρονιά το Popular είχε κερδίσε με 314,229 ψήφους ενώ το κομμάτι που βγήκε το 2012 τρίτο είχε μόλις 172,715!
Στη νικητήρια ερμηνεία η Loreen μου ξεκινά πάλι τα φωνητικά παιχνίδια (δεν ερμηνεύει ποτέ τα κομμάτια της με τον ίδο τρόπο) και εγώ πλέον έχω πορωθεί τόσο όσο ποτέ άλλοτε με κομμάτι του διαγωνισμού!
(το encore του Melodifestivalen)
Θα στενοχωριόμουν αρκετά την επόμενη μέρα βλέποντας μια δημοσίευση του Danny Saucedo στο instagram. Θα έδινε ειλικρινή συγχαρητήρια στη Loreen και θα έγραφε ότι έδωσε ότι είχε και δεν είχε για τη συμμετοχή του αυτή, με πρόβες που είχαν διαρκέσει 8 μήνες! Η απογοήτευση του Danny θα ήταν τόσο μεγάλη που δεν θα προσπαθούσε ποτέ ξανά σοβαρά να κερδίσει το διαγωνισμό του Melodifestivalen, πέρα από την παρουσίαση του αλλά και μια χλιαρή συμμετοχή του την τελευταία χρονιά του Kristen Bjorkman σε αυτόν, περισσότερο σαν δώρο σε αυτόν, παρά σαν μια συμμετοχή με δυναμική νίκης, δεν θα τον ξαναβλέπαμε όπως το 2012!
Δεν ξέρω αν μετά την ολοκλήρωση των συμμετοχών για τη Eurovision του 2012 ήταν όντως πολλοί αυτοί που είχαν την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος θα κερδίσει τον διαγωνισμό. Ποτέ δεν είδα τις γιαγιάδες της Ρωσίας ως πραγματική απειλή, ούτε μπορούσα να διακρίνω ότι οποιοδήποτε άλλο κομμάτι θα μπορούσε να πλησιάσει έστω να απειλήσει τη δυναμική του Euphoria. Χαρακτηριστικό ήταν ότι την βραδιά του πρώτου ημιτελικού η μαμά μου - που παρακολουθεί χρόνια τον διαγωνισμό - χωρίς να την έχω προετοιμάσει συνειδητά για τη συμμετοχή της Σουηδία, μόλις στο δεύτερο ρεφρέν του Euphoria θα μου έλεγε "τι κομματάρα ειναι αυτή, νομίζω το ακούς και εσύ αυτό, θα κερδίσει αυτό, θα σαρώσει τα πάντα!".
Αυτό που μου άρεσε στη Loreen τις μέρες πριν τον διαγωνισμό ήταν τόσο ο επαγγελματισμός της, όσο και η ταπεινότητα της αλλά και ότι δεν φοβήθηκε να μιλήσει για ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε μια χώρα απολυταρχική, που τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πάει περίπατο. Συναντήθηκε μάλιστα με ακτιβιστές και είπε ξεκάθαρα ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται στο Αζερμπαϊτζαν κάθε μέρα. Πολύ χάρηκα και για όσα είπε η Anke Engelke που παρουσίασε τα αποτελέσματα της Γερμανίας: “Tonight nobody could vote for their own country but it is good to be able to vote and it is good to have a choice. Good luck on your journey Azerbaijan… Europe is watching you!” - για μένα η καλύτερη κεκαλυμμένη πολιτική παρέμβαση στην ιστορία του διαγωνισμου!
Η εμφάνιση της Σουηδία δεν είχε στην πραγματικότητα και πολλά να προβάρει. Κράτησαν ατόφια την εμφάνιση του Melodifestivalen, το μόνο που είχαν δοκιμάσει ήταν να φορέσει η Loreen μανίκια με κρόσια σε μια από τις πρόβες, ιδέα που εγκαταλήφθηκε γρήγορα γιατι δεν έγραφε καλά στο φακό.
Στα απρόοπτα φυσικά καταγράφεται και το χιόνι που εισέπνευσε η Loreen στην τελική πρόβα του τελικού - στην οποία μάλιστα ψήφιζαν οι κριτικές επιτροπές - που είχε ως αποτέλεσμα να πνιγεί και να βήξει, κάτι που φυσικά ουδόλως δεν επηρρέασε την νίκη της, αξίζει να σημειωθεί πόσο όμορφα δοκίμασε μετά το βήχα το λαιμό της, καταπίνοντας και ξανακουρδίζοντας με αυτό τον τρόπο τις φωνητικές της χορδές!
(το κλιπ από την πρόβα με την Loreen να πνίγεται)
Με τον περίπατο της Loreen στον τελικό (με ρεκόρ 18 μέγιστων 12 πόντων) η Σουηδία θα κέρδιζε για πέμπτη φορά τον διαγωνισμό, το κομμάτι θα σάρωνε εμπορικά (θα έφτανε στο #3 του UK singles Chart που θεωρείται επίτευγμα για ένα κομμάτι που δεν είχε καμία εμπορική προώθηση πέρα από την εμφάνιση στο διαγωνισμό) και θα αποθεωνόταν από μουσικούς κριτικούς. Ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο επιτυχημένα και δημοφιλή νικητήρια κομμάτια του διαγωνισμού.
Η Loreen δυστυχώς δεν θα κατάφερνε ποτέ να ξεφύγει από την τεράστια επιτυχία του Euphoria. Εμπορικά κανένα άλλο κομμάτι της δεν θα κατάφερνε να ξεχωρίσει, διαφωνίες της με τη δισκογραφική της σχετικά με το ύφος των κομματιών που θα έπρεπε να κυκλοφορήσει την άφησαν χωρίς συμβόλαιο, η προσπάθεια της να εκπροσωπήσει ξανά τη Σουηδία με το Statements δεν την οδήγησε καν στον τελικό του Melodifestivalen και γενικά η πορεία της συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι χλιαρή. Αυτό βέβαια δεν αφαιρεί τίποτα από το τεράστιο φωνητικό και μουσικό της ταλέντο. Για επίλογο αφήνω την καταπληκτική αυτή version του Euphoria που ερμήνευσε τις μέρες της καραντίνας - ήταν πάντα γνωστό ότι η ίδια θέλει πάντα να πειράζει και να αλλάζει τα κομμάτια της!
Χρειάστηκα μόλις 40 δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι αυτό το κομμάτι όχι απλά θα κερδίσει το Melodifestivalen, όχι ότι απλά ότι θα κερδίσει τη Eurovision, αλλά ότι θα αφήσει ιστορία και θα γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έχει βγάλει ποτέ ο διαγωνισμός.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 2011 ήταν μια πολύ κακή και σκοτεινή χρονιά για μένα. Ήταν η πρώτη χρονιά που δεν είχα διάθεση να παρακολουθήσω πολύ στενά τα τεκτενόμενα του Melodifestivalen - αλλά ούτε και της Eurovision - περιορίστηκα στο να παρακολουθήσω την τελική βραδιά, γνωρίζοντας βέβαια ότι το Popular ήταν το φαβορί, μου άρεσε ιδιαίτερα και μάλιστα συμπαθούσα πολύ τον Eric Saade ήδη από την περσινή του συμμετοχή στο Melodifestivalen, το Manboy.
Έχοντας χάσει λοιπόν τα προκριματικά και τη δεύτερη ευκαιρία, ο φίλος μου ο Γιάννης - βαθιά χωμένος στο Melodifestivalen - μου επισήμανε μια άγνωστη καλλιτέχνη που του είχε αρέσει πολύ - και στον Kristen Bjorkman επίσης - που συμμετείχε για πρώτη φορά στο Melodifestivalen και είχε αποκλειστεί στη δεύτερη ευκαιρία. Ήταν η Loreen με το My Heart Is Refusing Me.
(ακολουθεί η εμφάνιση της Loreen στο Melodifestivalen του 2011)
Θυμάμαι που είδα την εμφάνιση της στο YouTube και πόσο πολύ μου άρεσε και το κομμάτι και η φωνή της και η παρουσία της. Ήμουν πραγματικά έξαλλος που δεν είχε περάσει το κομμάτι αυτό στο τελικό - δεν πίστευα βέβαια ότι απέναντι σε Eric Saade και Danny Saucedo θα είχε πιθανότητες να κερδίσει - αλλά το ήθελα στον τελικό.
Χωρίς πολύ σκέψη εκείνο το καλοκαίρι απέκτησα το single (το οποίο η Warner Sweden θα εξαφάνιζε από παντού όταν το My Heart Is Refusing Me θα κυκλοφορούσε ξανά ως δεύτερο single της Loreen μετά το Euphoria) και κυριολεκτικά έλιωσα το My Heart Is Refusing Me στο replay, είχα ταυτιστεί και με τους στίχους, είχε και ένα καταπληκτικό remix στο single - Light Acoustic Version - που κυριολεκτικά το απογείωνε και η ερμηνεία της Loreen ήταν εξαιρετική.
(ακολουθεί το Light Acoustic Version)
Θα ξαφνιαζόμουν ευχάριστα λοιπόν όταν θα μάθαινα ότι η Loreen θα συμμετείχε ξανά στο Melodifestvalen του 2012 με το κομμάτι Euphoria, στον πρώτο ημιτελικό και μάλιστα εμφανιζόμενη τελευταία.
Ο Krister Bjorkman πάντα είχε την τάση να βάζει τα φαβορί και αγαπημένα του να κλείνουν τους ημιτελικούς και μου είχε κάνει θυμάμαι πολύ εντύπωση να δω τη Loreen στη συγκεκριμένη θέση. Φυσικά εκείνη τη χρονιά το απόλυτο φαβορί ήταν ο Danny Saucedo με το Amazing που είχε βγει δεύτερος την προηγούμενη χρονιά με το In The Club, που είχε γίνει τεράστια επιτυχία στη Σουηδία. Για το Amazing μάλιστα ο Eric είχε δηλώσει ότι δούλευε την εμφάνιση και την ερμηνία του ήδη από τον Αύγουστο (!) του 2011 και ότι ήθελε όσο τίποτα να εκπροσωπήσει τη Σουηδία στο Μπακού.
Την εβδομάδα πριν τον ημιτελικό το SVT έδινε στην δημοσιότητα μικρά clip από τις πρόβες. Θυμάμαι ότι περίμενα με αγωνία να δω το κλιπάκι της Loreen, σχεδόν το είχα σκάσει από ραντεβού της δουλειάς για να το δω. Θυμάμαι ότι είχα μείνει αρκετά απογοητευμένος και μπερδεμένος. Έχοντας επίτηδες διαλέξει ένα κακό σημείο της πρόβας το SVT είχε δώσει στον αέρα το σημείο της γέφυρας με ένα ξερό beat και την Loreen να μισοτραγουδά κάτι λέξεις, με μια άθλια πουκαμίσα, πάνω σε ένα κρύο δάπεδο. Θυμάμαι που είχα στείλει αμέσως μήνυμα στο φίλο μου το Γιάννη “ρε σύ δεν ξέρω αν μου άρεσε αυτό που είδα, λίγο μ@λ@κί@ μου φάνηκε” για να μου απαντήσει “μην βιάζεσαι” με μια φατσούλα να μου κλείνει το μάτι.
(ακολουθεί το επίμαχο κλιπάκι)
Σε μια συνέντευξη της Loreen διαβάζω μερικές μέρες μετά ότι θέλει να κάνει κάτι αντισυμβατικό, πως η εμφάνιση της έχει ως έμπνευση την συνύπαρξη των πολιτισμών και ότι υπάρχει έμπνευση από το βιβλίο και ταινία “Οι αναμνήσεις μιας Γκέισας”. Αποσυντονίζομαι και μπερδεύομαι ακόμα πιο πολύ. Το πρώτο κομμάτι που στο music video του είχε αντλήσει έμπνευση από το βιβλίο “Αναμνήσεις μιας Γκέισας” ήταν το Nothing Really Matters της Madonna που λάτρευα, με το iconic κιμονό του Jean Paul Gaultier ενώ η ταινία είχε συζητηθεί για την αισθητική της - και δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα από όλα αυτά στη πρόβα που έχω δει και φοβάμαι μήπως η Loreen οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε σφαγή.
Κάπως έτσι μουδιασμένος συντονίστηκα λοιπόν να δω τον πρώτο ημιτελικό του Melodifestivalen στις 4 Φεβρουαρίου του 2012- ήδη όλοι θεωρούσαν πως το παιχνίδι έτσι και αλλιώς ήταν ήδη τελειωμένο και ο Danny Saucedo στη τελευταία θέση του τελευταίου ημιτελικού - την πλέον αβανταδόρικη - με μια εμφάνιση που όλη η Σουηδία περίμενε να δει και σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρεαν δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στο διαγωνισμό, θα έκανε περίπατο και θα εκπροσωπούσε τη Σουηδία στο Μπακού. Ευσεβείς πόθοι!
O ημιτελικός είχε ξεκινήσει με τον Sean Banan που είχε πάντα πολύ χιουμοριστικές συμμετοχές, λίγο αργότερα είχαν βγει οι νικήτριες του Melodifestvalen 2002 Afro-dite που πάντα με άφηναν αδιάφορο, και μέχρι και λίγο πριν τη Loreen ο ημιτελικός είχε κυλήσει γενικά αδιάφορα. Θυμάμαι μάλιστα λίγο πριν βγει η Loreen - και πιστεύοντας ότι έχει ένα μάλλον αδύναμο κομμάτι - σκεφτόμουν πως έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει τουλάχιστον στη δεύτερη ευκαιρία. Το Melodifestivalen όμως όπως και η Eurovision όμως έχει αυτή τη τρομερή ικανότητα και γοητεία να σε διαψεύδει - και αυτό θα έκανε και εκείνη τη βραδιά.
Το εισαγωγικό κομμάτι ξεκινά, μου αρέσει αυτό που βλέπω να φορά - η άσπρη πουκαμίσα έχει πάει περίπατο - η Loreen ξεκινά να λέει κάποια λόγια στο βίντεο - πέφτει η κάρτα με τον τίτλο του τραγουδιού, ο εκφωνητής την ανακοινώνει, τα φώτα αναβοσβήνουν και το κομμάτι ξεκινά…
(η εμφάνιση της Loreen στον ημιτελικό)
Ήδη από το κουπλέ διακρίνω μια δυναμική και διαπιστώνω ότι αυτό που βλέπω δεν έχει σχέση με τη πρόβα. Πέφτει το πρώτο ρεφρέν - ήδη το κοινό που μαζί με μένα το ακούει το κομμάτι για πρώτη φορά έχει αρχίσει να χειροκροτά ρυθμικά - και κάπου εκεί στα 40 δευτερόλεπτα από την έναρξη έχω σηκωθεί όρθιος και κυριολεκτικά ουρλιάζω. Η τηλεόραση είναι στο τέρμα, δεν πιστεύω στα μάτια μου - ούτε και στα αυτιά μου. Και η αναφορά στο "Αναμνήσεις μιας Γκέισας" σαφώς και υπάρχει, είναι ο χορός της Sayuri με το χιόνι!
(ακολουθεί η έμπνευση από την ταινία, δυστυχώς για λόγους πνευματικής ιδιοκτησίας το video μπορεί να αναπαραχθεί μόνο στο YouTube)
Η εμφάνιση τελειώνει, παίρνω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στον φίλο μου “game over, το Euphoria θα κερδίσει τη Eurovision, έχεις 24 ώρες να μου στείλεις το studio version σε mp3!”. Για την ιστορία σε λιγότερο από μία ώρα είχα όλο το single στον σκληρό μου δίσκο με την studio, backing vocals only και instrumental version του κομματιού.
Θα χαιρόμουν τόσο πολύ όταν θα έβλεπα ότι η Loreen όντως θα κέρδιζε τον ημιτελικό της - αργότερα θα μάθαινα μάλιστα ότι είχε σαρώσει με 160,351 τηλεφωνήματα και sms, με το δεύτερο να έχει μόλις 98,519. H Loreen ανεβαίνει στη σκηνή για το encore, μου κάνει πριν το intro έναν συγκλονιστικό μελωδικό γέμισμα acapella, λέει το κομμάτι λίγο πιο ελεύθερα και χωρίς άγχος και με τρελαίνει κυριολεκτικά, μοιάζει σαν να μην το πιστεύει ούτε η ίδια ότι κέρδισε.
Την επόμενη μέρα έχει ξεκινήσει ήδη ο χαμός. Πολλοί μιλούν ότι η Loreen βάζει πλώρη για νίκη στο Melodifestivalen αλλά όλοι περιμένουν να δουν τι θα παρουσιάσει ο Danny.
Μπαίνω στην ραδιοφωνική εκπομπή που έκανα τότε, την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου και κάπου στη μέση της πρώτης ώρας παίζω - παρανόμως μιας και επισήμως το single δεν έχει κυκλοφορήσει και υπάρχει απαγόρευση μετάδοσης πριν τον τελικό - το Euphoria. Έχω μάλιστα φιξάρει λίγο την έναρξη, μεγαλώνοντας το intro για να προλάβω να πω όσα θέλω πριν αρχίσει να τραγουδά η Loreen. ¨Θα πάμε κάπου βόρεια τώρα και συγκεκριμένα στη Σουηδία” ξεκινάω να λέω. “Αυτή είναι η Loreen και αυτό είναι το κομμάτι που θα κερδίσει φέτος το διαγωνισμό της Eurovision… Euphoria… προσέξτε το!” λέω και το κομμάτι ξεκινά. Η εκπομπή τελειώνει, περιμένω ότι θα φάω ξύλο από τον διευθυντή αλλά αντί για ξύλο μου λέει “ρε τι ωραίο κομμάτι αυτό που έπαιξες και είπες ότι θα κερδίσει τη Eurovision” μου λέει - ομολογώ πως στο πρόσωπο μου ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο θριάμβου!
Ήμουν απόλυτα σίγουρος για το θρίαμβο της Loreen. Φοβόμουν όμως και λίγο τον αψυχολόγητο τρόπο που καμιά φορά ψηφίζει η Σουηδία και τη δυναμική του Saucedo. Στα στοιχήματα Loreen και Saucedo κονταροχτυπιούνται ανελέητα και είναι πλέον σαφές ότι πρόκειται για μια μονομαχία για δύο και δεν χωράει τίποτε άλλο ανάμεσά τους. Όλοι φυσικά περιμένουμε να ακούσουμε και να δούμε το Amazing του Danny.
Στον τέταρτο ημιτελικό έχει συντονιστεί όλη η Σουηδία - για να μην πω όλη η Ευρώπη. H σειρά του έρχεται και το κομμάτι ξεκινά. Είναι εμφανές ότι έχει πολύ τρακ και ξεκινά πολύ χαμηλά. Το κομμάτι είναι ένα dance feel good track, η εμφάνιση είναι αρκετά διαστημική, το τραγούδι είναι σαφώς πιασιάρικο - κατά την γνώμη μου κατώτερο από το In The Club, πόσο μάλλον από το Euphoria - σκηνικά είναι όμορφο, το θέμα μου είναι όμως η ερμηνία του Danny που μου ακούγεται σαφώς ασταθής. Ο Danny σαρώνει και κερδίζει τον ημιτελικό του και εδώ θέλω να είμαι ειλικρινής: οποιαδήποτε άλλη χρονιά ο Danny όντως θα είχε κερδίσει το Melodifestivalen. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρος ότι θα κέρδιζε τη Eurovision. Μπορεί και να τα κατάφερνε, αλλά όπως έχει πει και ο αγαπημένος μου Woody Allen όταν τον είχαν ρωτήσει αν ο Ronan είναι βιολογικό του παιδί “I wouldn’t bet my life on it”!
(ακολουθεί η εμφάνιση του Danny στον ημιτελικό)
Τα κομμάτια του Melodifestivalen κυκλοφορούν την επόμενη ελεύθερα, στα στοιχήματα η Loreen είναι το απόλυτο φαβορί. Η σειρά εμφάνισης του τελικού ανακοινώνεται, η Loreen εμφανίζεται 6η και ο Danny τελευταίος. Νιώθω ότι ο Κristen κλείνει ολίγον το μάτι προς στον Danny με την 10η και τελευταία θέση εμφάνισης αλλά νομίζω πως τα πράγματα πλέον είναι αργά για να ανατραπούν. Και όντως είναι!
Ο Danny στη βραδιά του τελικού πραγματικά κάνει την ερμηνεία της ζωής του. Εξαιρετικός φωνητικά και σκηνικά, η εμφάνιση ξεχυλίζει από επαγγελματισμό, αλλά ήδη είναι αργά. Η δυναμική της Loreen είναι οδοστρωτήρας, η εμφάνιση της από την 6η θέση εμφατική. Στο televonting και τα δυο κομμάτια σπάνε όλα τα ρεκόρ με 670,551 ψήφους (sms και τηλεφωνήματα) για το Euphoria και 458,388 για το Amazing (οι περισσότεροι που είχαν δωθεί ποτέ σε κομμάτια) - για να δώσω μέτρο σύγκρισης την προηγούμενη χρονιά το Popular είχε κερδίσε με 314,229 ψήφους ενώ το κομμάτι που βγήκε το 2012 τρίτο είχε μόλις 172,715!
Στη νικητήρια ερμηνεία η Loreen μου ξεκινά πάλι τα φωνητικά παιχνίδια (δεν ερμηνεύει ποτέ τα κομμάτια της με τον ίδο τρόπο) και εγώ πλέον έχω πορωθεί τόσο όσο ποτέ άλλοτε με κομμάτι του διαγωνισμού!
(το encore του Melodifestivalen)
Θα στενοχωριόμουν αρκετά την επόμενη μέρα βλέποντας μια δημοσίευση του Danny Saucedo στο instagram. Θα έδινε ειλικρινή συγχαρητήρια στη Loreen και θα έγραφε ότι έδωσε ότι είχε και δεν είχε για τη συμμετοχή του αυτή, με πρόβες που είχαν διαρκέσει 8 μήνες! Η απογοήτευση του Danny θα ήταν τόσο μεγάλη που δεν θα προσπαθούσε ποτέ ξανά σοβαρά να κερδίσει το διαγωνισμό του Melodifestivalen, πέρα από την παρουσίαση του αλλά και μια χλιαρή συμμετοχή του την τελευταία χρονιά του Kristen Bjorkman σε αυτόν, περισσότερο σαν δώρο σε αυτόν, παρά σαν μια συμμετοχή με δυναμική νίκης, δεν θα τον ξαναβλέπαμε όπως το 2012!
Δεν ξέρω αν μετά την ολοκλήρωση των συμμετοχών για τη Eurovision του 2012 ήταν όντως πολλοί αυτοί που είχαν την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος θα κερδίσει τον διαγωνισμό. Ποτέ δεν είδα τις γιαγιάδες της Ρωσίας ως πραγματική απειλή, ούτε μπορούσα να διακρίνω ότι οποιοδήποτε άλλο κομμάτι θα μπορούσε να πλησιάσει έστω να απειλήσει τη δυναμική του Euphoria. Χαρακτηριστικό ήταν ότι την βραδιά του πρώτου ημιτελικού η μαμά μου - που παρακολουθεί χρόνια τον διαγωνισμό - χωρίς να την έχω προετοιμάσει συνειδητά για τη συμμετοχή της Σουηδία, μόλις στο δεύτερο ρεφρέν του Euphoria θα μου έλεγε "τι κομματάρα ειναι αυτή, νομίζω το ακούς και εσύ αυτό, θα κερδίσει αυτό, θα σαρώσει τα πάντα!".
Αυτό που μου άρεσε στη Loreen τις μέρες πριν τον διαγωνισμό ήταν τόσο ο επαγγελματισμός της, όσο και η ταπεινότητα της αλλά και ότι δεν φοβήθηκε να μιλήσει για ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε μια χώρα απολυταρχική, που τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πάει περίπατο. Συναντήθηκε μάλιστα με ακτιβιστές και είπε ξεκάθαρα ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται στο Αζερμπαϊτζαν κάθε μέρα. Πολύ χάρηκα και για όσα είπε η Anke Engelke που παρουσίασε τα αποτελέσματα της Γερμανίας: “Tonight nobody could vote for their own country but it is good to be able to vote and it is good to have a choice. Good luck on your journey Azerbaijan… Europe is watching you!” - για μένα η καλύτερη κεκαλυμμένη πολιτική παρέμβαση στην ιστορία του διαγωνισμου!
Η εμφάνιση της Σουηδία δεν είχε στην πραγματικότητα και πολλά να προβάρει. Κράτησαν ατόφια την εμφάνιση του Melodifestivalen, το μόνο που είχαν δοκιμάσει ήταν να φορέσει η Loreen μανίκια με κρόσια σε μια από τις πρόβες, ιδέα που εγκαταλήφθηκε γρήγορα γιατι δεν έγραφε καλά στο φακό.
Στα απρόοπτα φυσικά καταγράφεται και το χιόνι που εισέπνευσε η Loreen στην τελική πρόβα του τελικού - στην οποία μάλιστα ψήφιζαν οι κριτικές επιτροπές - που είχε ως αποτέλεσμα να πνιγεί και να βήξει, κάτι που φυσικά ουδόλως δεν επηρρέασε την νίκη της, αξίζει να σημειωθεί πόσο όμορφα δοκίμασε μετά το βήχα το λαιμό της, καταπίνοντας και ξανακουρδίζοντας με αυτό τον τρόπο τις φωνητικές της χορδές!
(το κλιπ από την πρόβα με την Loreen να πνίγεται)
Με τον περίπατο της Loreen στον τελικό (με ρεκόρ 18 μέγιστων 12 πόντων) η Σουηδία θα κέρδιζε για πέμπτη φορά τον διαγωνισμό, το κομμάτι θα σάρωνε εμπορικά (θα έφτανε στο #3 του UK singles Chart που θεωρείται επίτευγμα για ένα κομμάτι που δεν είχε καμία εμπορική προώθηση πέρα από την εμφάνιση στο διαγωνισμό) και θα αποθεωνόταν από μουσικούς κριτικούς. Ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο επιτυχημένα και δημοφιλή νικητήρια κομμάτια του διαγωνισμού.
Η Loreen δυστυχώς δεν θα κατάφερνε ποτέ να ξεφύγει από την τεράστια επιτυχία του Euphoria. Εμπορικά κανένα άλλο κομμάτι της δεν θα κατάφερνε να ξεχωρίσει, διαφωνίες της με τη δισκογραφική της σχετικά με το ύφος των κομματιών που θα έπρεπε να κυκλοφορήσει την άφησαν χωρίς συμβόλαιο, η προσπάθεια της να εκπροσωπήσει ξανά τη Σουηδία με το Statements δεν την οδήγησε καν στον τελικό του Melodifestivalen και γενικά η πορεία της συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι χλιαρή. Αυτό βέβαια δεν αφαιρεί τίποτα από το τεράστιο φωνητικό και μουσικό της ταλέντο. Για επίλογο αφήνω την καταπληκτική αυτή version του Euphoria που ερμήνευσε τις μέρες της καραντίνας - ήταν πάντα γνωστό ότι η ίδια θέλει πάντα να πειράζει και να αλλάζει τα κομμάτια της!
Αρέσει στους Masilnto, Elfo_Del_Infierno, lol3, NoirJo, space28, smart-attack, eurovisionικος και
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Δευ Οκτ 17, 2022 5:46 pm
Poland 1994 - Edyta Górniak - To Nie Ja!
Σε όλη τη δεκαετία του ’80 η Eurovision απέπνεε έναν αέρα κλειστού club, όποιος τη ζούσε από κοντά του έβγαζε την αίσθηση ιδιωτικής λέσχης μόνο για μέλη, όπου πρόσβαση είχαν συγκεκριμένες οικογένειες, όπου η κάρτα μέλους περνούσε από τον παππού στον γιό και από τον γιό στον εγγονό και που για να μπει κάποιος σε αυτή θα έπρεπε κυριολεκτικά να ξεκληριστεί ένα ολόκληρο γενεολογικό δένδρο.
Ακόμα όμως και οι λιγοστές προσθήκες χωρών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ισλανδία, αντιμετωπίζονταν σαν συμμετοχές δεύτερης κατηγορίας, όπου η πιθανότητες νίκης ήταν μηδαμινές, ενώ η δύναμη της γνώμης των χωρών αυτών για το διαγωνισμό ήταν ασήμαντη. Αυτή την ταξική διαστρωμάτωση την διαπίστωνε κανεις ακόμα και με το πως κατανέμονταν οι χώρες στα ξενοδοχεία τις ημέρες του διαγωνισμού, όπου χώρες σαν την Ελλάδα συνήθως έμεναν σε ξενοδοχεία φτηνότερα και δεύτερης κατηγορίας, σε αντίθεση με τις “υπερδυνάμεις” και παλαιότερες χώρες του διαγωνισμού, που προτιμούσαν πιο πολυτελή και πρωτοκλασάτα καταλύματα.
Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφερθούμε στο γεγονός ότι όλες οι χώρες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό ανήκαν στον τότε “δυτικό κόσμο”, με μόνη εξαίρεση την Γιουγκοσλαβία, η οποία - έχοντας ολίγον βάλει διαχωριστικές γραμμές με τη μαμά ΕΣΣΔ - συμμετείχε στον διαγωνισμό, μάλιστα είχε καταφέρει να τον κερδίσει το 1989, ελάχιστους μήνες πριν αρχίσει η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και της ίδιας της Γιουγκοσλαβίας. Η Γιουγκοσλαβία θα διοργάνωνε έναν διαγωνισμό απόλυτου χάους το 1990, με πάρα πολλά προβλήματα, που για καλή τους τύχη ξεχάστηκε με το ακόμα μεγαλύτερο χάος της ιταλικής διοργάνωσης του 1990. Φήμες μάλιστα θέλουν το “the absolute chaos” που κέρδισε ως προσωνύμιο ο διαγωνισμός του 1991 να ανήκε στην πραγματικότητα σε αυτόν της Γιουγκοσλαβίας του 1990.
Και ενώ τον Ιανουάριο του 1989 ο Erich Honeker - επικεφαλής της Ανατολικής Γερμανίας - προέβλεπε ότι το τείχος του Βερολίνου θα άντεχε τουλάχιστον άλλα 100 χρόνια, σε λιγότερο από ένα χρόνο το τοίχος θα έπεφτε, η ΕΣΣΔ θα κατέρρε και νέα κράτη θα δημιουργούνταν και θα έκαναν αίτηση συμμετοχής στην EBU.
Η EBU με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία νέων κρατών φάνηκε ανοικτή και έτοιμη να αγκαλιάσει τις νέες χώρες και να τις καλωσορίσει στην οικογένειά της. Αυτό φυσικά είχε τα θετικά και τα αρνητικά του. Από τη μία οι νέες χώρες θα έδιναν στον διαγωνισμό μια νέα δυναμική και θα τον εισήγαγαν σε ένα νέο κοινό, διψασμένο για καινούργιο θέαμα. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ο διαγωνισμός ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80 - και πολύ περισσότερο στις αρχές του 90 - είχε αρχίσει να χάνει την παλιά του αίγλη, να αδυνατεί να επηρρεάσει τη μουσική βιομηχανία και να μην καταφέρνει να παρουσιάσει νέα ταλέντα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. ‘Ηταν η περίοδος που θα εγκλωβιζόταν στη μανιέρα της “Ιρλανδικής μπαλάντας”, περίοδος που ευτυχώς θα τελείωνε κοντά στο 2000, με την απελευθέρωση της γλώσσας και την καθιέρωση του televoting, αλλαγές που κυριολεκτικά ανέστησαν έναν διαγωνισμό, που οριακά είχε αρχίσει να πεθαίνει. Από την άλλη βέβαια δημιουργούνταν πρόβλημα χώρου στο διαγωνισμό, μιας και για να χωρέσουν όλες αυτές οι νέες χώρες στη τελική βραδιά, θα έπρεπε κάποιες να αποκλείονται.
Το 1994 λοιπόν θα ήταν η δεύτερη χρονιά που νέες χώρες που είχαν φύγει από την αγκαλιά της μαμάς ΕΣΣΔ θα ζητούσαν να πάρουν μέρος στο διαγωνισμό. Για να χωρέσουν λοιπόν Εστονία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία και Σλοβακία οι 7 χώρες με την χαμηλότερη βαθμολογία το 1993 θα αποκλείονταν από το διαγωνισμό του 1994. Σε αυτές θα συγκαταλεγόνταν χώρες όπως το Βέλγιο και η Δανία, χώρες με παράδοση και ιστορία στο διαγωνισμό και ο αποκλεισμός τους θα προκαλούσε πολλά παράπονα, γκρίνιες και ίντριγκα στην EBU! Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η Ελλάδα παρόλο που δεν πήγαινε ποτέ συγκλονιστικά στο διαγωνισμό, κατάφερε να αποφύγει τον αποκλεισμό μέχρι την καταστροφική χρονιά του 1998 (όπου η Δάφνη Μπόκοτα απείχε των διαδικασιών) και με την επιστροφή της Ελλάδας το 2001 σε αυτόν, πρακτικά δεν αποκλείστηκε ξανά ποτέ μέχρι και το 2016 και την ανεκδιήγητη απαξιωτική - ιδεολογική επιλογή του Τσακνή των ARGΟ.
Η Πολωνία εμφανίστηκε από την αρχή πολύ φιλόδοξη για τον διαγωνισμό του 1994. Η επιλογή έγινε με κλειστή διαδικασία και απευθείας ανάθεση, μάλιστα η Edyta Gorniak δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή. Η αρχική επιλογή την Πολωνίας ήταν η συνονόματη Edyta Bartosiewicz, μια νεοεμφανιζόμενη τότε ροκ ερμηνεύτρια, που έκανε μεγάλη επιτυχία στη Πολωνία - θα συνέχιζε να κάνει επιτυχία ακόμα και μέχρι σήμερα και να θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες τραγουδίστριες της χώρας. Η Edyta Bartosiewicz θα απέρριπτε τελικά την απευθείας ανάθεση, πιστεύοντας ότι ο διαγωνισμός δεν ταιριάζει στην αισθητική της.
Η Edyta Gorniak λοιπόν θα ήταν η δεύτερη επιλογή της χώρας για εκπροσώπηση, μάλιστα η ίδια θα δήλωνε πως στην αρχή πίστευε ότι η πρόταση απευθείας ανάθεσης που θα δεχόταν μέσω τηλεφώνου από τον TVP δεν ήταν πραγματική αλλά ήταν κάποιου είδους φάρσα. Ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Πολωνίας TVP θα πρότεινε κομμάτι στην Edyta αλλά η ίδια θα το απέρριπτε. Η δική της πρόταση ήταν το κομμάτι “To Nie Ja!”, ένα κομμάτι που περιέργως αρχικά είχε γραφτεί το 1984 (όχι με τους στίχους που παρουσιάστηκε τελικά) και η Gorniak θα το άκουγε στο Λονδίνο ως demo τον Ιανουάριο του 1994, στο σπίτι του manager της Wiktor Kubiak. Το κομμάτι θα αποκτούσε νέους στίχους από τον Jacek Cygan, και η Edyta θα επέμενε πως ήθελε με αυτό το κομμάτι να εκπροσωπήσει τη χώρα της, μάλιστα θα απειλούσε τo TVP πως αν δεν ερμήνευε το “To Nie Ja!” στη Eurovision, θα προτιμούσε να μην συμμετέχει καθόλου. Το TVP τελικά θα υποχωρήσει και η Edyta Gorniak με το κομμάτι “To Nie Ja!” θα ανακοινωθεί ως η επίσημη συμμετοχή και το ντεμπούτο της Πολωνίας στο διαγωνισμό.
Άκουσα για πρώτη φορά το κομμάτι της Πολωνίας στα επίσημο preview του διαγωνισμού - εποχές άνευ διαδικτύου γαρ, αυτός ήταν και ο μοναδικός τρόπος. Δεν με είχε εντυπωσιάσει καθόλου το κομμάτι, οριακά θα πω ότι βαρέθηκα, βέβαια εκείνη την χρονιά όλη μου την προσοχή την είχε το κομμάτι του Ηνωμένου Βασιλείου (Lonely Symphony) το οποίο ήταν και φαβορί για το βραβείο. Κανείς φυσικά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι μια χώρα που κάνει ντεμπούτο στο διαγωνισμό - και μάλιστα πρώην ανατολική - θα είχε και ιδιαίτερη τύχη στο διαγωνισμό.
Όταν έφτασε λοιπόν η αποστολή της Πολωνίας στο Μίλστριτ - την μικρότερη πόλη που έχει φιλοξενήσει ποτέ το διαγωνισμό, με μόλις 1500 κατοίκους, ρεκόρ που προβλέπω να μένει ακατάριπτο στο διηνεκές - οι πάγκοι των στοιχημάτων πέριξ του σταδίου έδιναν πολύ λίγες ελπίδες νίκης στη Πολωνία. Αυτό όμως που οι περισσότεροι δεν ήξεραν ήταν ότι οι Πολωνοί ήταν αποφασισμένοι να κερδίσουν το διαγωνισμό!
Ένα από τα πράγματα που αμέσως έκαναν εντύπωση ήταν ότι η αποστολή της Πολωνίας ήδη από τις πρόβες άρχισε να δοκιμάζει τα outfits της Edyta - δύο λευκά, το ένα ήταν το απλό φόρεμα που είδαμε, το δεύτερο ένα πιο φορτωμένο λευκό σύνολο - αλλά και διαφορετικά χτενίσματα στα μαλλιά της. Όλα αυτά μπορεί σήμερα να ακούγονται αυτονόητα, αλλά πίσω στο 1994 δεν ήταν καθόλου, μιας και οι περισσότερες χώρες άρχιζαν και τελειωναν πρόβες και εμφάνιση με ελάχιστες αλλαγές και μετατροπές. Η μεγαλύτερη αλλαγή βέβαια ήταν στην ενορχήστρωση του κομματιού και στον τρόπο που το απέδιδε η ορχήστρα της ιρλανδικής τηλεόρασης, υπό την διεύθυνση του θρυλικού Noel Kelahan. Ο Noel - που ήταν γάτα στις ενορχηστρώσεις και δη αυτές της Eurovision - είχε “γεμίσει” λίγο καλύτερα μελωδικά και ενορχηστρικά τα κουπλέ, “βγάζοντας” πιο μπροστά την ολίγον άνευρη και “πνιγμένη” μελωδική γραμμή, τονίζοντας λίγο παραπάνω τα όργανα, ενώ έδωσε στο κομμάτι και ένα ωραίο άκρως φεστιβαλικό φινάλε. Το μείζον πρόβλημα βέβαια ήταν ότι ο Noel λιγάκι βιαζόταν σε κάθε εκτέλεση του κομματιού και αντί για 3 γεμάτα λεπτά που ήταν το κομμάτι, τον έπιανε μια βιασύνη και το τέλειωνε σε 2:45, πράγμα που “άγχωνε” και δυσκόλευε τις ανάσες της Edyta, προκαλώντας τα παράπονα της πολωνικής αποστολής.
Ένα από τα θέματα που είχε αναδείξει η Πολωνία στη πρώτη της κιόλας συμμετοχή, ήταν το θέμα της γλώσσας, θέμα γνωστό που έμοιαζε μάλιστα εκείνη τη περίοδο να είναι πιο έντονο, μιας και χώρες με αγγλικό στίχο θριάμβευαν στην βαθμολογία, σε αντίθεση με άλλες χώρες με πιο δύσκολες γλώσσες που αγχωμαχούσαν βαθμολογικά - όλα αυτά σε ένα πλαίσιο ήδη από το 1993 που μια κακή θέση οδηγούσε και σε αποκλεισμό της χώρας την επόμενη χρονιά. Η Πολωνία από την αρχή ζήτησε κατάργηση του κανονισμού, πράγμα το οποίο η EBU αρνούνταν τότε κατηγορηματικά - υπήρχε μάλιστα η προειδοποίηση ότι οποιαδήποτε χώρα τραγουδούσε στα αγγλικά θα ακυρωνόταν. Η Πολωνία φυσικά δεν φάνηκε να συμμορφώνεται και ιδιαίτερα, χαρίζοντας μας εκείνη τη χρονιά μια από τις πιο ιστορικές στιγμές στο διαγωνισμό.
Ήδη το 1994 οι κριτικές επιτροπές έβλεπαν την πρόβα τζενεράλε και ψήφιζαν με βάση αυτή - ήδη λοιπόν όταν ο διαγωνισμός μεταδιδοταν ζωντανά οι επιτροπές είχαν ψηφίσει. Ήταν εξάλλου και ο λόγος που στη πρόβα αυτή οι εμφανίσεις των χωρών ήταν ακριβώς ίδιες με τις εμφανίσεις που θα έκαναν και στη τελική βραδιά. Η Πολωνία εμφανιζόταν προτελευταία - ο διαγωνισός κυλούσε ομαλά - και η αλήθεια είναι ότι ήδη το κομμάτι και κυρίως οι εμφανίσεις της Edyta είχαν δημιουργήσει αρκετά καλές εντυπώσεις, ενώ ταυτόχρονα οι ψίθυροι για αντάρτικο στο θέμα της γλώσσας είχαν αρχίσει να υπάρχουν. Η Edyta θα ανέβαινε λοιπόν στη σκηνή - με το λιτό λευκό φόρεμα που θα φορούσε και στη τελική βραδιά, αλλά με πολύ πιο απλό χτένισμα - και θα ξεκινούσε την ερμηνία του κομματιού. Στο πρώτο κουπλέ και ενώ η ίδια τραγουδούσε στα πολωνικά, του Noel θα… του τα έσκαγε για άλλη μια φορά να επιταχύνει στο ρυθμό, με αποτέλεσμα οριακά να την πετάξει εκτός χρόνου λίγο πριν το πρώτο ρεφρέν. Φυσικά η μεγάλη έκπληξη δεν είχε έρθει ακόμα.
Στο δεύτερο κουπλέ η Edyta ξεκίνησε να τραγουδάει στα αγγλικά. Δεν είπε μόνο το κουπλέ στα αγγλικά, αλλά ολόκληρο το κομμάτι, κάτι που δεν είχε συμβεί στις πρόβες και με τα φωνητικά να είναι στα πολωνικά. Η ερμηνεία της ήταν εξαιρετική - αν και έμεινε ολίγον ξέπνοη με τον καταιγιστικό ρυθμό που έπαιξε ο Noel το κομμάτι - το κοινό της έδωσε ένα διαολεμένο χειροκρότημα, το ίδιο… διαολεμένες όμως ήταν και πολλές αποστολές, που ένιωθαν ότι η Πολωνία “κλέβει”, σε μια πρόβα που οι επιτροπές άκουγαν και βαθμολογούσαν.
Στην αναστάτωση που ακολούθησε η EBU φάνηκε μάλλον αμήχανη. Η αλήθεια είναι ότι φάνηκε πως δεν ήθελε να ακυρώσει την Πολωνία, πέταξε το μπαλάκι στις αποστολές και “ξεθάβοντας” έναν κανονισμό δήλωσε πως η Πολωνία θα ακυρωνόταν μόνο αν 13 αποστολές υπέγραφαν αίτηση ακύρωσης του κομματιού.
Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για το αν τελικά η απόφαση να ερμηνευτεί ένα μεγάλο μέρος του κομματιού στα αγγλικά επηρρέασε θετικά ή αρνητικά την Πολωνία και αν όντως έπρεπε το κομμάτι να ακυρωθεί. Προσωπικά πιστεύω ότι τα αγγλικά μάλλον δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την τύχη του κομματιού, εξακολουθώ να το λατρεύω στην πλήρη πολωνική του - και πιο αργή - έκδοση που ακούσαμε στην ζωντανή τηλεοπτική βραδιά. Ίσως μου κλοτσάει λίγο και η περίεργη μίξη των φωνητικών στα πολωνικά σε συνδυασμό με τα αγγλικά, ίσως και το κομμάτι στα αγγλικά ακούγεται αρκετά πιο “σκληρό”.
Έξι χώρες ήταν αυτές που ζήτησαν την ακύρωση του κομματιού - ανάμεσα τους και η δική μας αποστολή από την Ελλάδα. Σημειοτέον ότι η ΕΡΤ - που τόσο πειράχθηκε για τα αγγλικά της Πολωνίας - εκείνη τη χρονιά δήλωσε τη συμμετοχή της την τελευταία στιγμή με ένα τραγούδι συνειδητά φολκλόρ και κατά παραγγελία και ήταν οριακά έτοιμη να εγκαταλείψει τον διαγωνισμό με τη δικαιολογία ότι η τελική ζωντανή βραδιά θα ήταν το Μεγάλο Σάββατο, τη στιγμή που γενικά η αντιμετώπιση του διαγωνισμού από αυτή ήταν γενικά αδιάφορη και απαξιωτική. Δεν ξέρω πόσο καλή ιδέα ήταν να διαμαρτηρηθεί η Ελλάδα και να ζητήσει την ακύρωση της Πολωνίας, ειδικά σε μια περίοδο που η Ελλάδα ήταν αδύναμη στο διαγωνισμό, χωρίς συμμάχους και μπροστά στη προοπτική συμμετοχής σιγά σιγά όλων των βαλκανικών χωρών, των οποίων η Ελλάδα θα μπορούσε να ηγείται και να καθίσταται ρυθμιστής, όπως ακριβώς κάνει εδώ και χρόνια η Σουηδία με τις σκανδιναβικές χώρες.
Για την ιστορία, εκτός από την Ελλάδα αίτηση ακύρωσης είχαν υπογράψει η Ισπανία, η Σουηδία, η Ισλανδία, η Εστονία και η Φιλανδία. Από αυτές η Πολωνία ψήφισε την Ελλάδα με 2 βαθμούς και την Ισλάνδία με 4, ενώ στη Πολωνία έδωσαν 6 βαθμούς η Ισλανδία, 8 η Φιλανδία και 12 η Εστονία - συνολικά 21 χώρες την ψήφισαν την Πολωνία, με την Ισπανία, την Σουηδία και την Ελλάδα (που ζήτησαν την ακύρωση της) να είναι οι τρεις που δεν την έδωσαν ούτε βαθμό!
Στην τελική τηλεοπτική βραδιά λοιπόν η Πολωνία έπαιξε με τους κανόνες, η Edyta ερμήνευσε υποδειγματικά το κομμάτι στα πολωνικά και κατέληξε στην δεύτερη θέση, τη καλύτερη θέση που έχει καταλάβει ποτέ χώρα στο ντεμπούτο της - θεωρητικά το ρεκόρ το κατέρριψε η Σερβία με τη νίκη της το 2007, αλλά η Σερβία συμμετείχε ήδη ως Σερβία Μαυροβούνιο, οπότε οι διαχωριστικές γραμμές εδώ είναι λίγο θολές για μένα.
Δεν ήταν πάντως μόνο η επιτροπές που εντυπωσιάστηκαν από την Edyta. Οι επικεφαλείς της EMI International πρόσεξαν την Edyta και σύντομα η ίδια βρέθηκε να ηχογραφεί το πρώτο της αγγλόφωνο album με παραγωγό τον Christopher Neil (που εκείνη την περίοδο δούλευε με την Celine Dion) ενώ τραγούδια έγραψαν για αυτή μεταξύ άλλων ο Billy Steinberg και ο Rick Nowels. Αν και το album της προωθήθηκε αρκετά - ακόμα θυμάμαι τις ολοσέλιδες διαφημίσεις του στα μουσικά και όχι μόνο περιοδικά της εποχής - το album δεν τα πήγε καθόλου καλά εμπορικά, παρόλο που η δισκογραφική της πίστευε πολύ και την ίδια και τα κομμάτια που της είχαν δώσει. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τρία κομμάτια του album τελικά έκαναν καριέρα αλλά… χωρίς την ίδια: το κομμάτι της One and One έγινε τεράστια επιτυχία από τον Robert Miles), το Perfect Moment πήγε στο #1 της Αγγλίας από την Martine McCutcheon το 1999, ενώ το 2002 η Melanie C των Spice Girls διασκεύασε το κομμάτι Soul Boy για το δεύτερο της album Reason.
H Edyta βέβαια ακόμα και σήμερα συνεχίζει να κάνει καριέρα στη Πολωνία ενώ το To Nie Ja! θεωρείται από πολλούς - και από εμένα - ως η καλύτερη συμμετοχή της Πολωνίας στον διαγωνισμό.
Σε όλη τη δεκαετία του ’80 η Eurovision απέπνεε έναν αέρα κλειστού club, όποιος τη ζούσε από κοντά του έβγαζε την αίσθηση ιδιωτικής λέσχης μόνο για μέλη, όπου πρόσβαση είχαν συγκεκριμένες οικογένειες, όπου η κάρτα μέλους περνούσε από τον παππού στον γιό και από τον γιό στον εγγονό και που για να μπει κάποιος σε αυτή θα έπρεπε κυριολεκτικά να ξεκληριστεί ένα ολόκληρο γενεολογικό δένδρο.
Ακόμα όμως και οι λιγοστές προσθήκες χωρών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ισλανδία, αντιμετωπίζονταν σαν συμμετοχές δεύτερης κατηγορίας, όπου η πιθανότητες νίκης ήταν μηδαμινές, ενώ η δύναμη της γνώμης των χωρών αυτών για το διαγωνισμό ήταν ασήμαντη. Αυτή την ταξική διαστρωμάτωση την διαπίστωνε κανεις ακόμα και με το πως κατανέμονταν οι χώρες στα ξενοδοχεία τις ημέρες του διαγωνισμού, όπου χώρες σαν την Ελλάδα συνήθως έμεναν σε ξενοδοχεία φτηνότερα και δεύτερης κατηγορίας, σε αντίθεση με τις “υπερδυνάμεις” και παλαιότερες χώρες του διαγωνισμού, που προτιμούσαν πιο πολυτελή και πρωτοκλασάτα καταλύματα.
Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφερθούμε στο γεγονός ότι όλες οι χώρες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό ανήκαν στον τότε “δυτικό κόσμο”, με μόνη εξαίρεση την Γιουγκοσλαβία, η οποία - έχοντας ολίγον βάλει διαχωριστικές γραμμές με τη μαμά ΕΣΣΔ - συμμετείχε στον διαγωνισμό, μάλιστα είχε καταφέρει να τον κερδίσει το 1989, ελάχιστους μήνες πριν αρχίσει η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και της ίδιας της Γιουγκοσλαβίας. Η Γιουγκοσλαβία θα διοργάνωνε έναν διαγωνισμό απόλυτου χάους το 1990, με πάρα πολλά προβλήματα, που για καλή τους τύχη ξεχάστηκε με το ακόμα μεγαλύτερο χάος της ιταλικής διοργάνωσης του 1990. Φήμες μάλιστα θέλουν το “the absolute chaos” που κέρδισε ως προσωνύμιο ο διαγωνισμός του 1991 να ανήκε στην πραγματικότητα σε αυτόν της Γιουγκοσλαβίας του 1990.
Και ενώ τον Ιανουάριο του 1989 ο Erich Honeker - επικεφαλής της Ανατολικής Γερμανίας - προέβλεπε ότι το τείχος του Βερολίνου θα άντεχε τουλάχιστον άλλα 100 χρόνια, σε λιγότερο από ένα χρόνο το τοίχος θα έπεφτε, η ΕΣΣΔ θα κατέρρε και νέα κράτη θα δημιουργούνταν και θα έκαναν αίτηση συμμετοχής στην EBU.
Η EBU με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία νέων κρατών φάνηκε ανοικτή και έτοιμη να αγκαλιάσει τις νέες χώρες και να τις καλωσορίσει στην οικογένειά της. Αυτό φυσικά είχε τα θετικά και τα αρνητικά του. Από τη μία οι νέες χώρες θα έδιναν στον διαγωνισμό μια νέα δυναμική και θα τον εισήγαγαν σε ένα νέο κοινό, διψασμένο για καινούργιο θέαμα. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι ο διαγωνισμός ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80 - και πολύ περισσότερο στις αρχές του 90 - είχε αρχίσει να χάνει την παλιά του αίγλη, να αδυνατεί να επηρρεάσει τη μουσική βιομηχανία και να μην καταφέρνει να παρουσιάσει νέα ταλέντα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. ‘Ηταν η περίοδος που θα εγκλωβιζόταν στη μανιέρα της “Ιρλανδικής μπαλάντας”, περίοδος που ευτυχώς θα τελείωνε κοντά στο 2000, με την απελευθέρωση της γλώσσας και την καθιέρωση του televoting, αλλαγές που κυριολεκτικά ανέστησαν έναν διαγωνισμό, που οριακά είχε αρχίσει να πεθαίνει. Από την άλλη βέβαια δημιουργούνταν πρόβλημα χώρου στο διαγωνισμό, μιας και για να χωρέσουν όλες αυτές οι νέες χώρες στη τελική βραδιά, θα έπρεπε κάποιες να αποκλείονται.
Το 1994 λοιπόν θα ήταν η δεύτερη χρονιά που νέες χώρες που είχαν φύγει από την αγκαλιά της μαμάς ΕΣΣΔ θα ζητούσαν να πάρουν μέρος στο διαγωνισμό. Για να χωρέσουν λοιπόν Εστονία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρουμανία, Ρωσία και Σλοβακία οι 7 χώρες με την χαμηλότερη βαθμολογία το 1993 θα αποκλείονταν από το διαγωνισμό του 1994. Σε αυτές θα συγκαταλεγόνταν χώρες όπως το Βέλγιο και η Δανία, χώρες με παράδοση και ιστορία στο διαγωνισμό και ο αποκλεισμός τους θα προκαλούσε πολλά παράπονα, γκρίνιες και ίντριγκα στην EBU! Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η Ελλάδα παρόλο που δεν πήγαινε ποτέ συγκλονιστικά στο διαγωνισμό, κατάφερε να αποφύγει τον αποκλεισμό μέχρι την καταστροφική χρονιά του 1998 (όπου η Δάφνη Μπόκοτα απείχε των διαδικασιών) και με την επιστροφή της Ελλάδας το 2001 σε αυτόν, πρακτικά δεν αποκλείστηκε ξανά ποτέ μέχρι και το 2016 και την ανεκδιήγητη απαξιωτική - ιδεολογική επιλογή του Τσακνή των ARGΟ.
Η Πολωνία εμφανίστηκε από την αρχή πολύ φιλόδοξη για τον διαγωνισμό του 1994. Η επιλογή έγινε με κλειστή διαδικασία και απευθείας ανάθεση, μάλιστα η Edyta Gorniak δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή. Η αρχική επιλογή την Πολωνίας ήταν η συνονόματη Edyta Bartosiewicz, μια νεοεμφανιζόμενη τότε ροκ ερμηνεύτρια, που έκανε μεγάλη επιτυχία στη Πολωνία - θα συνέχιζε να κάνει επιτυχία ακόμα και μέχρι σήμερα και να θεωρείται από τις πλέον επιτυχημένες τραγουδίστριες της χώρας. Η Edyta Bartosiewicz θα απέρριπτε τελικά την απευθείας ανάθεση, πιστεύοντας ότι ο διαγωνισμός δεν ταιριάζει στην αισθητική της.
Η Edyta Gorniak λοιπόν θα ήταν η δεύτερη επιλογή της χώρας για εκπροσώπηση, μάλιστα η ίδια θα δήλωνε πως στην αρχή πίστευε ότι η πρόταση απευθείας ανάθεσης που θα δεχόταν μέσω τηλεφώνου από τον TVP δεν ήταν πραγματική αλλά ήταν κάποιου είδους φάρσα. Ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Πολωνίας TVP θα πρότεινε κομμάτι στην Edyta αλλά η ίδια θα το απέρριπτε. Η δική της πρόταση ήταν το κομμάτι “To Nie Ja!”, ένα κομμάτι που περιέργως αρχικά είχε γραφτεί το 1984 (όχι με τους στίχους που παρουσιάστηκε τελικά) και η Gorniak θα το άκουγε στο Λονδίνο ως demo τον Ιανουάριο του 1994, στο σπίτι του manager της Wiktor Kubiak. Το κομμάτι θα αποκτούσε νέους στίχους από τον Jacek Cygan, και η Edyta θα επέμενε πως ήθελε με αυτό το κομμάτι να εκπροσωπήσει τη χώρα της, μάλιστα θα απειλούσε τo TVP πως αν δεν ερμήνευε το “To Nie Ja!” στη Eurovision, θα προτιμούσε να μην συμμετέχει καθόλου. Το TVP τελικά θα υποχωρήσει και η Edyta Gorniak με το κομμάτι “To Nie Ja!” θα ανακοινωθεί ως η επίσημη συμμετοχή και το ντεμπούτο της Πολωνίας στο διαγωνισμό.
Άκουσα για πρώτη φορά το κομμάτι της Πολωνίας στα επίσημο preview του διαγωνισμού - εποχές άνευ διαδικτύου γαρ, αυτός ήταν και ο μοναδικός τρόπος. Δεν με είχε εντυπωσιάσει καθόλου το κομμάτι, οριακά θα πω ότι βαρέθηκα, βέβαια εκείνη την χρονιά όλη μου την προσοχή την είχε το κομμάτι του Ηνωμένου Βασιλείου (Lonely Symphony) το οποίο ήταν και φαβορί για το βραβείο. Κανείς φυσικά δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι μια χώρα που κάνει ντεμπούτο στο διαγωνισμό - και μάλιστα πρώην ανατολική - θα είχε και ιδιαίτερη τύχη στο διαγωνισμό.
Όταν έφτασε λοιπόν η αποστολή της Πολωνίας στο Μίλστριτ - την μικρότερη πόλη που έχει φιλοξενήσει ποτέ το διαγωνισμό, με μόλις 1500 κατοίκους, ρεκόρ που προβλέπω να μένει ακατάριπτο στο διηνεκές - οι πάγκοι των στοιχημάτων πέριξ του σταδίου έδιναν πολύ λίγες ελπίδες νίκης στη Πολωνία. Αυτό όμως που οι περισσότεροι δεν ήξεραν ήταν ότι οι Πολωνοί ήταν αποφασισμένοι να κερδίσουν το διαγωνισμό!
Ένα από τα πράγματα που αμέσως έκαναν εντύπωση ήταν ότι η αποστολή της Πολωνίας ήδη από τις πρόβες άρχισε να δοκιμάζει τα outfits της Edyta - δύο λευκά, το ένα ήταν το απλό φόρεμα που είδαμε, το δεύτερο ένα πιο φορτωμένο λευκό σύνολο - αλλά και διαφορετικά χτενίσματα στα μαλλιά της. Όλα αυτά μπορεί σήμερα να ακούγονται αυτονόητα, αλλά πίσω στο 1994 δεν ήταν καθόλου, μιας και οι περισσότερες χώρες άρχιζαν και τελειωναν πρόβες και εμφάνιση με ελάχιστες αλλαγές και μετατροπές. Η μεγαλύτερη αλλαγή βέβαια ήταν στην ενορχήστρωση του κομματιού και στον τρόπο που το απέδιδε η ορχήστρα της ιρλανδικής τηλεόρασης, υπό την διεύθυνση του θρυλικού Noel Kelahan. Ο Noel - που ήταν γάτα στις ενορχηστρώσεις και δη αυτές της Eurovision - είχε “γεμίσει” λίγο καλύτερα μελωδικά και ενορχηστρικά τα κουπλέ, “βγάζοντας” πιο μπροστά την ολίγον άνευρη και “πνιγμένη” μελωδική γραμμή, τονίζοντας λίγο παραπάνω τα όργανα, ενώ έδωσε στο κομμάτι και ένα ωραίο άκρως φεστιβαλικό φινάλε. Το μείζον πρόβλημα βέβαια ήταν ότι ο Noel λιγάκι βιαζόταν σε κάθε εκτέλεση του κομματιού και αντί για 3 γεμάτα λεπτά που ήταν το κομμάτι, τον έπιανε μια βιασύνη και το τέλειωνε σε 2:45, πράγμα που “άγχωνε” και δυσκόλευε τις ανάσες της Edyta, προκαλώντας τα παράπονα της πολωνικής αποστολής.
Ένα από τα θέματα που είχε αναδείξει η Πολωνία στη πρώτη της κιόλας συμμετοχή, ήταν το θέμα της γλώσσας, θέμα γνωστό που έμοιαζε μάλιστα εκείνη τη περίοδο να είναι πιο έντονο, μιας και χώρες με αγγλικό στίχο θριάμβευαν στην βαθμολογία, σε αντίθεση με άλλες χώρες με πιο δύσκολες γλώσσες που αγχωμαχούσαν βαθμολογικά - όλα αυτά σε ένα πλαίσιο ήδη από το 1993 που μια κακή θέση οδηγούσε και σε αποκλεισμό της χώρας την επόμενη χρονιά. Η Πολωνία από την αρχή ζήτησε κατάργηση του κανονισμού, πράγμα το οποίο η EBU αρνούνταν τότε κατηγορηματικά - υπήρχε μάλιστα η προειδοποίηση ότι οποιαδήποτε χώρα τραγουδούσε στα αγγλικά θα ακυρωνόταν. Η Πολωνία φυσικά δεν φάνηκε να συμμορφώνεται και ιδιαίτερα, χαρίζοντας μας εκείνη τη χρονιά μια από τις πιο ιστορικές στιγμές στο διαγωνισμό.
Ήδη το 1994 οι κριτικές επιτροπές έβλεπαν την πρόβα τζενεράλε και ψήφιζαν με βάση αυτή - ήδη λοιπόν όταν ο διαγωνισμός μεταδιδοταν ζωντανά οι επιτροπές είχαν ψηφίσει. Ήταν εξάλλου και ο λόγος που στη πρόβα αυτή οι εμφανίσεις των χωρών ήταν ακριβώς ίδιες με τις εμφανίσεις που θα έκαναν και στη τελική βραδιά. Η Πολωνία εμφανιζόταν προτελευταία - ο διαγωνισός κυλούσε ομαλά - και η αλήθεια είναι ότι ήδη το κομμάτι και κυρίως οι εμφανίσεις της Edyta είχαν δημιουργήσει αρκετά καλές εντυπώσεις, ενώ ταυτόχρονα οι ψίθυροι για αντάρτικο στο θέμα της γλώσσας είχαν αρχίσει να υπάρχουν. Η Edyta θα ανέβαινε λοιπόν στη σκηνή - με το λιτό λευκό φόρεμα που θα φορούσε και στη τελική βραδιά, αλλά με πολύ πιο απλό χτένισμα - και θα ξεκινούσε την ερμηνία του κομματιού. Στο πρώτο κουπλέ και ενώ η ίδια τραγουδούσε στα πολωνικά, του Noel θα… του τα έσκαγε για άλλη μια φορά να επιταχύνει στο ρυθμό, με αποτέλεσμα οριακά να την πετάξει εκτός χρόνου λίγο πριν το πρώτο ρεφρέν. Φυσικά η μεγάλη έκπληξη δεν είχε έρθει ακόμα.
Στο δεύτερο κουπλέ η Edyta ξεκίνησε να τραγουδάει στα αγγλικά. Δεν είπε μόνο το κουπλέ στα αγγλικά, αλλά ολόκληρο το κομμάτι, κάτι που δεν είχε συμβεί στις πρόβες και με τα φωνητικά να είναι στα πολωνικά. Η ερμηνεία της ήταν εξαιρετική - αν και έμεινε ολίγον ξέπνοη με τον καταιγιστικό ρυθμό που έπαιξε ο Noel το κομμάτι - το κοινό της έδωσε ένα διαολεμένο χειροκρότημα, το ίδιο… διαολεμένες όμως ήταν και πολλές αποστολές, που ένιωθαν ότι η Πολωνία “κλέβει”, σε μια πρόβα που οι επιτροπές άκουγαν και βαθμολογούσαν.
Στην αναστάτωση που ακολούθησε η EBU φάνηκε μάλλον αμήχανη. Η αλήθεια είναι ότι φάνηκε πως δεν ήθελε να ακυρώσει την Πολωνία, πέταξε το μπαλάκι στις αποστολές και “ξεθάβοντας” έναν κανονισμό δήλωσε πως η Πολωνία θα ακυρωνόταν μόνο αν 13 αποστολές υπέγραφαν αίτηση ακύρωσης του κομματιού.
Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για το αν τελικά η απόφαση να ερμηνευτεί ένα μεγάλο μέρος του κομματιού στα αγγλικά επηρρέασε θετικά ή αρνητικά την Πολωνία και αν όντως έπρεπε το κομμάτι να ακυρωθεί. Προσωπικά πιστεύω ότι τα αγγλικά μάλλον δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την τύχη του κομματιού, εξακολουθώ να το λατρεύω στην πλήρη πολωνική του - και πιο αργή - έκδοση που ακούσαμε στην ζωντανή τηλεοπτική βραδιά. Ίσως μου κλοτσάει λίγο και η περίεργη μίξη των φωνητικών στα πολωνικά σε συνδυασμό με τα αγγλικά, ίσως και το κομμάτι στα αγγλικά ακούγεται αρκετά πιο “σκληρό”.
Έξι χώρες ήταν αυτές που ζήτησαν την ακύρωση του κομματιού - ανάμεσα τους και η δική μας αποστολή από την Ελλάδα. Σημειοτέον ότι η ΕΡΤ - που τόσο πειράχθηκε για τα αγγλικά της Πολωνίας - εκείνη τη χρονιά δήλωσε τη συμμετοχή της την τελευταία στιγμή με ένα τραγούδι συνειδητά φολκλόρ και κατά παραγγελία και ήταν οριακά έτοιμη να εγκαταλείψει τον διαγωνισμό με τη δικαιολογία ότι η τελική ζωντανή βραδιά θα ήταν το Μεγάλο Σάββατο, τη στιγμή που γενικά η αντιμετώπιση του διαγωνισμού από αυτή ήταν γενικά αδιάφορη και απαξιωτική. Δεν ξέρω πόσο καλή ιδέα ήταν να διαμαρτηρηθεί η Ελλάδα και να ζητήσει την ακύρωση της Πολωνίας, ειδικά σε μια περίοδο που η Ελλάδα ήταν αδύναμη στο διαγωνισμό, χωρίς συμμάχους και μπροστά στη προοπτική συμμετοχής σιγά σιγά όλων των βαλκανικών χωρών, των οποίων η Ελλάδα θα μπορούσε να ηγείται και να καθίσταται ρυθμιστής, όπως ακριβώς κάνει εδώ και χρόνια η Σουηδία με τις σκανδιναβικές χώρες.
Για την ιστορία, εκτός από την Ελλάδα αίτηση ακύρωσης είχαν υπογράψει η Ισπανία, η Σουηδία, η Ισλανδία, η Εστονία και η Φιλανδία. Από αυτές η Πολωνία ψήφισε την Ελλάδα με 2 βαθμούς και την Ισλάνδία με 4, ενώ στη Πολωνία έδωσαν 6 βαθμούς η Ισλανδία, 8 η Φιλανδία και 12 η Εστονία - συνολικά 21 χώρες την ψήφισαν την Πολωνία, με την Ισπανία, την Σουηδία και την Ελλάδα (που ζήτησαν την ακύρωση της) να είναι οι τρεις που δεν την έδωσαν ούτε βαθμό!
Στην τελική τηλεοπτική βραδιά λοιπόν η Πολωνία έπαιξε με τους κανόνες, η Edyta ερμήνευσε υποδειγματικά το κομμάτι στα πολωνικά και κατέληξε στην δεύτερη θέση, τη καλύτερη θέση που έχει καταλάβει ποτέ χώρα στο ντεμπούτο της - θεωρητικά το ρεκόρ το κατέρριψε η Σερβία με τη νίκη της το 2007, αλλά η Σερβία συμμετείχε ήδη ως Σερβία Μαυροβούνιο, οπότε οι διαχωριστικές γραμμές εδώ είναι λίγο θολές για μένα.
Δεν ήταν πάντως μόνο η επιτροπές που εντυπωσιάστηκαν από την Edyta. Οι επικεφαλείς της EMI International πρόσεξαν την Edyta και σύντομα η ίδια βρέθηκε να ηχογραφεί το πρώτο της αγγλόφωνο album με παραγωγό τον Christopher Neil (που εκείνη την περίοδο δούλευε με την Celine Dion) ενώ τραγούδια έγραψαν για αυτή μεταξύ άλλων ο Billy Steinberg και ο Rick Nowels. Αν και το album της προωθήθηκε αρκετά - ακόμα θυμάμαι τις ολοσέλιδες διαφημίσεις του στα μουσικά και όχι μόνο περιοδικά της εποχής - το album δεν τα πήγε καθόλου καλά εμπορικά, παρόλο που η δισκογραφική της πίστευε πολύ και την ίδια και τα κομμάτια που της είχαν δώσει. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τρία κομμάτια του album τελικά έκαναν καριέρα αλλά… χωρίς την ίδια: το κομμάτι της One and One έγινε τεράστια επιτυχία από τον Robert Miles), το Perfect Moment πήγε στο #1 της Αγγλίας από την Martine McCutcheon το 1999, ενώ το 2002 η Melanie C των Spice Girls διασκεύασε το κομμάτι Soul Boy για το δεύτερο της album Reason.
H Edyta βέβαια ακόμα και σήμερα συνεχίζει να κάνει καριέρα στη Πολωνία ενώ το To Nie Ja! θεωρείται από πολλούς - και από εμένα - ως η καλύτερη συμμετοχή της Πολωνίας στον διαγωνισμό.
Αρέσει στους χρήστες Elfo_Del_Infierno, NoirJo και space28
space28- Αριθμός μηνυμάτων : 457
Ημερομηνία εγγραφής : 17/03/2019
Απ: Countdown to UK
Δευ Οκτ 17, 2022 8:53 pm
Πολύ ωραίο αφιέρωμα.
Εμένα πάλι αυτό το τραγούδι δεν με ενθουσίασε ποτέ!
Νομίζω ότι είναι μακράν καλύτερο στα πολωνικά από ότι στα αγγλικά και παρότι η εισαγωγή της αγγλικής ανέβασε τον διαγωνισμό αναπολώ εκείνες τις εποχές γιατί η κάθε χώρα είχε το στίγμα της. Η γιουρο έβγαλε διαμαντάκια τη δεκαετία του 90.
Όσο για την Ελλάδα που τόλμησε να διαμαρτυρηθει τι να πει κανείς. Στείλαμε το απόλυτο τίποτα. Απορώ γιατί μας ψήφισαν εκείνη τη χρονιά. Σε μια δεκαετία που στείλαμε τις καλύτερες μας συμμετοχές κατά τη γνώμη μου. Μπράβο impressed. Keep going
Εμένα πάλι αυτό το τραγούδι δεν με ενθουσίασε ποτέ!
Νομίζω ότι είναι μακράν καλύτερο στα πολωνικά από ότι στα αγγλικά και παρότι η εισαγωγή της αγγλικής ανέβασε τον διαγωνισμό αναπολώ εκείνες τις εποχές γιατί η κάθε χώρα είχε το στίγμα της. Η γιουρο έβγαλε διαμαντάκια τη δεκαετία του 90.
Όσο για την Ελλάδα που τόλμησε να διαμαρτυρηθει τι να πει κανείς. Στείλαμε το απόλυτο τίποτα. Απορώ γιατί μας ψήφισαν εκείνη τη χρονιά. Σε μια δεκαετία που στείλαμε τις καλύτερες μας συμμετοχές κατά τη γνώμη μου. Μπράβο impressed. Keep going
Αρέσει στους χρήστες Masilnto, Elfo_Del_Infierno και impressedguy
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Τρι Οκτ 18, 2022 11:40 am
space28 έγραψε:Πολύ ωραίο αφιέρωμα.
Εμένα πάλι αυτό το τραγούδι δεν με ενθουσίασε ποτέ!
Νομίζω ότι είναι μακράν καλύτερο στα πολωνικά από ότι στα αγγλικά και παρότι η εισαγωγή της αγγλικής ανέβασε τον διαγωνισμό αναπολώ εκείνες τις εποχές γιατί η κάθε χώρα είχε το στίγμα της. Η γιουρο έβγαλε διαμαντάκια τη δεκαετία του 90.
Όσο για την Ελλάδα που τόλμησε να διαμαρτυρηθει τι να πει κανείς. Στείλαμε το απόλυτο τίποτα. Απορώ γιατί μας ψήφισαν εκείνη τη χρονιά. Σε μια δεκαετία που στείλαμε τις καλύτερες μας συμμετοχές κατά τη γνώμη μου. Μπράβο impressed. Keep going
Ευχαριστώ για το feedback, απολαμβάνω να διαβάζω τα σχόλια σας και να μην είναι σαν μονόλογος / παραλήρημα κάθε φορά το αφιέρωμα που κάνω!
Στο επόμενο επεισόδιο μεταφερόμαστε στο 1995... ενώ η Σουηδία ετοιμάζεται για νίκη και η Πολωνία νομίζει ότι θα κάνει την έκπληξη, ένα σχεδον ορχηστρικό κομμάτι που στα στοιχήματα είναι 18ο ξεσηκώνει το στάδιο - από το χειροκρότημα τρέμουν οι κάμερες στο φινάλε του - και οδηγεί τον διαγωνισμό στη Νορβηγία!
Αρέσει στους χρήστες Masilnto, Elfo_Del_Infierno και eurovisionικος
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Παρ Νοε 11, 2022 11:41 am
Νorway 1995 - Secret Garden - Nocturne
Μια από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία του διαγωνισμού.
Υπάρχουν χρονιές που η Eurovision μου αμφισβητεί τον ορθολογισμό μου, την άρνηση μου δηλαδή να δεχτώ ότι κάτι πλανητικό, θεϊκό, καρμικό “παρεμβαίνει” με κάποιο τρόπο στην πραγματικότητα και ενορχηστρώνει κατά τέτοιο τρόπο τα γεγονότα έτσι ώστε να οφεληθεί μια συγκεκριμένη συμμετοχή, σαν όλα να δουλεύουν για αυτή, σαν όλα να την οδηγούν προς τον θρίαμβο της. Μία κατεξοχήν τέτοια χρονιά είναι φυσικά αυτή του 1995.
Η νίκη της Ιρλανδίας του 1994 - τρίτη στη σειρά, γράφοντας ένα ρεκόρ ακατάρριπτο ακόμα και σήμερα - μπορεί να έστειλε κόμματα ενθουσιασμού στο ιρλανδικό κοινό, αλλά κυριολεκτικά προκάλεσε πονοκέφαλο και πανικό τόσο στην EBU όσο και στον ιρλανδικό κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RTE.
Η Ιρλανδία είχε ήδη δυσκολευτεί οικονομικά να διοργανώσει τον διαγωνισμό του 1994, οπότε η τρίτη κατά σειρά διοργάνωση του διαγωνισμού για το 1995 θα τους πίεζε ιδιαίτερα. Το BBC - που εποφθαλμιούσε ήδη από τότε να αναλάβει ολίγον εργολαβία και κατ’ αποκλειστικότητα το κομμάτι της παραγωγής του διαγωνισμού - θα προσφερόταν να βοηθήσει την ιρλανδική τηλεόραση, είτε με μια μικτή διοργάνωση και των δύο (BBC και RTE) στο Μπέλφαστ, είτε διοργανώνοντας μόνο του και εξ ολοκλήρου τον διαγωνισμό στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το RTE τελικά αποφάσισε να αναλάβει την διοργάνωση από μόνο του, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά την διοργάνωση του 1994 στα πάντα (αλλάζοντας μόνο τη σκηνή), ξεκαθάρισε όμως ότι αν κέρδιζε και τέταρτη φορά ο διαγωνισμός θα έπρεπε να διοργανωθεί κάπου αλλού.
Υπάρχει μάλιστα και ένας αστικός μύθος που ψιθυριζόταν εντόνως στους διαδρόμους του Point Theater κατά τις πρόβες του 1995 και ήθελε το RTE να έχει διαλέξει συνειδητά στον εθνικό τους τελικό το Dreaming που θα τους εκπροσωπούσε ως ένα σχετικά αδύναμο και χωρίς προοπτικές νίκης κομμάτι, συζήτηση μάλιστα που γινόταν και σε αρκετά υψηλά κλιμάκια του διαγωνισμού. Φυσικά όλα αυτά χωρίς απτές αποδείξεις θα παραμείνουν φήμες εις το διηνεκές!
Θυμάμαι που περίμενα να δω από την ΕΡΤ τα preview των κομματιών του διαγωνισμού λίγο μετά το Πάσχα του 1995 - ακόμα θυμάμαι την τρελή ζέστη που είχε βάλει εκείνες τις μέρες στην Ελλάδα και εμένα να περιμένω με αγωνία να ακούσω τα τραγούδια. Ακόμα και το preview των κομματιών εκείνη την εποχή είχε μια μαγεία, αφού ο μόνος τρόπος να τα ακούσεις ήταν οι δύο - συνήθως - εκπομπές που έκανε η ΕΡΤ με την μετάδοση των videos των συμμετοχών και αν τις έχανες και ήθελες να ακούσεις τα τραγούδια το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι υπομονή μέχρι την τελική βραδιά!
Η Νορβηγία εκείνη τη χρονιά έστελνε ένα “παράξενο” - έτσι χαρακτηριζόταν από όλους, ως παράξενο - κομμάτι με μόλις 24 λέξεις, που είχε κερδίσει με σχετική άνεση τον εθνικό τους τελικό, αν και στον προκριματικό του γύρο είχε περάσει πολύ οριακά στον τελικό. Η Νορβηγία μάλιστα είχε την ατυχία να εμφανίζεται 5η στη τελική βραδιά - και εδώ είναι μια ευκαιρία να επισημάνω ότι τις εποχές των επιτροπών η σειρά εμφάνισης δεν έπαιζε τον ρόλο που μοιάζει να έχει παίξει από την εποχή της τηλεψηφοφορίας και μετά, αλλά ακόμα και τότε μια εμφάνιση νωρίς στη σειρά του τελικού θεωρούνταν ότι δεν ευνοούσε ιδιαίτερα μια συμμετοχή.
Είδα το κλιπάκι της Νορβηγία λοιπόν ένα πολύ ζεστό ελληνικό ανοιξιάτικο απόγευμα. Δεν με είχε κερδίσει καθόλου. Το music video ήταν αρκετά παλιομοδίτικο και κακογυρισμένο, σε ένα σκοτεινό δάσος, όπου ο συνθέτης και η βιολονίστρια έμοιαζαν να ψάχνουν ο ένας τον άλλον, ενώ η ερμηνεύτρια έμοιαζε να βγαίνει στην αρχή και στο τέλος μονταρισμένη πάνω στο βίντεο της δράσης σαν φάντασμα. Μου φάνηκε θλιβερό και πένθιμο και δεν ήμουν ο μόνος: τα στοιχήματα έπαιζαν τη Νορβηγία στην 18η θέση, με ελάχιστες πιθανότητες νίκης, απόδοση μάλιστα που δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα ούτε στις πρόβες στο Δουβλίνο - μάλιστα το 1995 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά. Η ενορχήστρωση μάλιστα έμοιαζε λίγο πιο θαμπή και σχέση με αυτό που θα ακούγαμε τελικά στη ζωντανή μετάδοση - λογικό για ένα κομμάτι που ήταν φτιαγμένο να ερμηνεύεται ζωντανά από ορχήστρα.
Ποιο ήταν το απόλυτο φαβορί; Μα φυσικά το κομμάτι της Σουηδίας, που παιζόταν με απόδοση 2:1. Η Σουηδία μάλιστα είχε τη τύχη να εμφανίζεται 18η που θεωρούνταν μάλιστα από τις πιο προνομιακές θέσεις για να κερδίσει το διαγωνισμό. Η Σουηδική συμμετοχή “Se Pa Mej” με ερμηνευτή τον Jan Johansen είχε μάλιστα και λίγο… εληνικό χρώμα, μιας και ο ερμηνευτής όταν ήταν πιο νέος δούλευε ως ξεναγός στη Ρόδο και μιλούσε κάτι λίγα από ελληνικά, ενώ ο συνθέτης Bobby Ljunggren (βετεράνος του Melodifestivalen ακόμα και σήμερα, που εκείνη τη χρονιά θα πήγαινε για πρώτη φορά με τραγούδι του εκπροσωπώντας τη χώρα του στο διαγωνισμό - θα ακολουθούσαν ως σήμερα άλλες 3) είχε Ελληνίδα μητέρα. Το κομμάτι ήταν μια όμορφη μπαλάντα, που μαζί με την όμορφη παρουσία του Jan και την παράδοση των τελευταίων χρόνων που ήθελε να κερδίζει πάντα μπαλάντα, έκαναν τη Σουηδία να προετοιμάζεται για τη διοργάνωση του 1996.
Το κομμάτι της Σουηδίας μου άρεσε - δεν ήταν το αγαπημένο μου αλλά μου άρεσε. Το πόσο καλό και διαχρονικό κομμάτι είναι θα το καταλάβαινα το 2009 όπου σαν interval act θα το ερμήνευε ο Darin στο Melodifestivalen, σε μια κυριολεκτικά μαγευτική εκτέλεση, μόνο με φωνή και πιάνo. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο μου αρέσει αυτή η εκτέλεση! Παρεμπιπτόντως ακόμα απορώ γιατί ο Darin προσπάθησε μόνο μια χρονιά να κερδίσει το Melodifestivalen - το 2010 - και έκτοτε δεν έχει συμμετάσχει ποτέ ξανά, θα ήταν εξαιρετικός εκπρόσωπος της Σουηδίας!
Τη προσοχή μου φυσικά είχε το κομμάτι της Πολωνίας - που άνοιγε τον διαγωνισμό. Η Πολωνία που είχε κοντέψει να κερδίσει το 1994, αποφάσισε να κινηθεί πολύ γενναία και να μην προσπαθήσει να επαναλάβει την συνταγή της προηγούμενης χρονιάς. Θα έστελνε το Sama, μια πολύ avant garde συμμετοχή, χωρίς εμφανή κουπλέ και ρεφρέν (που δυστυχώς όπως έχω τονίσει ξανά και ξανά στη Eurovision τα κομμάτια χωρίς κλασσική δομή δεν φαίνεται να λειτουργούν, τα κομμάτια χρειάζονται ξεκάθαρη δομή με δυο κουπλέ/ρεφρεν και στη συνέχεια γέφυρα και ρεφρέν φινάλε - μία και μόνη η εξαίρεση, αυτή του “The Voice” της επόμενης χρονιάς που κέρδισε το διαγωνισμό), με μίξη παραδοσιακών οργάνων και μια υποψία trip hop που εκείνη τη περίοδο είχε αρχίσει να ανθεί στην underground βρετανική σκηνή. Το είχα λατρέψει αυτό το κομμάτι αν και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα λειτουργούσε στη σκηνή της Eurovision και οι επιτροπές δεν θα το καταλάβαιναν καθόλου, κάτι που όντως συνέβει. Ακόμα και σήμερα όμως το αγαπώ πολύ και το θεωρώ πολύ αδικημένο.
Κάπως έτσι λοιπόν θα άρχιζαν οι πρόβες στο Δουβλίνο και εκτός από τη Σουηδία - σύμφωνα με τα στοιχήματα που θα διαψεύδονταν πανηγυρικά στη τελική βραδιά - ελπίδες διάκρισης είχαν με απόδοση 5:2 η Σλοβενία, με 6:1 η Ιρλανδία - από κεκτημένη ταχύτητα θεωρώ, μιας και το κομμάτι τους ήταν απλά συμπαθητικό - , με 7:1 το Η. Βασίλειο, ενώ με το ολίγον απογοητευτικό 20:1 παιζόταν η Ελλάδα και η Κύπρος. Η Ελλάδα θα έστελνε εκείνη τη χρονιά το ¨Ποια Προσευχή” με την ήδη γνωστή Έλενα Κωνσταντοπούλου, ένα όμορφο κομμάτι που συμπαθώ αρκετά, που ουσιαστικά στους στίχους αναφερόταν στη τότε διαμάχη με τα Σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας. Έχοντας ζήσει το κλίμα της εποχής μπορώ να καταλάβω την επιλογή αυτή, από την άλλη βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Ελλάδα ένιωθε τόσο έντονα την ανάγκη και έπρεπε να θέσει σε έναν pop μουσικό διαγωνισμό εθνικά θέματα που ουσιαστικά αφορούσαν μόνο την ίδια, άντε και τα Σκόπια που δεν συμμετείχαν κιόλας στο διαγωνισμό. Η ομάδα μας πάντως εκείνη την χρονιά ήταν πολύ δημοφιλής και συμπαθής και καταλήξαμε στη 12η θέση με πολύ καλή συγκομιδή βαθμών, που άλλες χρονιές θα μπορούσαν να μας κατατάξουν ακόμα ψηλότερα.
Θέλω να σταθώ και στη συμμετοχή του Η. Βασιλείου, που τόλμησε εκείνη τη χρονιά να στείλει rap κομμάτι. Το Love City Groove θα αποτελούσε το πρώτο rap κομμάτι που εμφανίστηκε στο διαγωνισμό. Η rap είχε ήδη κάνει την εμφάνιση της στις ΗΠΑ με αρκετή επιτυχία (αν και ακόμα αντιμετωπιζόταν σαν μουσική που αφορούσε αποκλειστικά τους αφροαμερικάνους και δεν θεωρούνταν κατεξοχήν εμπορική) αλλά και στην Ευρώπη λίγο πιο δειλά. Στη Γαλλία βέβαια η γαλλική ραπ εκείνη τη περίοδο έσκιζε εμπορικά, το γαλλικό μουσικό κανάλι MCM (που βλέπαμε και στην Ελλάδα μέσω του SevenX) έπαιζε συνεχώς γαλλικά ραπ κομμάτια και το 12άρι της Γαλλίας στο Η. Βασίλειο την τελική βραδιά καθόλου τυχαίο δεν ήταν. Το κομμάτι δεν πήγε πολύ καλά βέβαια βαθμολογικά και για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Η. Βασίλειο κινήθηκε χαμηλα στη δεκάδα, κάτι που τότε για το BBC θεωρούταν βατερλό - δεν είχαν ιδέα τί θα τους περίμενε από το 2001 και μετά! Πολύ μου άρεσε όμως η φρέσκια ματιά που έφερνε αυτή η συμμετοχή και ήταν ευκαιρία να αρχίσει σιγά σιγά η Eurovision - που είχε αρχίσει να χάνει λίγο το δρόμο και τη δημοφιλία της με τη μανιέρα της ιρλανδικής μπαλάντας - να συντονιστεί με τα ακούσματα και τα ρεύματα της εποχής.
Η επιλογή του σκηνοθέτη της Eurovision του 1995 ήταν ο διαγωνισμός να βγει τηλεοπτικά πολύ σκοτεινός και υποφωτισμένος, οριακά μυσταγωγικός και μυστήριος - σε αυτό βοηθούσε η αρκετά σκοτεινή σκηνή που είχε στηθεί στο Point Theater, η επιλογή κανένα σχεδόν φως να μην είναι χωρίς κάποιο φίλτρο συσκότισης, αλλά και η πολύ ήρεμη γραμμή παρουσίασης που ακολουθούσε η Mary Kennedy, παρουσιάστρια της τελικής βραδιάς. Σε αυτή ακριβώς τη μυστηριακή ατμόσφαιρα θα κούμπωνε θεαματικά το Nocturne - αυτό θα το αναλύσουμε σε λίγο - ενώ ταυτόχρονα θα πετούσε αρκετά εκτός τα ρυθμικά κομμάτια, όπως το Love City Groove.
Κάπου εκεί μέσα στις πρόβες είχε αρχίσει να ξεχωρίζει και η συμμετοχή της Ισπανίας. Το Vuelve Conmigo με την 19χρονη Anabel Conte δεν είχε εντυπωσιάσει στα preview, αλλά η φωνή και η ερμηνεία της έκαναν σαφές ότι η Ισπανία θα τα πήγαινε εξαιρετικά. Το λατρεύω αυτό το κομμάτι και αν δεν είχε την “ατυχία” να πέσει πάνω στο Nocturne θεωρώ ότι θα κέρδιζε τον διαγωνισμό του 1995.
Όλα αυτά έδειχναν λοιπόν ότι ο διαγωνισμός του 1995 θα εξελισσόταν σε πραγματική σφαγή και ότι ο Σουηδικός περίπατος προς τη νίκη δεν θα ήταν τόσο εύκολος. Κανείς βέβαια δεν περίμενε ότι η Νορβηγία θα έφευγε με το βραβείο!
Η Νορβηγία είχε αρκετά προβλήματα να αντιμετωπίσει στη παρουσίαση του κομματιού. Το πρώτο ήταν το πως θα έστηνε σκηνικά το κομμάτι, που στην πραγματικότητα ήταν ένα ορχηστρικό κομμάτι. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν κάτι ανατρεπτικό: η τραγουδίστρια θα έμπαινε για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού στο πίσω μέρος της σκηνής και στο spotlight θα έπαιζε βιολί η Fionnualla Sherry. Επίσης επειδή φωνητικά και ορχήστρα ξεκινούσαν ταυτόχρονα - σε εποχές που δεν υπήρχαν in ear - θα έπρεπε πριν ξεκινήσει το κομμάτι να περιμένουν να τελειώσει το χειροκρότημα, να γίνει απόλυτη ησυχία, να παίξει η νότα με την οποία θα έμπαινε η ερμηνεύτρια - για να μπει σωστά στον τόνο - ενώ θα έπρεπε επίσης να μετρήσει κάποιος 1,2,3 για να συγχρονιστούν όλοι μαζί. Πολλοί είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι όλο αυτό θα στοίχιζε βαθμολογικά στο κομμάτι - πόσο βαθιά νυχτωμένοι όμως που ήταν όλοι!
Περίμενα με πολύ αγωνία την τελική βραδιά. Οι Ιρλανδοί είχαν επιλέξει να ανοίξουν τον τελικό με μια ανασκόπηση των τελευταίων 40 ετών - μιας και ήταν ο 40ος διαγωνισμός - με συμμετοχές που άφησαν ιστορία αλλά και αρκετά νικητήρια κομμάτια. Φυσικά ανάμεσα σε αυτά θα ήταν όλες οι ιρλανδικές νίκες αλλά και η νίκη της Celine Dion που ήδη ήταν πολύ επιτυχημένη παγκοσμίως.
Η Νορβηγία έβγαινε στην 5η θέση της σειράς εμφάνισης και ήταν εμφανές ότι το σκοτεινό θέμα του διαγωνισμού θα ευνοούσε τις μπαλάντες. Αυτό που ίσως όμως δεν περίμενε κανείς θα ήταν το πόσο μυσταγωγικό και εντυπωσιακό θα εμφανιζόταν το νορβηγικό κομμάτι. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ξεκινούσε η εκτέλεση του κομματιού ολόκληρο το Point Theater - και μαζί και οι τηλεθεατές της βραδιάς - θα υπνοτίζονταν από το υπέροχο αυτό κομμάτι. Η ενορχήστρωση θα έμοιαζε πιο γεμάτη - φυσικά η ορχήστρα της ιρλανδικής τηλεόρασης είχε μποφόρ εμπειρίας μετά από 3 απανωτούς διαγωνισμούς - και πραγματικά όλο το κοινό θα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα το ορχηστρικό - πρακτικά - κομμάτι να ξετυλίγεται πάνω στη σκηνή. Δεν είναι πολλές οι φορές που στη Eurovision μπορεί να πει κάποιος ότι το κοινό ίσα που αναπνέει παρακολουθώντας μια συμμετοχή - η στιγμή όμως του Nocturne θα ήταν μια από αυτές. Με το φινάλε του κομματιού το κοινό έδωσε ένα τέτοιο διαολεμένη χειροκρότημα που σείστηκε το στάδιο - όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά, ακόμα και στη τηλεοπτική μετάδοση ο δεξιά γερανός με τη κάμερα άρχισε να τραντάζεται, κούνημα που πέρασε και στη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση! Αυτό θα επαναλαμβανόταν μόνο άλλη μία φορά στην ιστορία του διαγωνισμού και μάλιστα σε ελληνική συμμετοχή, αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σύντομα σε επόμενο αφιέρωμα!
Για μένα το παιχνίδι είχε τελειώσει. Δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση η Νορβηγία να μην κερδίσει το διαγωνισμό, ειδικά σε μια περίοδο που οι μπαλάντες γενικά σαρώναν στο διαγωνισμό. Πράγματι η Νορβηγία αν και δεν ξέφυγε αμέσως μπροστά όντως κατάφερε να χτίσει μια διαφορά και να κερδίσει το βραβείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι βαθμολογικά είναι μια χρονιά με πολύ “πυκνή” και μοιρασμένη βαθμολογία για τις 13 πρώτες χώρες, με τις βαθμολογίες να είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη.
Η Ισπανία μετά από μια εκπληκτική ερμηνεία της Anabel θα κατέληγε στη 2η θέση, ενώ το μεγάλο φαβορί Σουηδία θα τερμάτιζε τέταρτη. Η 2η θέση της Ισπανίας αποτελεί ακόμα και σήμερα την καλύτερη της θέση τα τελευταία 30 χρόνια, θέση που μόλις φέτος πλησίασε η Chanel, 27 ολόκληρα χρόνια μετά!
Στο encore η Νορβηγία αποφάσισε να κάνει μια μικρή επανάσταση. Τα φωνητικά ερμηνεύτηκαν στα αγγλικά - συνεχίζοντας ολίγον με αυτό τον τρόπο την διαμαρτυρία της Πολωνίας την προηγούμενη χρόνια - κίνηση με την οποία η Νορβηγία έθετε σε ζωντανή μετάδοση (και χωρίς να παραβιάζει κάποιον κανονισμό) το θέμα της γλώσσας. Αντάρτικο την ώρα του encore δεν είχε ξαναγίνει ποτέ άλλη φορά στο διαγωνισμό!
Το Nocturne για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του διαγωνισμού. Έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία μετά τη νίκη, εκτόξευσε την καριέρα των Secret Garden που γνώρισαν επιτυχία και με αρκετά ακόμα κομμάτια τους, επιτυχία που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα. Μάλιστα το Nocturne μπήκε διασκευασμένο και στην πρώτη ταινία Shrek σε αυτή την ξεκαρδιστική σκηνή!
Κλείνω με μια πρόσφατη ζωντανή ερμηνεία του Nocturne, πιθανώς τη καλύτερη που έχει γίνει ποτέ. Μακάρι ο διαγωνισμός στο μέλλον να μας χαρίσει ακόμα περισσότερα τέτοια κομμάτια!
Μια από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία του διαγωνισμού.
Υπάρχουν χρονιές που η Eurovision μου αμφισβητεί τον ορθολογισμό μου, την άρνηση μου δηλαδή να δεχτώ ότι κάτι πλανητικό, θεϊκό, καρμικό “παρεμβαίνει” με κάποιο τρόπο στην πραγματικότητα και ενορχηστρώνει κατά τέτοιο τρόπο τα γεγονότα έτσι ώστε να οφεληθεί μια συγκεκριμένη συμμετοχή, σαν όλα να δουλεύουν για αυτή, σαν όλα να την οδηγούν προς τον θρίαμβο της. Μία κατεξοχήν τέτοια χρονιά είναι φυσικά αυτή του 1995.
Η νίκη της Ιρλανδίας του 1994 - τρίτη στη σειρά, γράφοντας ένα ρεκόρ ακατάρριπτο ακόμα και σήμερα - μπορεί να έστειλε κόμματα ενθουσιασμού στο ιρλανδικό κοινό, αλλά κυριολεκτικά προκάλεσε πονοκέφαλο και πανικό τόσο στην EBU όσο και στον ιρλανδικό κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RTE.
Η Ιρλανδία είχε ήδη δυσκολευτεί οικονομικά να διοργανώσει τον διαγωνισμό του 1994, οπότε η τρίτη κατά σειρά διοργάνωση του διαγωνισμού για το 1995 θα τους πίεζε ιδιαίτερα. Το BBC - που εποφθαλμιούσε ήδη από τότε να αναλάβει ολίγον εργολαβία και κατ’ αποκλειστικότητα το κομμάτι της παραγωγής του διαγωνισμού - θα προσφερόταν να βοηθήσει την ιρλανδική τηλεόραση, είτε με μια μικτή διοργάνωση και των δύο (BBC και RTE) στο Μπέλφαστ, είτε διοργανώνοντας μόνο του και εξ ολοκλήρου τον διαγωνισμό στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το RTE τελικά αποφάσισε να αναλάβει την διοργάνωση από μόνο του, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά την διοργάνωση του 1994 στα πάντα (αλλάζοντας μόνο τη σκηνή), ξεκαθάρισε όμως ότι αν κέρδιζε και τέταρτη φορά ο διαγωνισμός θα έπρεπε να διοργανωθεί κάπου αλλού.
Υπάρχει μάλιστα και ένας αστικός μύθος που ψιθυριζόταν εντόνως στους διαδρόμους του Point Theater κατά τις πρόβες του 1995 και ήθελε το RTE να έχει διαλέξει συνειδητά στον εθνικό τους τελικό το Dreaming που θα τους εκπροσωπούσε ως ένα σχετικά αδύναμο και χωρίς προοπτικές νίκης κομμάτι, συζήτηση μάλιστα που γινόταν και σε αρκετά υψηλά κλιμάκια του διαγωνισμού. Φυσικά όλα αυτά χωρίς απτές αποδείξεις θα παραμείνουν φήμες εις το διηνεκές!
Θυμάμαι που περίμενα να δω από την ΕΡΤ τα preview των κομματιών του διαγωνισμού λίγο μετά το Πάσχα του 1995 - ακόμα θυμάμαι την τρελή ζέστη που είχε βάλει εκείνες τις μέρες στην Ελλάδα και εμένα να περιμένω με αγωνία να ακούσω τα τραγούδια. Ακόμα και το preview των κομματιών εκείνη την εποχή είχε μια μαγεία, αφού ο μόνος τρόπος να τα ακούσεις ήταν οι δύο - συνήθως - εκπομπές που έκανε η ΕΡΤ με την μετάδοση των videos των συμμετοχών και αν τις έχανες και ήθελες να ακούσεις τα τραγούδια το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι υπομονή μέχρι την τελική βραδιά!
Η Νορβηγία εκείνη τη χρονιά έστελνε ένα “παράξενο” - έτσι χαρακτηριζόταν από όλους, ως παράξενο - κομμάτι με μόλις 24 λέξεις, που είχε κερδίσει με σχετική άνεση τον εθνικό τους τελικό, αν και στον προκριματικό του γύρο είχε περάσει πολύ οριακά στον τελικό. Η Νορβηγία μάλιστα είχε την ατυχία να εμφανίζεται 5η στη τελική βραδιά - και εδώ είναι μια ευκαιρία να επισημάνω ότι τις εποχές των επιτροπών η σειρά εμφάνισης δεν έπαιζε τον ρόλο που μοιάζει να έχει παίξει από την εποχή της τηλεψηφοφορίας και μετά, αλλά ακόμα και τότε μια εμφάνιση νωρίς στη σειρά του τελικού θεωρούνταν ότι δεν ευνοούσε ιδιαίτερα μια συμμετοχή.
Είδα το κλιπάκι της Νορβηγία λοιπόν ένα πολύ ζεστό ελληνικό ανοιξιάτικο απόγευμα. Δεν με είχε κερδίσει καθόλου. Το music video ήταν αρκετά παλιομοδίτικο και κακογυρισμένο, σε ένα σκοτεινό δάσος, όπου ο συνθέτης και η βιολονίστρια έμοιαζαν να ψάχνουν ο ένας τον άλλον, ενώ η ερμηνεύτρια έμοιαζε να βγαίνει στην αρχή και στο τέλος μονταρισμένη πάνω στο βίντεο της δράσης σαν φάντασμα. Μου φάνηκε θλιβερό και πένθιμο και δεν ήμουν ο μόνος: τα στοιχήματα έπαιζαν τη Νορβηγία στην 18η θέση, με ελάχιστες πιθανότητες νίκης, απόδοση μάλιστα που δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα ούτε στις πρόβες στο Δουβλίνο - μάλιστα το 1995 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά. Η ενορχήστρωση μάλιστα έμοιαζε λίγο πιο θαμπή και σχέση με αυτό που θα ακούγαμε τελικά στη ζωντανή μετάδοση - λογικό για ένα κομμάτι που ήταν φτιαγμένο να ερμηνεύεται ζωντανά από ορχήστρα.
Ποιο ήταν το απόλυτο φαβορί; Μα φυσικά το κομμάτι της Σουηδίας, που παιζόταν με απόδοση 2:1. Η Σουηδία μάλιστα είχε τη τύχη να εμφανίζεται 18η που θεωρούνταν μάλιστα από τις πιο προνομιακές θέσεις για να κερδίσει το διαγωνισμό. Η Σουηδική συμμετοχή “Se Pa Mej” με ερμηνευτή τον Jan Johansen είχε μάλιστα και λίγο… εληνικό χρώμα, μιας και ο ερμηνευτής όταν ήταν πιο νέος δούλευε ως ξεναγός στη Ρόδο και μιλούσε κάτι λίγα από ελληνικά, ενώ ο συνθέτης Bobby Ljunggren (βετεράνος του Melodifestivalen ακόμα και σήμερα, που εκείνη τη χρονιά θα πήγαινε για πρώτη φορά με τραγούδι του εκπροσωπώντας τη χώρα του στο διαγωνισμό - θα ακολουθούσαν ως σήμερα άλλες 3) είχε Ελληνίδα μητέρα. Το κομμάτι ήταν μια όμορφη μπαλάντα, που μαζί με την όμορφη παρουσία του Jan και την παράδοση των τελευταίων χρόνων που ήθελε να κερδίζει πάντα μπαλάντα, έκαναν τη Σουηδία να προετοιμάζεται για τη διοργάνωση του 1996.
Το κομμάτι της Σουηδίας μου άρεσε - δεν ήταν το αγαπημένο μου αλλά μου άρεσε. Το πόσο καλό και διαχρονικό κομμάτι είναι θα το καταλάβαινα το 2009 όπου σαν interval act θα το ερμήνευε ο Darin στο Melodifestivalen, σε μια κυριολεκτικά μαγευτική εκτέλεση, μόνο με φωνή και πιάνo. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο μου αρέσει αυτή η εκτέλεση! Παρεμπιπτόντως ακόμα απορώ γιατί ο Darin προσπάθησε μόνο μια χρονιά να κερδίσει το Melodifestivalen - το 2010 - και έκτοτε δεν έχει συμμετάσχει ποτέ ξανά, θα ήταν εξαιρετικός εκπρόσωπος της Σουηδίας!
Τη προσοχή μου φυσικά είχε το κομμάτι της Πολωνίας - που άνοιγε τον διαγωνισμό. Η Πολωνία που είχε κοντέψει να κερδίσει το 1994, αποφάσισε να κινηθεί πολύ γενναία και να μην προσπαθήσει να επαναλάβει την συνταγή της προηγούμενης χρονιάς. Θα έστελνε το Sama, μια πολύ avant garde συμμετοχή, χωρίς εμφανή κουπλέ και ρεφρέν (που δυστυχώς όπως έχω τονίσει ξανά και ξανά στη Eurovision τα κομμάτια χωρίς κλασσική δομή δεν φαίνεται να λειτουργούν, τα κομμάτια χρειάζονται ξεκάθαρη δομή με δυο κουπλέ/ρεφρεν και στη συνέχεια γέφυρα και ρεφρέν φινάλε - μία και μόνη η εξαίρεση, αυτή του “The Voice” της επόμενης χρονιάς που κέρδισε το διαγωνισμό), με μίξη παραδοσιακών οργάνων και μια υποψία trip hop που εκείνη τη περίοδο είχε αρχίσει να ανθεί στην underground βρετανική σκηνή. Το είχα λατρέψει αυτό το κομμάτι αν και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα λειτουργούσε στη σκηνή της Eurovision και οι επιτροπές δεν θα το καταλάβαιναν καθόλου, κάτι που όντως συνέβει. Ακόμα και σήμερα όμως το αγαπώ πολύ και το θεωρώ πολύ αδικημένο.
Κάπως έτσι λοιπόν θα άρχιζαν οι πρόβες στο Δουβλίνο και εκτός από τη Σουηδία - σύμφωνα με τα στοιχήματα που θα διαψεύδονταν πανηγυρικά στη τελική βραδιά - ελπίδες διάκρισης είχαν με απόδοση 5:2 η Σλοβενία, με 6:1 η Ιρλανδία - από κεκτημένη ταχύτητα θεωρώ, μιας και το κομμάτι τους ήταν απλά συμπαθητικό - , με 7:1 το Η. Βασίλειο, ενώ με το ολίγον απογοητευτικό 20:1 παιζόταν η Ελλάδα και η Κύπρος. Η Ελλάδα θα έστελνε εκείνη τη χρονιά το ¨Ποια Προσευχή” με την ήδη γνωστή Έλενα Κωνσταντοπούλου, ένα όμορφο κομμάτι που συμπαθώ αρκετά, που ουσιαστικά στους στίχους αναφερόταν στη τότε διαμάχη με τα Σκόπια για το όνομα της Μακεδονίας. Έχοντας ζήσει το κλίμα της εποχής μπορώ να καταλάβω την επιλογή αυτή, από την άλλη βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Ελλάδα ένιωθε τόσο έντονα την ανάγκη και έπρεπε να θέσει σε έναν pop μουσικό διαγωνισμό εθνικά θέματα που ουσιαστικά αφορούσαν μόνο την ίδια, άντε και τα Σκόπια που δεν συμμετείχαν κιόλας στο διαγωνισμό. Η ομάδα μας πάντως εκείνη την χρονιά ήταν πολύ δημοφιλής και συμπαθής και καταλήξαμε στη 12η θέση με πολύ καλή συγκομιδή βαθμών, που άλλες χρονιές θα μπορούσαν να μας κατατάξουν ακόμα ψηλότερα.
Θέλω να σταθώ και στη συμμετοχή του Η. Βασιλείου, που τόλμησε εκείνη τη χρονιά να στείλει rap κομμάτι. Το Love City Groove θα αποτελούσε το πρώτο rap κομμάτι που εμφανίστηκε στο διαγωνισμό. Η rap είχε ήδη κάνει την εμφάνιση της στις ΗΠΑ με αρκετή επιτυχία (αν και ακόμα αντιμετωπιζόταν σαν μουσική που αφορούσε αποκλειστικά τους αφροαμερικάνους και δεν θεωρούνταν κατεξοχήν εμπορική) αλλά και στην Ευρώπη λίγο πιο δειλά. Στη Γαλλία βέβαια η γαλλική ραπ εκείνη τη περίοδο έσκιζε εμπορικά, το γαλλικό μουσικό κανάλι MCM (που βλέπαμε και στην Ελλάδα μέσω του SevenX) έπαιζε συνεχώς γαλλικά ραπ κομμάτια και το 12άρι της Γαλλίας στο Η. Βασίλειο την τελική βραδιά καθόλου τυχαίο δεν ήταν. Το κομμάτι δεν πήγε πολύ καλά βέβαια βαθμολογικά και για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Η. Βασίλειο κινήθηκε χαμηλα στη δεκάδα, κάτι που τότε για το BBC θεωρούταν βατερλό - δεν είχαν ιδέα τί θα τους περίμενε από το 2001 και μετά! Πολύ μου άρεσε όμως η φρέσκια ματιά που έφερνε αυτή η συμμετοχή και ήταν ευκαιρία να αρχίσει σιγά σιγά η Eurovision - που είχε αρχίσει να χάνει λίγο το δρόμο και τη δημοφιλία της με τη μανιέρα της ιρλανδικής μπαλάντας - να συντονιστεί με τα ακούσματα και τα ρεύματα της εποχής.
Η επιλογή του σκηνοθέτη της Eurovision του 1995 ήταν ο διαγωνισμός να βγει τηλεοπτικά πολύ σκοτεινός και υποφωτισμένος, οριακά μυσταγωγικός και μυστήριος - σε αυτό βοηθούσε η αρκετά σκοτεινή σκηνή που είχε στηθεί στο Point Theater, η επιλογή κανένα σχεδόν φως να μην είναι χωρίς κάποιο φίλτρο συσκότισης, αλλά και η πολύ ήρεμη γραμμή παρουσίασης που ακολουθούσε η Mary Kennedy, παρουσιάστρια της τελικής βραδιάς. Σε αυτή ακριβώς τη μυστηριακή ατμόσφαιρα θα κούμπωνε θεαματικά το Nocturne - αυτό θα το αναλύσουμε σε λίγο - ενώ ταυτόχρονα θα πετούσε αρκετά εκτός τα ρυθμικά κομμάτια, όπως το Love City Groove.
Κάπου εκεί μέσα στις πρόβες είχε αρχίσει να ξεχωρίζει και η συμμετοχή της Ισπανίας. Το Vuelve Conmigo με την 19χρονη Anabel Conte δεν είχε εντυπωσιάσει στα preview, αλλά η φωνή και η ερμηνεία της έκαναν σαφές ότι η Ισπανία θα τα πήγαινε εξαιρετικά. Το λατρεύω αυτό το κομμάτι και αν δεν είχε την “ατυχία” να πέσει πάνω στο Nocturne θεωρώ ότι θα κέρδιζε τον διαγωνισμό του 1995.
Όλα αυτά έδειχναν λοιπόν ότι ο διαγωνισμός του 1995 θα εξελισσόταν σε πραγματική σφαγή και ότι ο Σουηδικός περίπατος προς τη νίκη δεν θα ήταν τόσο εύκολος. Κανείς βέβαια δεν περίμενε ότι η Νορβηγία θα έφευγε με το βραβείο!
Η Νορβηγία είχε αρκετά προβλήματα να αντιμετωπίσει στη παρουσίαση του κομματιού. Το πρώτο ήταν το πως θα έστηνε σκηνικά το κομμάτι, που στην πραγματικότητα ήταν ένα ορχηστρικό κομμάτι. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν κάτι ανατρεπτικό: η τραγουδίστρια θα έμπαινε για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού στο πίσω μέρος της σκηνής και στο spotlight θα έπαιζε βιολί η Fionnualla Sherry. Επίσης επειδή φωνητικά και ορχήστρα ξεκινούσαν ταυτόχρονα - σε εποχές που δεν υπήρχαν in ear - θα έπρεπε πριν ξεκινήσει το κομμάτι να περιμένουν να τελειώσει το χειροκρότημα, να γίνει απόλυτη ησυχία, να παίξει η νότα με την οποία θα έμπαινε η ερμηνεύτρια - για να μπει σωστά στον τόνο - ενώ θα έπρεπε επίσης να μετρήσει κάποιος 1,2,3 για να συγχρονιστούν όλοι μαζί. Πολλοί είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι όλο αυτό θα στοίχιζε βαθμολογικά στο κομμάτι - πόσο βαθιά νυχτωμένοι όμως που ήταν όλοι!
Περίμενα με πολύ αγωνία την τελική βραδιά. Οι Ιρλανδοί είχαν επιλέξει να ανοίξουν τον τελικό με μια ανασκόπηση των τελευταίων 40 ετών - μιας και ήταν ο 40ος διαγωνισμός - με συμμετοχές που άφησαν ιστορία αλλά και αρκετά νικητήρια κομμάτια. Φυσικά ανάμεσα σε αυτά θα ήταν όλες οι ιρλανδικές νίκες αλλά και η νίκη της Celine Dion που ήδη ήταν πολύ επιτυχημένη παγκοσμίως.
Η Νορβηγία έβγαινε στην 5η θέση της σειράς εμφάνισης και ήταν εμφανές ότι το σκοτεινό θέμα του διαγωνισμού θα ευνοούσε τις μπαλάντες. Αυτό που ίσως όμως δεν περίμενε κανείς θα ήταν το πόσο μυσταγωγικό και εντυπωσιακό θα εμφανιζόταν το νορβηγικό κομμάτι. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ξεκινούσε η εκτέλεση του κομματιού ολόκληρο το Point Theater - και μαζί και οι τηλεθεατές της βραδιάς - θα υπνοτίζονταν από το υπέροχο αυτό κομμάτι. Η ενορχήστρωση θα έμοιαζε πιο γεμάτη - φυσικά η ορχήστρα της ιρλανδικής τηλεόρασης είχε μποφόρ εμπειρίας μετά από 3 απανωτούς διαγωνισμούς - και πραγματικά όλο το κοινό θα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα το ορχηστρικό - πρακτικά - κομμάτι να ξετυλίγεται πάνω στη σκηνή. Δεν είναι πολλές οι φορές που στη Eurovision μπορεί να πει κάποιος ότι το κοινό ίσα που αναπνέει παρακολουθώντας μια συμμετοχή - η στιγμή όμως του Nocturne θα ήταν μια από αυτές. Με το φινάλε του κομματιού το κοινό έδωσε ένα τέτοιο διαολεμένη χειροκρότημα που σείστηκε το στάδιο - όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά, ακόμα και στη τηλεοπτική μετάδοση ο δεξιά γερανός με τη κάμερα άρχισε να τραντάζεται, κούνημα που πέρασε και στη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση! Αυτό θα επαναλαμβανόταν μόνο άλλη μία φορά στην ιστορία του διαγωνισμού και μάλιστα σε ελληνική συμμετοχή, αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σύντομα σε επόμενο αφιέρωμα!
Για μένα το παιχνίδι είχε τελειώσει. Δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση η Νορβηγία να μην κερδίσει το διαγωνισμό, ειδικά σε μια περίοδο που οι μπαλάντες γενικά σαρώναν στο διαγωνισμό. Πράγματι η Νορβηγία αν και δεν ξέφυγε αμέσως μπροστά όντως κατάφερε να χτίσει μια διαφορά και να κερδίσει το βραβείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι βαθμολογικά είναι μια χρονιά με πολύ “πυκνή” και μοιρασμένη βαθμολογία για τις 13 πρώτες χώρες, με τις βαθμολογίες να είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη.
Η Ισπανία μετά από μια εκπληκτική ερμηνεία της Anabel θα κατέληγε στη 2η θέση, ενώ το μεγάλο φαβορί Σουηδία θα τερμάτιζε τέταρτη. Η 2η θέση της Ισπανίας αποτελεί ακόμα και σήμερα την καλύτερη της θέση τα τελευταία 30 χρόνια, θέση που μόλις φέτος πλησίασε η Chanel, 27 ολόκληρα χρόνια μετά!
Στο encore η Νορβηγία αποφάσισε να κάνει μια μικρή επανάσταση. Τα φωνητικά ερμηνεύτηκαν στα αγγλικά - συνεχίζοντας ολίγον με αυτό τον τρόπο την διαμαρτυρία της Πολωνίας την προηγούμενη χρόνια - κίνηση με την οποία η Νορβηγία έθετε σε ζωντανή μετάδοση (και χωρίς να παραβιάζει κάποιον κανονισμό) το θέμα της γλώσσας. Αντάρτικο την ώρα του encore δεν είχε ξαναγίνει ποτέ άλλη φορά στο διαγωνισμό!
Το Nocturne για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του διαγωνισμού. Έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία μετά τη νίκη, εκτόξευσε την καριέρα των Secret Garden που γνώρισαν επιτυχία και με αρκετά ακόμα κομμάτια τους, επιτυχία που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα. Μάλιστα το Nocturne μπήκε διασκευασμένο και στην πρώτη ταινία Shrek σε αυτή την ξεκαρδιστική σκηνή!
Κλείνω με μια πρόσφατη ζωντανή ερμηνεία του Nocturne, πιθανώς τη καλύτερη που έχει γίνει ποτέ. Μακάρι ο διαγωνισμός στο μέλλον να μας χαρίσει ακόμα περισσότερα τέτοια κομμάτια!
Αρέσει στους χρήστες Masilnto, Elfo_Del_Infierno, lol3 και space28
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Παρ Νοε 11, 2022 11:57 am
Στο επόμενο αφιέρωμα - διπλοσέντονο (με πολύ πολύ αποκλειστικό παρασκήνιο) η Ελλάδα φοράει - ξανά - τα καλά της για να υποδεχτεί όλη την Ευρώπη, η ΕΡΤ συνεργάζεται άψογα με την EBU για μια εξαιρετική - και δοκιμαστικά για πρώτη φορά σε high definition - Eurovision, ενώ η Άννα Βίσση μετά από πολλές πιέσεις εκπροσωπεί την Ελλάδα, φοράει στο λαιμό της το - τότε - σήμα της Cosmote και κατεβαίνει με φόρα στο διαγωνισμό, πεπεισμένη ότι θα κάνει το double!
Elfo_Del_Infierno- Αριθμός μηνυμάτων : 5158
Ημερομηνία εγγραφής : 30/12/2016
Φύλο : Τόπος : Cornelia's pussyΔεν μπορεί να είμαι τόσο ανήθικη!
Απ: Countdown to UK
Παρ Νοε 11, 2022 1:11 pm
Πολύ ωραία χρονιά μουσικά το 1995. Λατρεμενο Nocturne, λατρεμένο Sama. 
Επιτέλους έρχεται η σειρά της απόλυτης. Σοβαρά τώρα, πιέστηκε για να πάει;
μη χειρότερα. 
Επιτέλους έρχεται η σειρά της απόλυτης. Σοβαρά τώρα, πιέστηκε για να πάει;
μη χειρότερα. Αρέσει στον χρήστη impressedguy
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Σαβ Νοε 12, 2022 5:24 pm
Greece 2006 - Anna Vissi - Everything
Μέρος 01. Deus Ex Machina
Ο κρύος αέρας φυσούσε με ριπές αρκετά έντονες τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Μαΐου του 2005 στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Το κρύο αυτό όμως δεν έμοιαζε να επηρεάζει ιδιαίτερα τους πολυάριθμους Έλληνες που γιόρταζαν στους δρόμους του Κιέβου την πρώτη ελληνική νίκη στο διαγωνισμό της Eurovision, την ίδια ώρα που πολυάριθμοι Ουκρανοί εγκατέλειπαν τo Palats Sportu μάλλον απογοητευμένοι για την πολύ κακή πορεία του δικού τους κομματιού, εμπνευσμένου από την Πορτοκαλί Επανάσταση - που παραλίγο να τινάξει την διοργάνωση στον αέρα - που με δυσκολία είχε συγκεντρώσει 30 βαθμούς και είχε καταλήξει στην 19η θέση. Και ενώ η ομάδα της παραγωγής του διαγωνισμού - εξ ολοκλήρου Σουηδοί και γνώριμοι της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου που εκείνη τη χρονιά έκανε για μία και μοναδική φορά την ελληνική αναμετάδοση - ήδη είχαν αρχίσει να ξηλώνουν τη σκηνή, 1480 χιλιόμετρα νοτιότερα και με σαφώς καλύτερο μετεωρολογικό - και όχι μόνο - κλίμα οι επικεφαλείς της ΕΡΤ αλλά και η τότε κυβέρνηση συνειδητοποιούσαν ότι το 2006 ο διαγωνισμός θα ερχόταν στην Ελλάδα, προοπτική που θα χάριζε ήσυχους βραδινούς ύπνους στους υπευθύνους της EBU για τη Eurovision - και ειδικότερα στον τότε executive supervisor Svante Stockselius - που είχαν περάσει ιδιαίτερα δύσκολα από το 2001 και μετά, με τις διοργανώσεις της Εστονίας, της Λετονίας, της Τουρκίας και της Ουκρανίας, διοργανώσεις σε χώρες με πολλά προβλήματα και εκτός του σκληροπυρηνικού δυτικού lobby του διαγωνισμού.
Τη διοργάνωση του διαγωνισμού η Ελλάδα την είχε διεκδικήσει με αξιώσεις ήδη από το 2004 και το follow up αποδείχθηκε νικηφόρο. Η ΕΡΤ που είχε ήδη με την άφιξη της ελληνικής αποστολής στο Κίεβο πολύ υψηλόβαθμη παρουσία, είχε ήδη παρουσιάσει στην EBU - μεταξύ τύρου και αχλαδιού - το σχέδιο της για τη διοργάνωση, που ουσιαστικά ήταν έτοιμο λόγω της διοργάνωσης - με πολύ μεγάλη επιτυχία - των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Η Ελλάδα τα είχε όλα έτοιμα, καινούργια, λειτουργικά και δοκιμασμένα. Τα στάδια ακόμα μύριζαν φρέσκια μπογιά, η λάμψη της Ελλάδας εκείνης της περιόδου γέμιζε με χρυσόσκονη τη γνώμη της κοινής γνώμης πανευρωπαϊκά, ενώ τα σχέδια ασφαλείας και διοργάνωσης είχαν δοκιμαστεί και είχαν λειτουργήσει στο ακέραιο.
Η διοργάνωση αυτή θα εξυπηρετούσε και κάτι ακόμα: το αφήγημα της μεταολυμπιακής αξιοποίησης. Την περίοδο που εργαζόμουν στην οργανωτική επιτροπή του Αθήνα 2004, ο ελέφαντας στο δωμάτιο πάντα ήταν το θέμα της αξιοποίησης όλων αυτών των εγκαταστάσεων αφότου οι αγώνες θα είχαν τελειώσει. Η αρχική πρόταση της ομάδας της Προέδρου - της Γιάννας δηλαδή, που και η ίδια όταν αναφερόταν στον εαυτό της εκείνη την περίοδο δεν θα έλεγε “εγώ” αλλά “η Πρόεδρος” - στην τότε κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ήταν τα στάδια να κτιστούν με δαπάνες ιδιωτών, στους οποίους στη συνέχεια οι εγκαταστάσεις θα παραχωρούνταν για εκμετάλλευση, προκειμένου αφενός να περιοριστεί το κόστος κατασκευής, αφετέρου να εξασφαλιστεί η εκμετάλλευση και η σωστή λειτουργία τους μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρόταση αυτή ήταν σωστή αλλά εκτός ότι προσέκρουε σε ορισμένα νομικά εμπόδια - ειδικά όσον αφορά την παραχώρηση δημοσίων εκτάσεων σε ιδιώτες, ειδικά όταν ορισμένες εκτάσεις ήταν όχι απλά δημόσιες αλλά και στρατιωτικές, όπως στο Γουδί - υπήρχαν και ιδεολογικές αντιρρήσεις, μιας και η τότε κυβέρνηση πίστευε ότι κάτι τέτοιο ερχόταν σε αντίθεση με την σοσιαλιστική ιδεολογία του κόμματος και θα λειτουργούσε αρνητικά στην εικόνα του. Έτσι αποφασίστηκε τελικά όλες οι εγκαταστάσεις να κατασκευαστούν με δημόσιο χρήμα και η μετέπειτα χρήση τους να συνοψιστεί στο “μετά βλέπουμε”.
Η αλλαγή της κυβέρνησης λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικά στη διοργάνωση - αρκετοί που πήγαν να παρέμβουν τελικά “μαζεύτηκαν”, μιας και η ρητή εντολή του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή για τη Γιάννη ήταν “αφήστε τη να τελειώσει”. Η Γιάννα δεν θα αξιοποιούνταν από την τότε κυβέρνηση στην μεταολυμπιακή αξιοποίηση, λίγες μέρες μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες θα διαγνωστεί με πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που παραλίγο να της στοιχήσει τη ζωή και θα εγκαταλείψει εσπευσμένα την Ελλάδα, προκειμένου να νοσηλευτεί σε κλινική της Ελβετίας. Στα κοσμικά στέκια του Κολωνακίου και του Ψυχικού μάλιστα εκείνη τη περίοδο σύντομα το πιπεράτο κουτσομπολιό του Οκτωβρίου “η Γιάννα πεθαίνει” θα μετατρεπόταν ως το Δεκέμβριο σε “η Γιάννα πέθανε” - λέγεται ότι η ίδια όταν θα μάθαινε τα κουτσομπολιά θα ανακαλούσε τη διάσημη απάντηση του Μαρκ Τουέιν “οι φήμες περί του θανάτου μου είναι κάπως υπερβολικές” - και καθόλου τυχαία δεν ήταν η “βόλτα” της στο Νέο Ψυχικό αφότου επέστρεψε στην Ελλάδα και η υγεία της είχε καλυτερέψει, βόλτα που βρέθηκε στις στήλες όλων των εφημερίδων της εποχής. Προσωπικά πιστεύω πως ακόμα και αν δεν είχε αντιμετωπίσει το πρόβλημα υγείας τότε, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή δεν θα την αξιοποιούσε, οι φήμες για τη φιλοδοξία της να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχαν φουντώσει και τα… Σταλινικά ποσοστά δημοφιλίας της ξεπερνούσαν το 90% στο τέλος του Αυγούστου του 2004 και λειτουργούσαν ως φόβητρο για οποιονδήποτε είχε τότε την παραμικρή πολιτική φιλοδοξία - εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας. Επιπλέον η φωτιά στο άλσος της Φιλοθέης από τα πυροτεχνήματα της δεξίωσης της στη βίλα του ζεύγους Αγγελοπούλου μετά την τελετή έναρξης είχαν ενοχλήσει την κυβέρνηση - τα στελέχη της εγκατέλειπαν τον χώρο άρον άρον και εν κρυπτώ, προκειμένου να μην συνδεθούν με την πυρπόληση του προαστίου.
Το σχέδιο λοιπόν - άνευ Γιάννας - για την μεταολυμπιακή αξιοποίηση περιλάμβανε ένα τρίπτυχο που έλεγε ότι ένα μέρος των εγκαταστάσεων θα χρησιμοποιούνταν από το ίδιο το δημόσιο, προκειμένου να εξυπηρετήσει κτηριακά υπηρεσίες του, ένα μέρος θα δινόταν σε ιδιώτες ενώ οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις θα παρέμεναν ως έχουν, προκειμένου να προσελκύσουν διοργανώσεις και θεάματα διεθνούς ακτινοβολίας. Η διοργάνωση της Eurovision του 2005 θα ερχόταν σαν από μηχανής Θεός - deus ex machina - σε αυτό το αφήγημα, που για να πω την αλήθεια και έχοντας δουλέψει για καιρό και σκληρά στο Αθήνα 2004, ένιωθα ότι έβαζε νερά από παντού: το κόστος λειτουργίας των εγκαταστάσεων ήταν στα ύψη και αναρωτιόμουν πως ακριβώς θα κατάφερνε η τότε κυβέρνηση μέσω της εταιρίας “Ολυμπιακά Ακίνητα” να καταφέρει να προσελκύσει τόσες πολλές διοργανώσεις και πως ακριβώς αυτό το εγχείρημα θα μπορούσε να προχωρήσει και να είναι και πετυχημένο. Φυσικά όλα αυτά σε μια περίοδο άρτου και θεαμάτων και με τη πλειοψηφία των Ελλήνων σε Διονυσιακή ευφορία, έμοιαζαν με ψιλά γράμματα.
Ήδη από το πρώτο εικοσιτετράωρο μετά τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου στο Κιέβο, Θεσσαλονικείς αιρετοί άρχοντες - πολλοί εκ των οποίων μάλιστα προέρχονταν από το κυβερνών κόμμα - θα σήκωναν την παντιέρα διεκδίκησης του διαγωνισμού από τη Θεσσαλονίκη, κάτω από την οποία αρκετά μέλη των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα έβρισαν στέγη. Το αφήγημα ήθελε τη Θεσσαλονίκη παραμελημένη από την κεντρική διοίκηση εις βάρος της Αθήνας, ειδικά τη περίοδο 2000 με 2004 όπου τα περισσότερα έργα γίνονταν στην πρωτεύουσα, ελέω Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αιρετοί καθόλου αφελείς δεν ήταν: από την αρχή γνώριζαν ότι η Αθήνα θα ήταν αυτή που θα αναλάμβανε τη διοργάνωση, λόγω εγκαταστάσεων, εμπειρίας, ξενοδοχείων, μέσων μεταφοράς και εξοπλισμό μέτρων ασφαλείας, χρειαζόταν όμως αυτό το επικοινωνιακό σόου για ψηφοθηρικούς λόγους. Προς τιμήν τους ΕΡΤ και EBU τέλειωσαν σύντομα την παραφιλολογία και ήδη από τις 30 Ιουνίου θα ανακοινώνονταν ότι η Αθήνα θα ήταν αυτή που θα φιλοξενούσε τον διαγωνισμό.
Ενώ λοιπόν το θέμα της διοργάνωσης έμοιαζε λυμένο, ενώ η EBU περνούσε την πιο ήρεμη χρονιά της από το 2001 και μετά, η ΕΡΤ βρισκόταν μπροστά στο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: ποιος θα ήταν ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στον διαγωνισμό του 2006;
Κάποια στιγμή ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ - πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής από το 1981 ως το 2010 - είχε δηλώσει ότι το βασικό για να έχεις μια πετυχημένη διοργάνωση - οποιαδήποτε διοργάνωση - οφείλεις να έχεις καταφέρει να συνδεθείς με τον κόσμο και να έχεις ένα γεμάτο στάδιο με “ζωηρούς” θεατές. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις αυτό σε διαγωνιστικές διοργανώσεις ήταν να κατεβάσεις ονόματα της χώρας σου που θα διεκδικούσαν την πρωτιά με αξιώσεις. Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά στην ΕΡΤ (και στην EBU φυσικά) και έτσι από το πρώτο λεπτό το όνομα που βγήκε από το στόμα όλων των υπευθύνων εν χορό ήταν ένα: Άννα Βίσση.
Η καριέρα της Άννα Βίσση εκείνη τη περίοδο ήταν στα ύψη. Το τελευταίο της album Παράξενες Εικόνες που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 2003 είχε σαρώσει εμπορικά, τα κομμάτια της είχαν συνεχές airplay στα ραδιόφωνα, ενώ η εμφάνιση της στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές. Η Άννα Βίσση είχε επιπλέον φιλοδοξία για πολλά χρόνια για διεθνή καριέρα και είχε προσπαθήσει αρκετές φορές για αυτό, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η τελευταία της προσπάθεια ήταν με το album “Everything I Am”, μία μάλλον μέτρια προσπάθεια, που εκτός από κάποια συμπαθητική πορεία στην ελληνική και κυπριακή αγορά, δεν είχε καταφέρει να κάνει κάτι το αξιόλογο, ούτε να τη συστήσει στο διεθνές κοινό. Το όνομα της Άννα Βίσση είχε παίξει και για την εκπροσώπηση του 2005. Την περίοδο εκείνη η Άννα Βίσση ήταν στη Νέα Υόρκη και τα τηλέφωνα είχαν πάρει φωτιά μεταξύ ΕΡΤ, Κώστα Δόξα από την Sony Music και Άννας Βίσση. Η Άννα Βίσση - προφανώς επηρεασμένη από την αποθέωση που είχε γνωρίσει ο Σάκης μετά την Eurovision του 2004, σε μια φάση μάλιστα της καριέρας του που δεν ήταν πολύ στα πάνω του και χρειαζόταν επειγόντως ένα rebranding - δεν ήταν αρνητική στη προοπτική της εκρποσώπησης της Ελλάδας το 2005, την τελευταία στιγμή όμως φάνηκε να διστάζει να κάνει το βήμα, αφήνοντας όμως το παράθυρο ανοικτό για μια μελλοντική συνεργασία.
Στο σενάριο εκπροσώπησης της Ελλάδας από την Άννα Βίσση υπήρχαν και άλλοι δύο καθοριστικοί παράγοντες. Η Sony Music που είχε στο δυναμικό της την Έλενα Παπαρίζου είχε διαπιστώσει πως οι πωλήσεις και το airplay του “My number one” αλλά και της υπόλοιπης δισκογραφίας της Έλενας Παπαρίζου είχαν αποδειχτεί ιδιαίτερα επικερδής για την εταιρία. Ήθελαν λοιπόν διακαώς ο επόμενος εκπρόσωπος της χώρας να ανοίκει στο δυναμικό της. Ταυτόχρονα η Cosmote - που είχε ήδη δηλώσει μέγας χορηγός της διοργάνωσης της Eurovision του 2006 - είχε ήδη συμβόλαιο με την Άννα Βίσση για την προώθηση των προϊόντων της και συνειδητοποιούσε ότι τυχόν συμμετοχή της Άννα θα μεγιστοποιούσε τα κέρδη από την προβολή της εταιρίας στο διαγωνισμό. Όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη επιθυμία της ΕΡΤ να κατεβάσει εντός έδρας ένα όνομα πρώτης γραμμής αλλά και - γιατί όχι - να διεκδικήσει σαν μια άλλη Ιρλανδία μια δεύτερη συνεχόμενη νίκη στη σειρά, έκαναν την Άννα Βίσση να μοιάζει σαν τον απόλυτο από μηχανής Θεό, που θα έλυνε όλα τα προβλήματα, που θα πληρούσε όλα τα προαπαιτούμενα.
Όλα αυτά φυσικά έμοιαζαν ονειρικά αλλά εξαρτώνταν από ένα πράγμα και μόνο: την απάντηση της Άννας στην πρόταση απευθείας ανάθεσης!
Μέρος 01. Deus Ex Machina
Ο κρύος αέρας φυσούσε με ριπές αρκετά έντονες τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Μαΐου του 2005 στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Το κρύο αυτό όμως δεν έμοιαζε να επηρεάζει ιδιαίτερα τους πολυάριθμους Έλληνες που γιόρταζαν στους δρόμους του Κιέβου την πρώτη ελληνική νίκη στο διαγωνισμό της Eurovision, την ίδια ώρα που πολυάριθμοι Ουκρανοί εγκατέλειπαν τo Palats Sportu μάλλον απογοητευμένοι για την πολύ κακή πορεία του δικού τους κομματιού, εμπνευσμένου από την Πορτοκαλί Επανάσταση - που παραλίγο να τινάξει την διοργάνωση στον αέρα - που με δυσκολία είχε συγκεντρώσει 30 βαθμούς και είχε καταλήξει στην 19η θέση. Και ενώ η ομάδα της παραγωγής του διαγωνισμού - εξ ολοκλήρου Σουηδοί και γνώριμοι της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου που εκείνη τη χρονιά έκανε για μία και μοναδική φορά την ελληνική αναμετάδοση - ήδη είχαν αρχίσει να ξηλώνουν τη σκηνή, 1480 χιλιόμετρα νοτιότερα και με σαφώς καλύτερο μετεωρολογικό - και όχι μόνο - κλίμα οι επικεφαλείς της ΕΡΤ αλλά και η τότε κυβέρνηση συνειδητοποιούσαν ότι το 2006 ο διαγωνισμός θα ερχόταν στην Ελλάδα, προοπτική που θα χάριζε ήσυχους βραδινούς ύπνους στους υπευθύνους της EBU για τη Eurovision - και ειδικότερα στον τότε executive supervisor Svante Stockselius - που είχαν περάσει ιδιαίτερα δύσκολα από το 2001 και μετά, με τις διοργανώσεις της Εστονίας, της Λετονίας, της Τουρκίας και της Ουκρανίας, διοργανώσεις σε χώρες με πολλά προβλήματα και εκτός του σκληροπυρηνικού δυτικού lobby του διαγωνισμού.
Τη διοργάνωση του διαγωνισμού η Ελλάδα την είχε διεκδικήσει με αξιώσεις ήδη από το 2004 και το follow up αποδείχθηκε νικηφόρο. Η ΕΡΤ που είχε ήδη με την άφιξη της ελληνικής αποστολής στο Κίεβο πολύ υψηλόβαθμη παρουσία, είχε ήδη παρουσιάσει στην EBU - μεταξύ τύρου και αχλαδιού - το σχέδιο της για τη διοργάνωση, που ουσιαστικά ήταν έτοιμο λόγω της διοργάνωσης - με πολύ μεγάλη επιτυχία - των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Η Ελλάδα τα είχε όλα έτοιμα, καινούργια, λειτουργικά και δοκιμασμένα. Τα στάδια ακόμα μύριζαν φρέσκια μπογιά, η λάμψη της Ελλάδας εκείνης της περιόδου γέμιζε με χρυσόσκονη τη γνώμη της κοινής γνώμης πανευρωπαϊκά, ενώ τα σχέδια ασφαλείας και διοργάνωσης είχαν δοκιμαστεί και είχαν λειτουργήσει στο ακέραιο.
Η διοργάνωση αυτή θα εξυπηρετούσε και κάτι ακόμα: το αφήγημα της μεταολυμπιακής αξιοποίησης. Την περίοδο που εργαζόμουν στην οργανωτική επιτροπή του Αθήνα 2004, ο ελέφαντας στο δωμάτιο πάντα ήταν το θέμα της αξιοποίησης όλων αυτών των εγκαταστάσεων αφότου οι αγώνες θα είχαν τελειώσει. Η αρχική πρόταση της ομάδας της Προέδρου - της Γιάννας δηλαδή, που και η ίδια όταν αναφερόταν στον εαυτό της εκείνη την περίοδο δεν θα έλεγε “εγώ” αλλά “η Πρόεδρος” - στην τότε κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ήταν τα στάδια να κτιστούν με δαπάνες ιδιωτών, στους οποίους στη συνέχεια οι εγκαταστάσεις θα παραχωρούνταν για εκμετάλλευση, προκειμένου αφενός να περιοριστεί το κόστος κατασκευής, αφετέρου να εξασφαλιστεί η εκμετάλλευση και η σωστή λειτουργία τους μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρόταση αυτή ήταν σωστή αλλά εκτός ότι προσέκρουε σε ορισμένα νομικά εμπόδια - ειδικά όσον αφορά την παραχώρηση δημοσίων εκτάσεων σε ιδιώτες, ειδικά όταν ορισμένες εκτάσεις ήταν όχι απλά δημόσιες αλλά και στρατιωτικές, όπως στο Γουδί - υπήρχαν και ιδεολογικές αντιρρήσεις, μιας και η τότε κυβέρνηση πίστευε ότι κάτι τέτοιο ερχόταν σε αντίθεση με την σοσιαλιστική ιδεολογία του κόμματος και θα λειτουργούσε αρνητικά στην εικόνα του. Έτσι αποφασίστηκε τελικά όλες οι εγκαταστάσεις να κατασκευαστούν με δημόσιο χρήμα και η μετέπειτα χρήση τους να συνοψιστεί στο “μετά βλέπουμε”.
Η αλλαγή της κυβέρνησης λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικά στη διοργάνωση - αρκετοί που πήγαν να παρέμβουν τελικά “μαζεύτηκαν”, μιας και η ρητή εντολή του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή για τη Γιάννη ήταν “αφήστε τη να τελειώσει”. Η Γιάννα δεν θα αξιοποιούνταν από την τότε κυβέρνηση στην μεταολυμπιακή αξιοποίηση, λίγες μέρες μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες θα διαγνωστεί με πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που παραλίγο να της στοιχήσει τη ζωή και θα εγκαταλείψει εσπευσμένα την Ελλάδα, προκειμένου να νοσηλευτεί σε κλινική της Ελβετίας. Στα κοσμικά στέκια του Κολωνακίου και του Ψυχικού μάλιστα εκείνη τη περίοδο σύντομα το πιπεράτο κουτσομπολιό του Οκτωβρίου “η Γιάννα πεθαίνει” θα μετατρεπόταν ως το Δεκέμβριο σε “η Γιάννα πέθανε” - λέγεται ότι η ίδια όταν θα μάθαινε τα κουτσομπολιά θα ανακαλούσε τη διάσημη απάντηση του Μαρκ Τουέιν “οι φήμες περί του θανάτου μου είναι κάπως υπερβολικές” - και καθόλου τυχαία δεν ήταν η “βόλτα” της στο Νέο Ψυχικό αφότου επέστρεψε στην Ελλάδα και η υγεία της είχε καλυτερέψει, βόλτα που βρέθηκε στις στήλες όλων των εφημερίδων της εποχής. Προσωπικά πιστεύω πως ακόμα και αν δεν είχε αντιμετωπίσει το πρόβλημα υγείας τότε, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή δεν θα την αξιοποιούσε, οι φήμες για τη φιλοδοξία της να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχαν φουντώσει και τα… Σταλινικά ποσοστά δημοφιλίας της ξεπερνούσαν το 90% στο τέλος του Αυγούστου του 2004 και λειτουργούσαν ως φόβητρο για οποιονδήποτε είχε τότε την παραμικρή πολιτική φιλοδοξία - εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας. Επιπλέον η φωτιά στο άλσος της Φιλοθέης από τα πυροτεχνήματα της δεξίωσης της στη βίλα του ζεύγους Αγγελοπούλου μετά την τελετή έναρξης είχαν ενοχλήσει την κυβέρνηση - τα στελέχη της εγκατέλειπαν τον χώρο άρον άρον και εν κρυπτώ, προκειμένου να μην συνδεθούν με την πυρπόληση του προαστίου.
Το σχέδιο λοιπόν - άνευ Γιάννας - για την μεταολυμπιακή αξιοποίηση περιλάμβανε ένα τρίπτυχο που έλεγε ότι ένα μέρος των εγκαταστάσεων θα χρησιμοποιούνταν από το ίδιο το δημόσιο, προκειμένου να εξυπηρετήσει κτηριακά υπηρεσίες του, ένα μέρος θα δινόταν σε ιδιώτες ενώ οι υπόλοιπες εγκαταστάσεις θα παρέμεναν ως έχουν, προκειμένου να προσελκύσουν διοργανώσεις και θεάματα διεθνούς ακτινοβολίας. Η διοργάνωση της Eurovision του 2005 θα ερχόταν σαν από μηχανής Θεός - deus ex machina - σε αυτό το αφήγημα, που για να πω την αλήθεια και έχοντας δουλέψει για καιρό και σκληρά στο Αθήνα 2004, ένιωθα ότι έβαζε νερά από παντού: το κόστος λειτουργίας των εγκαταστάσεων ήταν στα ύψη και αναρωτιόμουν πως ακριβώς θα κατάφερνε η τότε κυβέρνηση μέσω της εταιρίας “Ολυμπιακά Ακίνητα” να καταφέρει να προσελκύσει τόσες πολλές διοργανώσεις και πως ακριβώς αυτό το εγχείρημα θα μπορούσε να προχωρήσει και να είναι και πετυχημένο. Φυσικά όλα αυτά σε μια περίοδο άρτου και θεαμάτων και με τη πλειοψηφία των Ελλήνων σε Διονυσιακή ευφορία, έμοιαζαν με ψιλά γράμματα.
Ήδη από το πρώτο εικοσιτετράωρο μετά τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου στο Κιέβο, Θεσσαλονικείς αιρετοί άρχοντες - πολλοί εκ των οποίων μάλιστα προέρχονταν από το κυβερνών κόμμα - θα σήκωναν την παντιέρα διεκδίκησης του διαγωνισμού από τη Θεσσαλονίκη, κάτω από την οποία αρκετά μέλη των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα έβρισαν στέγη. Το αφήγημα ήθελε τη Θεσσαλονίκη παραμελημένη από την κεντρική διοίκηση εις βάρος της Αθήνας, ειδικά τη περίοδο 2000 με 2004 όπου τα περισσότερα έργα γίνονταν στην πρωτεύουσα, ελέω Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αιρετοί καθόλου αφελείς δεν ήταν: από την αρχή γνώριζαν ότι η Αθήνα θα ήταν αυτή που θα αναλάμβανε τη διοργάνωση, λόγω εγκαταστάσεων, εμπειρίας, ξενοδοχείων, μέσων μεταφοράς και εξοπλισμό μέτρων ασφαλείας, χρειαζόταν όμως αυτό το επικοινωνιακό σόου για ψηφοθηρικούς λόγους. Προς τιμήν τους ΕΡΤ και EBU τέλειωσαν σύντομα την παραφιλολογία και ήδη από τις 30 Ιουνίου θα ανακοινώνονταν ότι η Αθήνα θα ήταν αυτή που θα φιλοξενούσε τον διαγωνισμό.
Ενώ λοιπόν το θέμα της διοργάνωσης έμοιαζε λυμένο, ενώ η EBU περνούσε την πιο ήρεμη χρονιά της από το 2001 και μετά, η ΕΡΤ βρισκόταν μπροστά στο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων: ποιος θα ήταν ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στον διαγωνισμό του 2006;
Κάποια στιγμή ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ - πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής από το 1981 ως το 2010 - είχε δηλώσει ότι το βασικό για να έχεις μια πετυχημένη διοργάνωση - οποιαδήποτε διοργάνωση - οφείλεις να έχεις καταφέρει να συνδεθείς με τον κόσμο και να έχεις ένα γεμάτο στάδιο με “ζωηρούς” θεατές. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις αυτό σε διαγωνιστικές διοργανώσεις ήταν να κατεβάσεις ονόματα της χώρας σου που θα διεκδικούσαν την πρωτιά με αξιώσεις. Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά στην ΕΡΤ (και στην EBU φυσικά) και έτσι από το πρώτο λεπτό το όνομα που βγήκε από το στόμα όλων των υπευθύνων εν χορό ήταν ένα: Άννα Βίσση.
Η καριέρα της Άννα Βίσση εκείνη τη περίοδο ήταν στα ύψη. Το τελευταίο της album Παράξενες Εικόνες που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 2003 είχε σαρώσει εμπορικά, τα κομμάτια της είχαν συνεχές airplay στα ραδιόφωνα, ενώ η εμφάνιση της στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές. Η Άννα Βίσση είχε επιπλέον φιλοδοξία για πολλά χρόνια για διεθνή καριέρα και είχε προσπαθήσει αρκετές φορές για αυτό, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η τελευταία της προσπάθεια ήταν με το album “Everything I Am”, μία μάλλον μέτρια προσπάθεια, που εκτός από κάποια συμπαθητική πορεία στην ελληνική και κυπριακή αγορά, δεν είχε καταφέρει να κάνει κάτι το αξιόλογο, ούτε να τη συστήσει στο διεθνές κοινό. Το όνομα της Άννα Βίσση είχε παίξει και για την εκπροσώπηση του 2005. Την περίοδο εκείνη η Άννα Βίσση ήταν στη Νέα Υόρκη και τα τηλέφωνα είχαν πάρει φωτιά μεταξύ ΕΡΤ, Κώστα Δόξα από την Sony Music και Άννας Βίσση. Η Άννα Βίσση - προφανώς επηρεασμένη από την αποθέωση που είχε γνωρίσει ο Σάκης μετά την Eurovision του 2004, σε μια φάση μάλιστα της καριέρας του που δεν ήταν πολύ στα πάνω του και χρειαζόταν επειγόντως ένα rebranding - δεν ήταν αρνητική στη προοπτική της εκρποσώπησης της Ελλάδας το 2005, την τελευταία στιγμή όμως φάνηκε να διστάζει να κάνει το βήμα, αφήνοντας όμως το παράθυρο ανοικτό για μια μελλοντική συνεργασία.
Στο σενάριο εκπροσώπησης της Ελλάδας από την Άννα Βίσση υπήρχαν και άλλοι δύο καθοριστικοί παράγοντες. Η Sony Music που είχε στο δυναμικό της την Έλενα Παπαρίζου είχε διαπιστώσει πως οι πωλήσεις και το airplay του “My number one” αλλά και της υπόλοιπης δισκογραφίας της Έλενας Παπαρίζου είχαν αποδειχτεί ιδιαίτερα επικερδής για την εταιρία. Ήθελαν λοιπόν διακαώς ο επόμενος εκπρόσωπος της χώρας να ανοίκει στο δυναμικό της. Ταυτόχρονα η Cosmote - που είχε ήδη δηλώσει μέγας χορηγός της διοργάνωσης της Eurovision του 2006 - είχε ήδη συμβόλαιο με την Άννα Βίσση για την προώθηση των προϊόντων της και συνειδητοποιούσε ότι τυχόν συμμετοχή της Άννα θα μεγιστοποιούσε τα κέρδη από την προβολή της εταιρίας στο διαγωνισμό. Όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη επιθυμία της ΕΡΤ να κατεβάσει εντός έδρας ένα όνομα πρώτης γραμμής αλλά και - γιατί όχι - να διεκδικήσει σαν μια άλλη Ιρλανδία μια δεύτερη συνεχόμενη νίκη στη σειρά, έκαναν την Άννα Βίσση να μοιάζει σαν τον απόλυτο από μηχανής Θεό, που θα έλυνε όλα τα προβλήματα, που θα πληρούσε όλα τα προαπαιτούμενα.
Όλα αυτά φυσικά έμοιαζαν ονειρικά αλλά εξαρτώνταν από ένα πράγμα και μόνο: την απάντηση της Άννας στην πρόταση απευθείας ανάθεσης!
Αρέσει στους χρήστες Elfo_Del_Infierno και lol3
- space28
- Αριθμός μηνυμάτων : 457
Ημερομηνία εγγραφής : 17/03/2019
Απ: Countdown to UK
Σαβ Νοε 12, 2022 6:07 pm
Κατά την αποψη μου το nocturne μαζί με το grande amore είναι τα δύο ωραιότερα τραγούδια που έχει βγάλει ο διαγωνισμός. Θυμάμαι έβλεπα πιτσιρικάς τον διαγωνισμό με τους γονείς μου και μόλις βγήκε η Νορβηγία είπαμε όλοι να ο νικητής. Ο διαγωνισμός του 95 είχε εξαιρετικό επίπεδο τραγουδιών. Νορβηγία Σουηδία Δανία Ισπανία Ελλάδα και Κύπρος και Τουρκία τα αγαπημένα μου. Πότε δεν κατάλαβα γιατί ενώ η Ελλάδα έστειλε τραγούδι με εθνικό περιεχόμενο θεωρήθηκε κάπως εθινικιστικο το στη φωτιά και δώσαμε στην Κύπρο οκτώ βαθμούς. Με αυτά και με εκείνα νομίζω ότι το 95 μαζί με το 2009 θα μείνουν στην ιστορία ως οι πιο ανταγωνιστικοι διαγωνισμοί
Καταπληκτική και άτυχη η Ισπανία όντως
Καταπληκτική και άτυχη η Ισπανία όντως
Αρέσει στους χρήστες eurovisionικος και impressedguy
eurobirdo- Αριθμός μηνυμάτων : 220
Ημερομηνία εγγραφής : 18/03/2022
Φύλο :
Ηλικία : 24
Τόπος : Australiatake a look at yourself ????
Απ: Countdown to UK
Παρ Δεκ 16, 2022 9:11 pm
Εγώ πάντως περιμένω ακόμα υπομονετικά για το επόμενο part!
Αρέσει στους χρήστες Elfo_Del_Infierno και impressedguy
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Τρι Μαρ 28, 2023 11:46 pm
Greece 2006 - Anna Vissi - Everything
Μέρος 02. Μην Με Λυπηθείς
Τα φύλλα έπεφταν αργά και μελαγχολικά από τον φθινοπωρινό αέρα και κάλυπταν τα δρομάκια του Hyde Park εκείνον τον μουντό Σεπτέμβριο του 2004 στη Νέα Υόρκη. Η αχανής μεγαλούπολη - λαβωμένη ακόμα από το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου μόλις 3 χρόνια νωρίτερα - άρχιζε να βρίσκει σιγά σιγά τους ρυθμούς της, οι πλούσιες οικογένειες επέστρεφαν σιγά σιγά στα χλιδάτα διαμερίσματα τους που έβλεπαν την 5η Λεοφώρο από τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο Hamptons, ενώ στις prive λέσχες οι κυρίες συζητούσαν το μεγάλο φινάλε στο τελευταίο επεισόδιο του τελευταίου κύκλου του Sex and the City και την - αναπόφευκτη - κατάληξη της Carrie με τον Mr. Big - τουτέστιν John - το όνομα του οποίου είχε αποκαλυφθεί στην τελευταία σκηνή ως εισερχόμενη κλήση στο κινητό της Carrie.
Πιθανότατα ολίγον Carrie Bradshaw πρέπει να ένιωσε και η Άννα Βίσση όταν βρισκόμενη και η ίδια εκείνη την περίοδο στη Νέα Υόρκη είδε στο κινητό της τηλέφωνο το όνομα ενός… John να την καλεί και αυτή - μόνο που εδώ δεν ήταν ο Mr. Big αλλά ο Γιάννης Δόξας της Sony Music.
H Άννα Βίσση είχε περάσει όλο το καλοκαίρι κάνοντας πρόβες για την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η ίδια επιλέχθηκε από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου ως μία από τους δημοφιλης έλληνες τραγουδιστές που θα διασκέδαζαν το κοινό στο Ολυμπιακό Στάδιο μετά το σβήσιμο της φλόγας - και η αλήθεια είναι ότι αυτό που είδαμε όλοι εκείνη την βραδιά ήταν το plan b για την τελετή λήξης. Όντας εργαζόμενος στο Αθήνα 2004 θυμάμαι ακόμα το αρχικό πλάνο του Παπαϊωάννου που ήθελε στη τελετή λήξης την Madonna να κλείνει τους αγώνες, κάτι σαν μια μεταφορά του Super Bowl halftime show στην Ελλάδα. Οι συζητήσεις τράβηξαν καιρό, ο manager της Madonna - και η ίδια - ήταν θετικός, αλλά τελικά το κόστος ήταν απαγορευτικό. Η τελετή λήξης είχε περιορισμένο budget - μόλις το ένα δέκατο από αυτό της τελετής έναρξης - οπότε και το project εγκαταλήφθηκε σύντομα. Ο ίδιος μάλιστα ο Παπαϊωάννου θα αποκάλυπτε ότι είχε αρχικά επιλέξει τη Madonna σε συνέντευξή του μετά τους αγώνες - “την ήθελα αλλά ήθελε ακριβό show” θα ήταν τα λόγια του.
Κάτω λοιπόν από τον καυτό καλοκαιριάτικο Αθηναϊκό ήλιο, σε μια ρέπλικα του ΟΑΚΑ ζωγραφισμένη σε μια αχανή έκταση του στρατού κάπου στο Χαϊδάρι - μιας και το ΟΑΚΑ ήταν ακόμα υπό κατασκευή - η Άννα Βίσση θα έκανε τις πρόβες της για την τελετή λήξης. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που έκαναν πρόβες μαζί της ήταν και ο Σάκης Ρουβάς, που λίγους μήνες πριν είχε φτάσει πολύ κοντά στο να φέρει το διαγωνισμό στην Αθήνα. Η καριέρα του Σάκη - που πριν την Eurovision δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν και στο ζενίθ της - είχε κυριολεκτικά εκτοξευθεί μετά το διαγωνισμό. Το τραγούδι του παιζόταν σαν τρελό, οι συνεντεύξεις και τα εξώφυλλα ήταν αμέτρητα, το Shake It παρέμεν στο νούμερο ένα του airplay για εβδομάδες, ενώ όλη η καλοκαιρινή Αθηναϊκή ριβιέρα εκείνο το καλοκαίρι γέμιζε κάθε βράδυ από νεαρούς με άσπρο κοντομάνικο και άσπρο σακάκι με τζιν παντελόνι - ακριβώς την εμφάνιση του Σάκη στη σκηνή της Eurovision.
Ο Σάκης ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός για την εμπειρία του στη Eurovision και απολάμβανε και τη δημοφιλία του αλλά και την εμπειρία που είχε ζήσει στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα εκείνη τη περίοδο ήταν και αυτός που κρατούσε στα χέρια του τη πρόταση να κατέβει ξανά στο διαγωνισμό το 2005 εκπροσωπώντας την Ελλάδα και πάλι, πρόταση που είδαμε αναλυτικά γιατί τελικά την αρνήθηκε στην ανασκόπηση του 2005.
Η Άννα Βίσση λοιπόν είχε ήδη πάρει την πολύ θετική γνώμη από τον Σάκη για την εμπειρία του διαγωνισμού, που εξάλλου και η ίδια είχε πάρει μέρος ήδη δύο φορές, αρκετά όμως χρόνια πριν, όπου ο διαγωνισμός ήταν εντελώς διαφορετικός και η Ελλάδα και η Κύπρος δεν λογίζονταν και πολύ σοβαρά ως διεκδικήτριες της νίκης. Είναι ίσως και ο λόγος που δεν απέρριψε τη πρόταση εκπροσώπησης για το 2005 - αντιθέτως η αμφιθυμία της είχε ως αποτέλεσμα τα τηλεφωνήματα να είναι πολλά, η Sony Music να την πιέζει αφόρητα και η ΕΡΤ να την θέλει σαν τρελή. Η ίδια η Βίσση θεωρώ ότι ίσως τότε είχε ακόμα το απωθυμένο της διεθνής καριέρας. Το αγγλόφωνο άλμπουμ της που είχε κυκλοφορήσει μερικά χρόνια νωρίτερα, εμπορικά εκτός Ελλάδας και Κύπρου είχε περάσει απαρατήρητο - δικαίως θα μου επιτραπεί να πω, μιας και τα κομμάτια του μου έμοιαζαν λίγο άνευρα και με κακή παραγωγή. Η Βίσση ζητούσε χρόνο να το σκεφτεί, τα τηλεφωνήματα όμως τραβούσαν για καιρό χωρίς απάντηση, η Βίσση έμοιαζε να διστάζει και τελικά στο τέλος του 2004 θα αρνιόταν την απευθείας ανάθεση, αφήνοντας όμως ορθάνοιχτο το παράθυρο για ενδεχόμενη συμμετοχή της το 2006.
Με τη νίκη της Παπαρίζου την 21η Μαΐου του 2006 όλοι σχεδόν ήταν σίγουροι - και χωρίς απαραίτητα να έχουν κάποια πληροφόρηση - ότι η Άννα Βίσση θα ήταν η επόμενη επιλογή της ΕΡΤ για εκπροσώπηση της Ελλάδας εντός έδρας.
Υπήρξαν πολλοί καλλιτέχνες που εκείνη τη περίοδο ή τα επόμενα χρόνια θα έλεγαν ότι προσεγγίστηκαν για να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στο διαγωνισμό. Στην πραγματικότητα η μόνη επιλογή της ΕΡΤ υπήρξε εκείνη τη χρονιά η Άννα Βίσση. Δεν ξέρω τί είχε αρχικά στο μυαλό της, αυτό που όμως ξέρω είναι ότι δέχτηκε ασφυκτικές πιέσεις να πει το ναι όχι μόνο από την ΕΡΤ αλλά και από τη Sony Music - που είδε την καριέρα της δικής της Έλενας Παπαρίζου κυριολεκτικά να απογειώνεται - αλλά και την Cosmote που ήδη είχε αρχίσει να συνεργάζεται με την Άννα Βίσση και θα ήταν και μέγας χορηγός της Eurovision της Αθήνας. Η συμφωνία λοιπόν θα έκλεινε και θα ανακοινώνονταν επίσημα στις 24 Ιανουαρίου του 2006, ανακοίνωση που μάλιστα απευθείας εκτόξευσε ψηλά την Ελλάδα στα στοιχήματα εκείνης της χρονιάς.
Έμαθα από πολύ νωρίς ότι η Βίσση είχε πει το πολυπόθητο ναι και ήμουν ίσως ένας από τους λίγους που κρατούσα μικρό καλάθι για την επιλογή αυτή. Η καριέρα της Βίσση δεν αμφισβητείται, όπως δεν αμφισβητείται και η φωνή της αλλά και η προσωπικότητα της. Είναι πραγματική σταρ - όχι μόνο γιατί έχει κάνει τόση επιτυχία - αλλά γιατί πραγματικά είναι γεννημένη για αυτό που κάνει εδώ και δεκαετίες και η επιτυχία της φυσικά και δεν είναι τυχαία. Εδώ όμως μπαίνει ένα μεγάλο “αλλά”. Πάντα η Βίσση θεωρώ ότι αυτό που έκανε ήταν αυθεντικά “ελληνικό”. Μπορούσε να σταθεί και να συνεπάρει το ελληνικό κοινό, όμως η παρουσία της και οι μανιερισμοί στην ερμηνεία της φάνταζαν εξωτικοί και ξένοι στο διεθνές κοινό. Επιπλέον η μακροχρόνια παρουσία της στις πίστες είχαν “ποτίσει” τις ζωντανές της ερμηνείες με ένα συγκεκριμένο ύφος που πάντα αναρωτιόμουν αν μπορεί να λειτουργήσει εκτός Ελλάδας - και η αλήθεια είναι ότι φάνηκε ότι μάλλον δεν λειτούργησε ποτέ. Και φυσικά υπήρχε και ο παράγοντας Καρβέλας.
Έχει γίνει άπειρη συζήτηση για το αν η Άννα Βίσση θα είχε καταφέρει περισσότερα - ή λιγότερα - πράγματα στη καριέρα της αν δεν είχε τραγουδήσει κομμάτια φτιαγμένα για εκείνη από τον Καρβέλα. Η αλήθεια είναι ότι οι φορές που κατάφερε να κάνει επιτυχία χωρίς τον Καρβέλα είναι ελάχιστες, η δε καλλιτεχνική τους συνεργασία πάντα είχε ένα μαγικό τρόπο να κουμπώνει και να λειτουργεί και για τους δύο - θα τολμούσα να πω ότι ο Καρβέλας τα καλύτερα κομμάτια του τα έχει γράψει για την Άννα Βίσση. Η επιλογή της λοιπόν έφερνε ξεκάθαρα στο τραπέζι το θέμα του συνθέτη του κομματιού - η ίδια ήταν σαφές ότι ήθελε τον Καρβέλα, από την άλλη η ΕΡΤ φοβούμενη αρκετά τα υπόλοιπα μέσα από την αρχή δήλωσε ξεκάθαρα ότι επιθυμεί επιλογή μεταξύ τραγουδιών από διαφορετικούς συνθέτες, ακριβώς όπως είχε κάνει και την προηγούμενη χρονιά με την Παπαρίζου.
Τα μέσα εκείνη τη περίοδο έπαιζαν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι με την ΕΡΤ και τον διαγωνισμό. Προσπαθούσαν να τον εκμεταλλευτούν όσο περισσότερο μπορούσαν στα προγράμματα τους - μην ξεχνάμε ότι ήταν μια εποχή με την μεσημεριανή κουτσομπολίστικη ζώνη στο ζενίθ της και με τη Eurovision να σημειώνει Σταλινικά επίπεδα τηλεθέασης - από την άλλη όμως προσπαθούσαν να χτυπούν την ΕΡΤ και να δημιουργούν συνεχώς προβλήματα, είτε αμφισβητώντας τις επιλογές της είτε πιπιλίζοντας συνεχώς την καραμέλα του κόστους, που πάντα μου φαινόταν ως ακραίος λαϊκισμός - εξάλλου τότε η Eurovision όχι απλά έφερνε πίσω τα λεφτά της στην ΕΡΤ αλλά έβγαζε και τρελό κέρδος για αυτή.
Κάτω από αυτό το φόβο λοιπόν ΕΡΤ και Βίσση συμφώνησαν να ακολουθήσουν τη συνταγή της προηγούμενης χρονιάς, που εξάλλου είχε δουλέψει με την Παπαρίζου και είχε φέρει και τη νίκη. Αρχικά τα κομμάτια αποφασίστηκε ότι θα ήταν τρία - σίγουρα ένα θα ήταν του Καρβέλα - οπότε αναζητήθηκαν τα υπόλοιπα δύο. Πολύ γρήγορα ο Καρβέλας θα δούλευε μαζί με την Άννα το Who Cares About Love, ένα κομμάτι που προσωπικά πάντα μου φαινόταν ως τρολ συμμετοχή, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ακόμα και σήμερα, σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, ακόμα πιάνω τον εγκέφαλο μου να παίζει ενίοτε εκείνο το “‘ο-ου, ο-ου” του ρεφρέν. Ο Κοντόπουλος που κυνηγούσε σαν τρελός τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό θα πρότεινε το Welcome to the Party, ένα συμπαθές κομμάτι με εξαιρετικά κουπλέ αλλά μετριότατο ρεφρεν, που περισσότερο το έκανε να μοιάζει με κομμάτι έναρξης του διαγωνισμού παρά με συμμετοχή - δεν είναι μάλλον και καθόλου τυχαίο ότι ένα ρεφρέν του επιλέχθηκε να ανοίξει τον ημιτελικό της Αθήνας! Τέλος οι Πήγασος πρότειναν το Beautiful Night - πάλι μου έκανε στιχουργικά ότι είχε τη λογική που είχε και αυτό του Κοντόπουλου - ένα πραγματικά όμορφο κομμάτι και πολύ ωραία δουλεμένο, που όμως φοβόμουν ότι ήταν σχετικά άνευρο, θα μπορούσε να περάσει πολύ απαρατήρητο, ενω δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν ιδιαίτερα ταιριαστό με την Βίσση. Η Βίσση από την αρχή ήθελε ρυθμικό κομμάτι, μάλιστα στη συνέντευξη τύπου θα δήλωνε πως αφού εμφανίζεται εντός έδρας θέλει να τραγουδήσει ένα χορευτικό κομμάτι για να ξεσηκώσει τον κόσμο… αλλά όλα αυτά ανατράπηκαν ξαφνικά όταν εμφανίστηκε από το πουθενά το Everything.
Κυκλοφορούν πολλές ιστορίες σχετικά με το πως προέκυψε το Everything - η επικρατέστερη θέλει την Άννα με τον Καρβέλα απλά να κάθισαν ολίγον αυθόρμητα στο πιάνο και το κομμάτι να βγήκε αβίαστα και από τους δύο. Και οι δυό τους πίστεψαν απίστευτα πολύ το κομμάτι, θεωρούσαν ότι είχαν κάτι πολύ δυνατό στα χέρια τους και ότι θα μπορούσε να αποτελέσει το νέο “Δώδεκα”.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις σκέψεις μου όταν έμαθα ότι στα τρία τραγούδια του ελληνικού τελικού τελικά θα υπήρχε και μια επιπλέον προσθήκη μιας μπαλάντας του Καρβέλα. Αν φοβόμουν μία φορά ότι η Βίσση ίσως δεν καθόταν καλά στο ξένο κοινό με χορευτικό κομμάτι, κυριολεκτικά μου χτύπησε συναγερμός όταν άκουσα για την προσθήκη της μπαλάντας. Ήμουν απόλυτα σίγουρος χωρίς καν να ακούσω το κομμάτι ότι ήταν αυτό που θα ήθελε η Βίσση και ο Καρβέλας να κερδίσει - και θα έκαναν πιθανώς τα πάντα για να συμβεί αυτό: ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής, ήταν του Καρβέλα και αναιρούσε την “υπόσχεση” της Βίσση για χορευτικό κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι έως τότε δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα κανένα από τα υπόλοιπα τρία κομμάτια, αλλά η συγκεκριμένη μπαλάντα ήδη και χωρίς να την έχω καν ακούσει μου έμοιαζε με ναυάγιο.
Κρατούσα όμως μια μικρή ελπίδα - και η ελπίδα αυτή πήγαζε από το τελευταίο άλμπουμ της Βίσση και ένα κομμάτι που κανείς δεν πρόσεξε ποτέ, που πιθανώς δεν έχει παιχτεί ποτέ στο ραδιόφωνο και πιθανότατα δεν έχει ερμηνεύσει και ποτέ η ίδια ζωντανά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που - τυχαία - άκουσα το “Μη με λυπηθείς”. Είχαμε μια τηλεόραση στη δουλειά που περισσότερο λειτουργούσε σαν ραδιόφωνο, υπό την έννοια ότι πάντα οι υπόλοιποι την συντόνιζαν σε κάτι καμμένα τηλεοπτικά κανάλια που έπαιζαν τηλεμάρκετινγκ ή συνοικιακές διαφημίσεις με ακίνητες κάρτες powerpoint, ενώ στο background άκουγες τα πιο άκυρα κομμάτια. Καθώς λοιπόν μια μέρα βάδιζα προς το κυλικείο της δουλειάς το αυτί μου άρχισε να συντονίζεται σε ένα μεγαλειώδες δυτικότροπο ρεφρέν - διπλό μάλιστα - με φουλ ορχήστρα και μια φωνή που τραγουδούσε μάλλον ελληνικά και μου έμοιαζε με τη Βίσση. Ήταν πραγματικό αριστούργημα! Πλησίασα την τηλεόραση και ανέβασα την ένταση. Δεν θα πίστευα στα αυτιά μου όταν αντιλήφθηκα ότι όντως είναι η Βίσση αυτή που τραγουδούσε το “Μη Με Λυπηθείς” και θα τολμήσω να πω - και ξέρω ότι μπορεί να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πάνω σε αυτό τον πλανήτη που συμφωνεί μαζί μου - ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα το θεωρώ με διαφορά το καλύτερο τραγούδι της καριέρας της και τη κορυφαία συνθετική στιγμή του Καρβέλα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα την Βίσση να τραγουδά κάτι τόσο ευρωπαϊκό, κάτι που ξεδίπλωνε τόσο όμορφα και αρμονικά την φωνή της και δεν θύμιζε καθόλου την Βίσση της πίστας. Το είχα λατρέψει!
Έμενε λοιπόν να μάθω αν αυτό το “Everything” θα έμοιαζε με το Μη Με Λυπηθείς ή θα έμοιαζε με κλαψιάρικη μπαλάντα τύπου 5 η ώρα το πρωί, μου τα έχει σκάσει το gin tonic και κλαίω στα πατώματα έναν προ τριετίας γκόμενο, πετώντας γαρύφαλλα στη πίστα - πράγμα που απευχόμουν. Δυστυχώς όμως για μένα κανείς δεν θα με λυπόνταν και θα ίσχυε το δεύτερο!
Μέρος 02. Μην Με Λυπηθείς
Τα φύλλα έπεφταν αργά και μελαγχολικά από τον φθινοπωρινό αέρα και κάλυπταν τα δρομάκια του Hyde Park εκείνον τον μουντό Σεπτέμβριο του 2004 στη Νέα Υόρκη. Η αχανής μεγαλούπολη - λαβωμένη ακόμα από το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου μόλις 3 χρόνια νωρίτερα - άρχιζε να βρίσκει σιγά σιγά τους ρυθμούς της, οι πλούσιες οικογένειες επέστρεφαν σιγά σιγά στα χλιδάτα διαμερίσματα τους που έβλεπαν την 5η Λεοφώρο από τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο Hamptons, ενώ στις prive λέσχες οι κυρίες συζητούσαν το μεγάλο φινάλε στο τελευταίο επεισόδιο του τελευταίου κύκλου του Sex and the City και την - αναπόφευκτη - κατάληξη της Carrie με τον Mr. Big - τουτέστιν John - το όνομα του οποίου είχε αποκαλυφθεί στην τελευταία σκηνή ως εισερχόμενη κλήση στο κινητό της Carrie.
Πιθανότατα ολίγον Carrie Bradshaw πρέπει να ένιωσε και η Άννα Βίσση όταν βρισκόμενη και η ίδια εκείνη την περίοδο στη Νέα Υόρκη είδε στο κινητό της τηλέφωνο το όνομα ενός… John να την καλεί και αυτή - μόνο που εδώ δεν ήταν ο Mr. Big αλλά ο Γιάννης Δόξας της Sony Music.
H Άννα Βίσση είχε περάσει όλο το καλοκαίρι κάνοντας πρόβες για την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η ίδια επιλέχθηκε από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου ως μία από τους δημοφιλης έλληνες τραγουδιστές που θα διασκέδαζαν το κοινό στο Ολυμπιακό Στάδιο μετά το σβήσιμο της φλόγας - και η αλήθεια είναι ότι αυτό που είδαμε όλοι εκείνη την βραδιά ήταν το plan b για την τελετή λήξης. Όντας εργαζόμενος στο Αθήνα 2004 θυμάμαι ακόμα το αρχικό πλάνο του Παπαϊωάννου που ήθελε στη τελετή λήξης την Madonna να κλείνει τους αγώνες, κάτι σαν μια μεταφορά του Super Bowl halftime show στην Ελλάδα. Οι συζητήσεις τράβηξαν καιρό, ο manager της Madonna - και η ίδια - ήταν θετικός, αλλά τελικά το κόστος ήταν απαγορευτικό. Η τελετή λήξης είχε περιορισμένο budget - μόλις το ένα δέκατο από αυτό της τελετής έναρξης - οπότε και το project εγκαταλήφθηκε σύντομα. Ο ίδιος μάλιστα ο Παπαϊωάννου θα αποκάλυπτε ότι είχε αρχικά επιλέξει τη Madonna σε συνέντευξή του μετά τους αγώνες - “την ήθελα αλλά ήθελε ακριβό show” θα ήταν τα λόγια του.
Κάτω λοιπόν από τον καυτό καλοκαιριάτικο Αθηναϊκό ήλιο, σε μια ρέπλικα του ΟΑΚΑ ζωγραφισμένη σε μια αχανή έκταση του στρατού κάπου στο Χαϊδάρι - μιας και το ΟΑΚΑ ήταν ακόμα υπό κατασκευή - η Άννα Βίσση θα έκανε τις πρόβες της για την τελετή λήξης. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που έκαναν πρόβες μαζί της ήταν και ο Σάκης Ρουβάς, που λίγους μήνες πριν είχε φτάσει πολύ κοντά στο να φέρει το διαγωνισμό στην Αθήνα. Η καριέρα του Σάκη - που πριν την Eurovision δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν και στο ζενίθ της - είχε κυριολεκτικά εκτοξευθεί μετά το διαγωνισμό. Το τραγούδι του παιζόταν σαν τρελό, οι συνεντεύξεις και τα εξώφυλλα ήταν αμέτρητα, το Shake It παρέμεν στο νούμερο ένα του airplay για εβδομάδες, ενώ όλη η καλοκαιρινή Αθηναϊκή ριβιέρα εκείνο το καλοκαίρι γέμιζε κάθε βράδυ από νεαρούς με άσπρο κοντομάνικο και άσπρο σακάκι με τζιν παντελόνι - ακριβώς την εμφάνιση του Σάκη στη σκηνή της Eurovision.
Ο Σάκης ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός για την εμπειρία του στη Eurovision και απολάμβανε και τη δημοφιλία του αλλά και την εμπειρία που είχε ζήσει στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα εκείνη τη περίοδο ήταν και αυτός που κρατούσε στα χέρια του τη πρόταση να κατέβει ξανά στο διαγωνισμό το 2005 εκπροσωπώντας την Ελλάδα και πάλι, πρόταση που είδαμε αναλυτικά γιατί τελικά την αρνήθηκε στην ανασκόπηση του 2005.
Η Άννα Βίσση λοιπόν είχε ήδη πάρει την πολύ θετική γνώμη από τον Σάκη για την εμπειρία του διαγωνισμού, που εξάλλου και η ίδια είχε πάρει μέρος ήδη δύο φορές, αρκετά όμως χρόνια πριν, όπου ο διαγωνισμός ήταν εντελώς διαφορετικός και η Ελλάδα και η Κύπρος δεν λογίζονταν και πολύ σοβαρά ως διεκδικήτριες της νίκης. Είναι ίσως και ο λόγος που δεν απέρριψε τη πρόταση εκπροσώπησης για το 2005 - αντιθέτως η αμφιθυμία της είχε ως αποτέλεσμα τα τηλεφωνήματα να είναι πολλά, η Sony Music να την πιέζει αφόρητα και η ΕΡΤ να την θέλει σαν τρελή. Η ίδια η Βίσση θεωρώ ότι ίσως τότε είχε ακόμα το απωθυμένο της διεθνής καριέρας. Το αγγλόφωνο άλμπουμ της που είχε κυκλοφορήσει μερικά χρόνια νωρίτερα, εμπορικά εκτός Ελλάδας και Κύπρου είχε περάσει απαρατήρητο - δικαίως θα μου επιτραπεί να πω, μιας και τα κομμάτια του μου έμοιαζαν λίγο άνευρα και με κακή παραγωγή. Η Βίσση ζητούσε χρόνο να το σκεφτεί, τα τηλεφωνήματα όμως τραβούσαν για καιρό χωρίς απάντηση, η Βίσση έμοιαζε να διστάζει και τελικά στο τέλος του 2004 θα αρνιόταν την απευθείας ανάθεση, αφήνοντας όμως ορθάνοιχτο το παράθυρο για ενδεχόμενη συμμετοχή της το 2006.
Με τη νίκη της Παπαρίζου την 21η Μαΐου του 2006 όλοι σχεδόν ήταν σίγουροι - και χωρίς απαραίτητα να έχουν κάποια πληροφόρηση - ότι η Άννα Βίσση θα ήταν η επόμενη επιλογή της ΕΡΤ για εκπροσώπηση της Ελλάδας εντός έδρας.
Υπήρξαν πολλοί καλλιτέχνες που εκείνη τη περίοδο ή τα επόμενα χρόνια θα έλεγαν ότι προσεγγίστηκαν για να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στο διαγωνισμό. Στην πραγματικότητα η μόνη επιλογή της ΕΡΤ υπήρξε εκείνη τη χρονιά η Άννα Βίσση. Δεν ξέρω τί είχε αρχικά στο μυαλό της, αυτό που όμως ξέρω είναι ότι δέχτηκε ασφυκτικές πιέσεις να πει το ναι όχι μόνο από την ΕΡΤ αλλά και από τη Sony Music - που είδε την καριέρα της δικής της Έλενας Παπαρίζου κυριολεκτικά να απογειώνεται - αλλά και την Cosmote που ήδη είχε αρχίσει να συνεργάζεται με την Άννα Βίσση και θα ήταν και μέγας χορηγός της Eurovision της Αθήνας. Η συμφωνία λοιπόν θα έκλεινε και θα ανακοινώνονταν επίσημα στις 24 Ιανουαρίου του 2006, ανακοίνωση που μάλιστα απευθείας εκτόξευσε ψηλά την Ελλάδα στα στοιχήματα εκείνης της χρονιάς.
Έμαθα από πολύ νωρίς ότι η Βίσση είχε πει το πολυπόθητο ναι και ήμουν ίσως ένας από τους λίγους που κρατούσα μικρό καλάθι για την επιλογή αυτή. Η καριέρα της Βίσση δεν αμφισβητείται, όπως δεν αμφισβητείται και η φωνή της αλλά και η προσωπικότητα της. Είναι πραγματική σταρ - όχι μόνο γιατί έχει κάνει τόση επιτυχία - αλλά γιατί πραγματικά είναι γεννημένη για αυτό που κάνει εδώ και δεκαετίες και η επιτυχία της φυσικά και δεν είναι τυχαία. Εδώ όμως μπαίνει ένα μεγάλο “αλλά”. Πάντα η Βίσση θεωρώ ότι αυτό που έκανε ήταν αυθεντικά “ελληνικό”. Μπορούσε να σταθεί και να συνεπάρει το ελληνικό κοινό, όμως η παρουσία της και οι μανιερισμοί στην ερμηνεία της φάνταζαν εξωτικοί και ξένοι στο διεθνές κοινό. Επιπλέον η μακροχρόνια παρουσία της στις πίστες είχαν “ποτίσει” τις ζωντανές της ερμηνείες με ένα συγκεκριμένο ύφος που πάντα αναρωτιόμουν αν μπορεί να λειτουργήσει εκτός Ελλάδας - και η αλήθεια είναι ότι φάνηκε ότι μάλλον δεν λειτούργησε ποτέ. Και φυσικά υπήρχε και ο παράγοντας Καρβέλας.
Έχει γίνει άπειρη συζήτηση για το αν η Άννα Βίσση θα είχε καταφέρει περισσότερα - ή λιγότερα - πράγματα στη καριέρα της αν δεν είχε τραγουδήσει κομμάτια φτιαγμένα για εκείνη από τον Καρβέλα. Η αλήθεια είναι ότι οι φορές που κατάφερε να κάνει επιτυχία χωρίς τον Καρβέλα είναι ελάχιστες, η δε καλλιτεχνική τους συνεργασία πάντα είχε ένα μαγικό τρόπο να κουμπώνει και να λειτουργεί και για τους δύο - θα τολμούσα να πω ότι ο Καρβέλας τα καλύτερα κομμάτια του τα έχει γράψει για την Άννα Βίσση. Η επιλογή της λοιπόν έφερνε ξεκάθαρα στο τραπέζι το θέμα του συνθέτη του κομματιού - η ίδια ήταν σαφές ότι ήθελε τον Καρβέλα, από την άλλη η ΕΡΤ φοβούμενη αρκετά τα υπόλοιπα μέσα από την αρχή δήλωσε ξεκάθαρα ότι επιθυμεί επιλογή μεταξύ τραγουδιών από διαφορετικούς συνθέτες, ακριβώς όπως είχε κάνει και την προηγούμενη χρονιά με την Παπαρίζου.
Τα μέσα εκείνη τη περίοδο έπαιζαν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι με την ΕΡΤ και τον διαγωνισμό. Προσπαθούσαν να τον εκμεταλλευτούν όσο περισσότερο μπορούσαν στα προγράμματα τους - μην ξεχνάμε ότι ήταν μια εποχή με την μεσημεριανή κουτσομπολίστικη ζώνη στο ζενίθ της και με τη Eurovision να σημειώνει Σταλινικά επίπεδα τηλεθέασης - από την άλλη όμως προσπαθούσαν να χτυπούν την ΕΡΤ και να δημιουργούν συνεχώς προβλήματα, είτε αμφισβητώντας τις επιλογές της είτε πιπιλίζοντας συνεχώς την καραμέλα του κόστους, που πάντα μου φαινόταν ως ακραίος λαϊκισμός - εξάλλου τότε η Eurovision όχι απλά έφερνε πίσω τα λεφτά της στην ΕΡΤ αλλά έβγαζε και τρελό κέρδος για αυτή.
Κάτω από αυτό το φόβο λοιπόν ΕΡΤ και Βίσση συμφώνησαν να ακολουθήσουν τη συνταγή της προηγούμενης χρονιάς, που εξάλλου είχε δουλέψει με την Παπαρίζου και είχε φέρει και τη νίκη. Αρχικά τα κομμάτια αποφασίστηκε ότι θα ήταν τρία - σίγουρα ένα θα ήταν του Καρβέλα - οπότε αναζητήθηκαν τα υπόλοιπα δύο. Πολύ γρήγορα ο Καρβέλας θα δούλευε μαζί με την Άννα το Who Cares About Love, ένα κομμάτι που προσωπικά πάντα μου φαινόταν ως τρολ συμμετοχή, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ακόμα και σήμερα, σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, ακόμα πιάνω τον εγκέφαλο μου να παίζει ενίοτε εκείνο το “‘ο-ου, ο-ου” του ρεφρέν. Ο Κοντόπουλος που κυνηγούσε σαν τρελός τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό θα πρότεινε το Welcome to the Party, ένα συμπαθές κομμάτι με εξαιρετικά κουπλέ αλλά μετριότατο ρεφρεν, που περισσότερο το έκανε να μοιάζει με κομμάτι έναρξης του διαγωνισμού παρά με συμμετοχή - δεν είναι μάλλον και καθόλου τυχαίο ότι ένα ρεφρέν του επιλέχθηκε να ανοίξει τον ημιτελικό της Αθήνας! Τέλος οι Πήγασος πρότειναν το Beautiful Night - πάλι μου έκανε στιχουργικά ότι είχε τη λογική που είχε και αυτό του Κοντόπουλου - ένα πραγματικά όμορφο κομμάτι και πολύ ωραία δουλεμένο, που όμως φοβόμουν ότι ήταν σχετικά άνευρο, θα μπορούσε να περάσει πολύ απαρατήρητο, ενω δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν ιδιαίτερα ταιριαστό με την Βίσση. Η Βίσση από την αρχή ήθελε ρυθμικό κομμάτι, μάλιστα στη συνέντευξη τύπου θα δήλωνε πως αφού εμφανίζεται εντός έδρας θέλει να τραγουδήσει ένα χορευτικό κομμάτι για να ξεσηκώσει τον κόσμο… αλλά όλα αυτά ανατράπηκαν ξαφνικά όταν εμφανίστηκε από το πουθενά το Everything.
Κυκλοφορούν πολλές ιστορίες σχετικά με το πως προέκυψε το Everything - η επικρατέστερη θέλει την Άννα με τον Καρβέλα απλά να κάθισαν ολίγον αυθόρμητα στο πιάνο και το κομμάτι να βγήκε αβίαστα και από τους δύο. Και οι δυό τους πίστεψαν απίστευτα πολύ το κομμάτι, θεωρούσαν ότι είχαν κάτι πολύ δυνατό στα χέρια τους και ότι θα μπορούσε να αποτελέσει το νέο “Δώδεκα”.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις σκέψεις μου όταν έμαθα ότι στα τρία τραγούδια του ελληνικού τελικού τελικά θα υπήρχε και μια επιπλέον προσθήκη μιας μπαλάντας του Καρβέλα. Αν φοβόμουν μία φορά ότι η Βίσση ίσως δεν καθόταν καλά στο ξένο κοινό με χορευτικό κομμάτι, κυριολεκτικά μου χτύπησε συναγερμός όταν άκουσα για την προσθήκη της μπαλάντας. Ήμουν απόλυτα σίγουρος χωρίς καν να ακούσω το κομμάτι ότι ήταν αυτό που θα ήθελε η Βίσση και ο Καρβέλας να κερδίσει - και θα έκαναν πιθανώς τα πάντα για να συμβεί αυτό: ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής, ήταν του Καρβέλα και αναιρούσε την “υπόσχεση” της Βίσση για χορευτικό κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι έως τότε δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα κανένα από τα υπόλοιπα τρία κομμάτια, αλλά η συγκεκριμένη μπαλάντα ήδη και χωρίς να την έχω καν ακούσει μου έμοιαζε με ναυάγιο.
Κρατούσα όμως μια μικρή ελπίδα - και η ελπίδα αυτή πήγαζε από το τελευταίο άλμπουμ της Βίσση και ένα κομμάτι που κανείς δεν πρόσεξε ποτέ, που πιθανώς δεν έχει παιχτεί ποτέ στο ραδιόφωνο και πιθανότατα δεν έχει ερμηνεύσει και ποτέ η ίδια ζωντανά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που - τυχαία - άκουσα το “Μη με λυπηθείς”. Είχαμε μια τηλεόραση στη δουλειά που περισσότερο λειτουργούσε σαν ραδιόφωνο, υπό την έννοια ότι πάντα οι υπόλοιποι την συντόνιζαν σε κάτι καμμένα τηλεοπτικά κανάλια που έπαιζαν τηλεμάρκετινγκ ή συνοικιακές διαφημίσεις με ακίνητες κάρτες powerpoint, ενώ στο background άκουγες τα πιο άκυρα κομμάτια. Καθώς λοιπόν μια μέρα βάδιζα προς το κυλικείο της δουλειάς το αυτί μου άρχισε να συντονίζεται σε ένα μεγαλειώδες δυτικότροπο ρεφρέν - διπλό μάλιστα - με φουλ ορχήστρα και μια φωνή που τραγουδούσε μάλλον ελληνικά και μου έμοιαζε με τη Βίσση. Ήταν πραγματικό αριστούργημα! Πλησίασα την τηλεόραση και ανέβασα την ένταση. Δεν θα πίστευα στα αυτιά μου όταν αντιλήφθηκα ότι όντως είναι η Βίσση αυτή που τραγουδούσε το “Μη Με Λυπηθείς” και θα τολμήσω να πω - και ξέρω ότι μπορεί να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πάνω σε αυτό τον πλανήτη που συμφωνεί μαζί μου - ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ακόμα και σήμερα το θεωρώ με διαφορά το καλύτερο τραγούδι της καριέρας της και τη κορυφαία συνθετική στιγμή του Καρβέλα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα την Βίσση να τραγουδά κάτι τόσο ευρωπαϊκό, κάτι που ξεδίπλωνε τόσο όμορφα και αρμονικά την φωνή της και δεν θύμιζε καθόλου την Βίσση της πίστας. Το είχα λατρέψει!
Έμενε λοιπόν να μάθω αν αυτό το “Everything” θα έμοιαζε με το Μη Με Λυπηθείς ή θα έμοιαζε με κλαψιάρικη μπαλάντα τύπου 5 η ώρα το πρωί, μου τα έχει σκάσει το gin tonic και κλαίω στα πατώματα έναν προ τριετίας γκόμενο, πετώντας γαρύφαλλα στη πίστα - πράγμα που απευχόμουν. Δυστυχώς όμως για μένα κανείς δεν θα με λυπόνταν και θα ίσχυε το δεύτερο!
Αρέσει στον χρήστη Elfo_Del_Infierno
- Elfo_Del_Infierno
- Αριθμός μηνυμάτων : 5158
Ημερομηνία εγγραφής : 30/12/2016
Φύλο : Τόπος : Cornelia's pussyΔεν μπορεί να είμαι τόσο ανήθικη!
Απ: Countdown to UK
Τετ Μαρ 29, 2023 6:13 pm
Έμενε λοιπόν να μάθω αν αυτό το “Everything” θα έμοιαζε με το Μη Με Λυπηθείς ή θα έμοιαζε με κλαψιάρικη μπαλάντα τύπου 5 η ώρα το πρωί, μου τα έχει σκάσει το gin tonic και κλαίω στα πατώματα έναν προ τριετίας γκόμενο, πετώντας γαρύφαλλα στη πίστα - πράγμα που απευχόμουν. Δυστυχώς όμως για μένα κανείς δεν θα με λυπόνταν και θα ίσχυε το δεύτερο!
Χαχαχα επικές στιγμές με αυτό το τραγούδι , όπως ακριβώς τις περιγράφεις, στο σοντάντ με τον επίτιμο στα ντεκς. #ΤιΕχωΖησειΟΚαημένος,MioPadre.
Κανένα από τα 4 τραγούδια που ήταν υποψήφια δεν πολυάξιζε. Του Κοντόπουλου παίζει να ήταν το χειρότερο. Το beautiful night καλό ήταν, μελωδικούλι, αλλά πολύ άνευρο, ρε παιδί μου. Μάλλον ορθά επελέγη το Everything νομίζω - μεταξύ μας, σιγά μην κέρδιζε άλλος συνθέτης εκτός από τον Καρβέλα. Το χτύπημα στα πατώματα, all time classic Βισσική μανιέρα, αχρείαστο, όμως. Απορίας άξιο πώς θεωρούμασταν τόσο μεγάλο φαβορί τότε με αυτή τη συμμμετοχή.
κάλυπταν τα δρομάκια του Hyde Park εκείνον τον μουντό Σεπτέμβριο του 2004 στη Νέα Υόρκη
Τι μας κρύβουν;
Αρέσει στον χρήστη impressedguy
- impressedguy
- Αριθμός μηνυμάτων : 497
Ημερομηνία εγγραφής : 09/01/2022
Φύλο : Γέα, γέα, φάιερ
Απ: Countdown to UK
Πεμ Μαρ 30, 2023 12:22 am
Elfo_Del_Infierno έγραψε:
κάλυπταν τα δρομάκια του Hyde Park εκείνον τον μουντό Σεπτέμβριο του 2004 στη Νέα Υόρκη
Τι μας κρύβουν;
CENTRAL PARK! Δεν ξέρω πως μου ξέφυγε!
Αρέσει στον χρήστη Elfo_Del_Infierno
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης|
|
|